ترانه شنیدنی "زمین"

اجرای مشترک زیبای
«مهسا وحدت» و خواننده‌ی بلوز «Mighty Sam McClain»

ارسال از: نازی تارقلی زاده

به سايت هفت هنر خوش آمديد.

با هفت هنر دیدن دنیا رفتیم
با قاصدکی به سمت رؤیا رفتیم
موسیقی و شعر و عکس جان داد به ما
تا ساحل بی کران دریا رفتیم
الهام پوریونس

‏مریم قهرمانی:

“کمی ⁧عشق ⁩هم خیلی بد نیست
‏یا کمی ⁧زندگی ⁩…
‏من برای همین به دنیا آمدم!”
‏⁧چارلز بوکفسکی ⁩

‏شیوا ماتک:

سلام بر آنان که در پنهان خویش
بهاری برای شکفتن دارند…
#سلمان_هراتی

‏الهام پوريونس:

اگر جهان شفاف بود، هنر وجود نداشت.

#آلبر کامو

‏الهام پوريونس:

«هنر قرار نیست نسخهء دوم جهان واقعی باشد. از آن خراب‌شده همان یک نسخه بس است»

#ویرجینیا وولف

سرتاسر جهان همه دشمن اگر بوَد
ما را به‌ غیر دوست کسی در خیال نیست!

#نشاط اصفهانی

مريم قهرمانی:

یامات: نام این جای هولناک چیست؟
زن: جهان.
یامات: این چه کار است که تو می‌کنی؟
زن: زندگی.

فتح نامه‌ی کلات| بهرام بیضایی

تصوير اثر نقاشي: گوستاو کلیمت (آلمانی: Gustav Klimt‎) ۱۹۱۸-۱۸۶۲؛ نقاش نمادگرای اتریشی.

الهام پوریونس:

هر هفته با مردمی روبرو می‌شویم که دوست دارند هنرمند یا نویسنده شوند، اما مطمئن هستند که نمی‌توانند آرزوی خود را برآورده کنند.
هنگامی که از آنها علت را می‌پرسیم، می‌گویند از استعداد یا معلومات کافی برخوردار نیستند.
آنها به دلایلی که برای شکست ارائه می‌دهند ایمان دارند، اما به رؤیاهایشان نه… .
#دبی_فورد

آرشیو همه مطالب بر اساس موضوع

صلح

داستایوفسکی: هیچ تکنولوژی و پیشرفتی، هیچ انقلاب و جنگی نمی‌تواند توجیهی برای فرو ریختن قطره‌ی اشکی از دیدگان کودکی باشد. همیشه آن قطره‌ی اشک باارزش‌تر و گران‌مایه‌تر است.

هنر مدافع صلح است.

پريسا گندمانی:

نوع بشر
باید به یاد داشته باشد ،
که صلح هدیه خداوند
به مخلوقاتش نیست،
بلکه هدیه ما‌ به همدیگر است.

#الی_ویزل

گوشه‌ها

آرشيو گوشه‌ها:

مرضیه:

دوباره به تابلو نگاه کرد . کنارِ حوض آبی، لکه‌ی سبز و سرخی بود که اگر از دور نگاه می‌کردی، بته‌ی سبزی می‌دیدی با گلهای سرخ . اگر می‌رفتی از خیلی جلو نگاه می‌کردی، فقط لکه‌هایِ سرخ و سبز می‌دیدی .
به خودش گفت: شاید باید به زندگی از دور نگاه کنی . از خیلی جلو فقط لَکه می‌بینی ..

#زویا_پیرزاد
📚عادت می‌کنیم

حسن:

به گرد دل همی‌گردی چه خواهی کرد می دانم

چه خواهی کرد دل را خون و رخ را زرد می دانم

یکی بازی برآوردی که رخت دل همه بردی

چه خواهی بعد از این بازی دگر آورد می دانم

به یک غمزه جگر خستی پس آتش اندر او بستی

بخواهی پخت می بینم بخواهی خورد می دانم

به حق اشک گرم من به حق آه سرد من

که گرمم پرس چون بینی که گرم از سرد می دانم

مرا دل سوزد و سینه تو را دامن ولی فرق است

که سوز از سوز و دود از دود و درد از درد می دانم

به دل گویم که چون مردان صبوری کن دلم گوید

نه مردم نی زن ار از غم ز زن تا مرد می دانم

دلا چون گرد برخیزی ز هر بادی نمی‌گفتی

که از مردی برآوردن ز دریا گرد می دانم

جوابم داد دل کان مه چو جفت و طاق می بازد

چو ترسا جفت گویم گر ز جفت و فرد می دانم

چو در شطرنج شد قایم بریزد نرد شش پنجی

بگویم مات غم باشم اگر این نرد می دانم

مولوی

مرضیه:

ای به رقص آمده با صد دف و نی در جانم
دف و نی چیست مَنَت کف زده می‌رقصانم

این همه عشوه اندیشه رقصانِ من است
سر و گردن به تماشای که می‌گردانم

ناله آموختمش از نفس خویش چو نای
این عجب بین که ز نالیدن او نالانم

سایه دست من افتاده بر این پرده و من
باز از بازیِ بازیچه خود حیرانم

در نهانخانه جان جای گرفته‌ست چنان
که به دل می‌گذرد گاه که من خود آنم

گفتم این کیست که پیوسته مرا می‌خواند
خنده زد از بنِ جانم که منم، ایرانم

ابتهاج

حسن:

کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست
در رهگذر کیست که دامی ز بلا نیست
چون چشم تو دل می برد از گوشه نشینان
همراه تو بودن گنه از جانب ما نیست
روی تو مگر آینه لطف الهیست
حقا که چنین است و در این روی و ریا نیست
نرگس طلبد شیوه چشم تو زهی چشم
مسکین خبرش از سر و در دیده حیا نیست
از بهر خدا زلف مپیرای که ما را
شب نیست که صد عربده با باد صبا نیست
بازآی که بی روی تو ای شمع دل افروز
در بزم حریفان اثر نور و صفا نیست
تیمار غریبان اثر ذکر جمیل است
جانا مگر این قاعده در شهر شما نیست
دی می شد و گفتم صنما عهد به جای آر
گفتا غلطی خواجه در این عهد وفا نیست
گر پیر مغان مرشد من شد چه تفاوت
در هیچ سری نیست که سری ز خدا نیست
عاشق چه کند گر نکشد بار ملامت
با هیچ دلاور سپر تیر قضا نیست
در صومعه زاهد و در خلوت صوفی
جز گوشه ابروی تو محراب دعا نیست
ای چنگ فروبرده به خون دل حافظ
فکرت مگر از غیرت قرآن و خدا نیست

مرضیه:

هِله نومید نباشی که تو را یار براند
گرت امروز براند نه که فردات بخواند

در اگر بر تو ببندد مرو و صبر کن آن جا
ز پس صبر، تو را او به سر صدر نشاند

حضرت مولانا

مرضیه:

دشت‌هایی چه فراخ!
کوه‌هایی چه بلند
در گلستانه چه بوی علفی می‌آمد!
من در این آبادی، پی چیزی می‌گشتم:
پی خوابی شاید،
پی نوری، ریگی، لبخندی.

پشت تبریزی‌ها
غفلت پاکی بود، که صدایم می‌زد.

پای نی‌زاری ماندم، باد می‌آمد، گوش دادم:
چه کسی با من، حرف می‌زند؟
سوسماری لغزید.
راه افتادم.
یونجه‌زاری سر راه.
بعد جالیز خیار، بوته‌های گل رنگ
و فراموشی خاک.

لب آبی
گیوه‌ها را کندم، و نشستم، پاها در آب:
“من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است!
نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه.
چه کسی پشت درختان است؟
هیچ، می‌چرخد گاوی در کرد.
ظهر تابستان است.
سایه‌ها می‌دانند، که چه تابستانی است.
سایه‌هایی بی‌لک،
گوشه‌یی روشن و پاک،
کودکان احساس! جای بازی این‌جاست.
زندگی خالی نیست:
مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست.
آری
تا شقایق هست، زندگی باید کرد.

در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح
و چنان بی‌تابم، که دلم می‌خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه.
دورها آوایی است، که مرا می‌خواند.”

#سهراب_سپهری

مرضیه:

رو کرد به ما بخت و فتادیم به بندش
ما را چه گنه بود؟- خطا کرد کمندش

با آن همه دلداده دلش بسته‌ی ما شد
ای من به فدای دل دیوانه‌پسندش

نرگس ز چه بر سینه زد آن یار فسون‌کار؟
ترسم رسد از دیده‌ی بدخواه گزندش

شد آب، دل از حسرت و از دیده برون شد
آمیخت به هم تا صف مژگان بلندش

در پرتو لبخند، رخش، وه، چه فریباست!
چون لاله که مهتاب بپیچد به پرندش

گر باد بیارامد و گر موج نخیزد
دل نیز شکیبد، مخراشید به پندش

سیمین طلب بوسه‌یی از لعل لبی داشت
ترسم که به نقد دل و جانی ندهندش

#سیمین_بهبهانی

مرضیه:

دستی بلند کردم و گفتم: “سفر به خیر!”
خوش می‌روی، گذار تو از این گذر به خیر

من چون گَوَن، اسیر غم خویشتن شدم
یاد تو -ای نسیم خوشِ رهگذر!- به خیر

یاد تو -ای که خیسی چشمان من نشد
آخر به عزم راسخ تو، کارگر- به خیر

یادت نمی‌رود ز خیالم، مگر به مرگ
ذکرت نمی‌رود به زبانم، مگر به خیر

بی‌خوابی، ارمغان دلِ رفته‌ی من است
هرگز نمی‌شود شب عاشق سحر، به خیر

تسلیم ناگزیریِ تقدیر خود شدم
دستی بلند کردم و گفتم: “سفر به خیر…”
‏
سجاد رشیدی‌پور

پارک شهر تهران
شهریور ٩٩
عکس از: مجتبی

پاییز 1399ساری (کرچنگ) عکس از: مهسا

نازی:

☆ ابراز بی علاقگی ناگهانیِ “مهم نیست.” ترفند متدوالی است که برای جلوگیری از انکار درد و جلوگیری از آسیب‌پذیری به‌کار می‌رود.

جولیا کامرون

مریم:

تو بهار همه‌ی فصل‌های من بودی
تو بهار همه‌ی دفترچه‌هایی که
چیزی درشان ننوشتم…

تو را با رنگ گل‌های به
با رنگ‌های بلوط
تو را دوست خواهم داشت…

#بیژن_الهی

نیلوفر:

عشق که گویا هوسی هست و نیست..!

کنج دلم یادِ کسی هست و نیست…!

شعلهِ پرواز بسی هست و نیست…!

“چشم به قفل قفسی هست و نیست…

مژده فریاد رسی هست و نیست…! ”

آمده بودم که کنم بندگی…

در سر من دولت سازندگی…

عشق بیاید…من و پایندگی…

“می رسد و میگذرد زندگی…

آه که هر دم نفسی هست و نیست…! ”

در سر من فکر تو و درد عشق…

باغچه و باد و من و گرد عشق…

مسجد و منبر همه بر پند عشق…

“حسرت آزادیم از بند عشق…

اول و آخر هوسی هست و نیست…! ”

بر در این خانه قفس می کشم…

داد من از دست هوس می کشم…

بر سر تابوت جرس می کشم…

“مرده ام و باز نفس می کشم…

بی تو در این خانه کسی هست و نیست…! ”

آدمِ احساس دلم خسته است…

پنجره ام رو به تو وابسته است…

هر که مرا دید ز من رسته است…

“کیست که چون من به تو دل بسته است…

مثل من ای دوست بسی هست و نیست…!”

” نیما درویش ”

مریم:

«‏…دست‌هایت کجا هستند؟ دست‌هایت که مثل خبر بیداری از روی پوستم می‌گذشتند. دست‌هایت که وقتی می‌گرفتم‌شان از وحشت سرنگون‌ بودن میان زمین و آسمان خالی می‌شدم.»

-از نامه‌های #فروغ به #گلستان

مریم:

در شب کوچک من، افسوس
باد با برگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من دلهره‌ی ویرانی‌ست

گوش کن
وزش ظلمت را می‌شنوی؟
من غریبانه به این خوش‌بختی می‌نگرم
من به نومیدی خود معتادم
گوش کن
وزش ظلمت را می‌شنوی؟

در شب اکنون چیزی می‌گذرد
ماه سرخ‌ست و مشوش
و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است
ابرها، هم‌چون انبوه عزاداران
لحظه‌ی باریدن را گویی منتظرند

لحظه‌ای
و پس از آن، هیچ.
پشت این پنجره شب دارد می‌لرزد
و زمین دارد
باز می‌ماند از چرخش
پشت این پنجره یک نامعلوم
نگران من و توست
ای سراپای‌ات سبز
دست‌هایت را چون خاطره‌ای سوزان، در دستان عاشق من بگذار
و لبان‌ات را چون حسی گرم از هستی
به نوازش‌های لب‌های عاشق من بسپار
باد ما را با خود خواهد برد
باد ما را با خود خواهد برد

فروغ فرخزاد

مریم:

ترانه‌ی صلح؛

دوستت دارم و می‌لرزم
این را زن گفت
به سربازش
که باز نمی‌گشت
صدای او
در باد می‌تاخت
بر فراز برف‌ها
در آنجا که او می‌جنگید

می‌لرزم و دوستت دارم
این را گفت و می‌گریست
در تاریکی اتاق
کسی می‌خندید
برای سرکوب ترس
ترس از این عشق که هم اکنون پایان می‌یافت

خاطرات به ذهن خیانت می‌کنند
سرباز دیگر چیزی احساس نکرد

ناگهان
بر او تاخته شد
از سوی دشمن خود
که به زبان غریبی سخن می‌گفت
از گل‌های رز، از شراب و چیزهایی
که زندگی‌ای دیگر به او وعده می‌داد
امّا چه بسیار عروس‌هایی
که جنگ می‌ستاند
از آغوش اولین شب

می‌لرزم و سردم است
این را سرباز گفت
به دشمنش که او را می‌نگریست
صدایش در باد ماند
برای تماشاگرانی که خموش، آن را می‌شنیدند…

مریم:

‌
‌به باز آمدنت چنان دلخوشم
که طفلی به صبح عید
پرستویی به ظهر بهار
و من به دیدن تو
چنان در آینه‌ات مشغولم
که جهان از کنارم می‌گذرد
بی‌آنکه سر برگردانم…
#علی_بابا_چاهی
#موبایلگرافی

مریم:

وقتی اسباب بازی هایمان را
از ما گرفتند
ناگهان گریه کردیم
داریم بزرگ می شویم
و بهانه هایمان برای گریه کردن
دارد تمام می شود

#نصرت_رحمانی

نیلوفر:

“در شب کوچک من دلهره ویرانی ست…
ای سراپایت سبز
دست هاست را،
چون خاطره ای سوزان،
در دستان عاشق من بگذار.
و لبانت را،
چون حسی گرم از هستی،
به نوازشهای لب های عاشق من بسپار.

باد ما را با خود خواهد برد،
باد ما را با خود خواهد برد”

زیباتر از اشعار فروغ هم هست؟

شیوا:

می‌شناسمت،
چشم‌های تو،
میزبانِ آفتابِ صبحِ سبزِ باغ‌هاست؛
می‌شناسمت!

▪️محمدرضا شفیعی‌کدکنی

پریسا:

الهی اگر تکه‏ ای زندگی از آن من بود برای بیان احساسم به دیگران یک روز هم تأخیر نمی‏کردم، برای گفتن این حقیقت به مردم که دوستشان دارم و برای شوق شیدایی انسان را قانع می‏کردم که چه اشتباه بزرگی‏ست گریز از عشق به علت پیری، حال آن که پیر می‏شوند وقتی عشق نمی‏ورزند.

#گابریل_گارسیا_مارکز

نیلوفر:

هنوز عشق تو امید بخش جان من است
خوشا غمی که ازو شادی جهان من است

چه شکر گویمت ای هستی یگانه ی عشق
که سوز سینه ی خورشید در زبان من است

زمان به دست پریشانی اش نخواهد داد
دلی که در گرو حسن جاودان من است

ابتهاج

الهام:

در سراسر تاریخ مکتوب، و شاید از پایان عصر نوسنگی، سه گونه آدم در دنیا بوده اند:
بالا، متوسط، پایین… که هدف های این سه گروه کاملا سازش ناپذیر است.
هدف طبقه بالا، اینست که سر جای خود بماند،
هدف طبقه متوسط، این است که جای خود را با طبقه بالا عوض کند،
هدف طبقه پایین، زمانی که هدفی داشته باشد، اینست که تمایزات را در هم شکسته و جامعه ای بیافریند که در آن همه انسان ها برابر باشند.

خصلت پایدار طبقه پایین اینست که خرکاری چنان از پا درش می آورد که جز به تناوب، از آنچه بیرون از زندگی روزمره است آگاهی ندارد.

۱۹۸۴
جورج اورول

نیلوفر:

محله ای قدیمی
به نام سنت چارلز
ایالت میسوری

گل نعمتی است هدیه فرستاده از بهشت

مردم کریم تر شود اندر نعیم گل

ای گلفروش ، گل چه فروشی برای سیم

وز گل عزیزتر ، چه ستانی به سیم گل ؟

کسایی

نیلوفر:

چرا گل رو با پول معاوضه میکنی
با پول گل،
چه چیزی عزیزتر از گل میتونی بخری.

🍂چشمان پر از ستاره یادت نرود
حال دل پاره پاره یادت نرود

ای کاش فراموشی تو خوب شود
تا عاشقیِ دوباره یادت نرود🍂

#سمیرا_یکه_تاز

بابک:

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است
در بند سر زلف نگاری بوده‌ست
این دسته که بر گردن او می‌بینی
دستی‌ست که برگردن یاری بوده‌ست
حضرت خیام

عکس: مجتبی قدیملو

مرضیه:

من غلام قمرم،
غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن،
شهد و شکر هیچ مگو

#مولانا
#تصنیف_مهرافروز

مرضیه:

نیست در سودای زلفش کار من جز بیقراری
ای پریشان طُرّه تا چندَم پریشان می‌گذاری

یار دل سخت است یا من سست بختم؟ می ندانم
اینقدر دانم که از زلفش مرا نگشود کاری

ای به هم پیوسته ابرو، رحم کن بر دل دونیمی
ای به هم بشکسته گیسو! رحم کن بر بی قراری

با خیال روز وصلت در شب هجران ننالم
در خزان دارم به یاد روی زیبایت بهاری

پریسا:

گاهی تمام چیزی که احتیاج داری،
کمی ایمان کودکانه‌ است
به وقوع ناممکن‌ها!

پریسا:

کریستوف: من تو رو بهتر از خودت میشناسم
ترومن: تو هیچوقت یه دوربین توی سر من نداشتی!

🎥 The Truman Show

بابک:

بدون شرح!

موبایل گرافی: مجتبی قدیملو

مریم:

من در شور عشقم
محبوب من!

چه نعمت بزرگی است
اینکه صبحگاهان چشم باز کنی
و کسی را ببینی
که صدایش میکنی:
محبوب من!…

چقدر خوب است که قهوه را
در دست‌های تو بنوشم
و شب را در باغی معطر بگذرانم!
چه نعمت بزرگی‌ست
اینکه زن، انسانی را بشناسد
که کلید عیب را به او هدیه می‌کند
و حامی اوست.

من به همهٔ زبان‌های دنیا دوستت دارم،
آیا تو نام دیگری
به غیر از “محبوب من” داری؟!

#سعاد_الصباح
بانوی ماسه و ماه

مریم:

ما با هم زندگی می‌کنیم، مبارزه می‌کنیم و با هم امیدواریم. ماریای عزیزم. نگذار قلبت مایوس شود. دوباره شعله‌ورش کن، با من و برای من؛ مرا این طور، دور و بی‌یاور و بی‌دفاع رهایم نکن، چراکه عشقمان در خطر است.
یک علامت از تو، فقط یک علامت کافی است تا زندگی دوباره ممکن شود. آه! دیگر نمی‌دانم چه بگویم. این سکوت دهانم را بسته است و قلبم را عذاب می‌دهد. دوستت دارم، دوستت دارم به عبث، در تنهایی، در زمهریری هولناک.
‌
‌
#آلبر_کامو
نامه‌ای به ماریا کاسارس
در هفتاد و چند سال پیش

چونان شبگردی بر رواق خاموش شب

وجودم رسته از خارو خس نیم روز

فراز مویه ها،فراسوی ننگ ها

رهایی می پوید بسان پرنده ی مهاجر.

قلبم به خروش ایستاده

شب باده فروش و نعره خموش

مغبونم می سازد

روانم سرشار از شرارتی شاد

از هر نبض و سکون رمیده و ملول

آرواره های تفته ی مرگ را می ساید

در حصار الوارهای هراس شب

خویشتنم در قامت بلند تمنایی بالیده

رساترین غریو را

با کوبه یی موحش شیهه می کشد

ناامیدی بسان راهزنی بر من تاخته

خنک وزان به تحریک تحقیر دریوزگی

شوم بختی واژه های باکره را

بر بلندای حجله ی سرخ زبان

در بستر شهوت نایژه شکن

اکنون تاب می آورم

شولای شگون، سایه ی تزویر را

آوای کجاوه،پژواک خون را ضجه می زند

شوق مرگ بر نفرت نیکان چنبره زده

در روانی آزرمگین قامت می افرازد

خوشه های طنینی ساحره را

آشفته و عبوس درهم می شکند

الهام عیسی پور✍️

حسن:

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر

کآن چهره مشعشع تابانم آرزوست

بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز

باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو

آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

وآن دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست

وآن ناز و باز و تندی دربانم آرزوست

در دست هر که هست ز خوبی قراضه‌هاست

آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست

این نان و آب چرخ چو سیل است بی وفا

من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست

یعقوب وار وا اسفاها همی‌زنم

دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

والله که شهر بی تو مرا حبس می‌شود

آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت

شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او

آن نور روی موسی عمرانم آرزوست

زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول

آن های هوی و نعره مستانم آرزوست

گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام

مهر است بر دهانم و افغانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما

گفت آنک یافت می‌نشود آنم آرزوست

هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد

کان عقیق نادر ارزانم آرزوست

پنهان ز دیده‌ها و همه دیده‌ها از اوست

آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز

از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست

گوشم شنید قصه ایمان و مست شد

کو قسم چشم؟ صورت ایمانم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست جعد یار

رقصی چنین میانه میدانم آرزوست

می‌گوید آن رباب که مردم ز انتظار

دست و کنار و زخمه عثمانم آرزوست

من هم رباب عشقم و عشقم ربابی است

وآن لطف‌های زخمه رحمانم آرزوست

باقی این غزل را ای مطرب ظریف

زین سان همی‌شمار که زین سانم آرزوست

بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق

من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست

#حضرت مولانا

پریسا:

بورخس همیشه از این پرسش که
“فایده‌ی ادبیات چیست؟” برآشفته می‌شد.
او این پرسش را ابلهانه می‌شمرد
و در پاسخ آن می‌گفت
“هیچ کس نمی‌پرسد فایده‌ی آوازِ قناری
و غروبِ زیبا چیست.”
اگر این چیزهای زیبا وجود دارند
و اگر به یُمنِ وجودِ آن‌ها، زندگی در یک لحظه
کمتر زشت و کمتر اندوه‌زا می‌شود،
آیا جستجوی توجیهِ عملی
برای آن‌ها کوته‌فکری نیست؟

چرا ادبیات؟
ماریو بارگاس یوسا

مجتبی:

نیلوفر:

شراب عاشقان از سینه جوشد

حریف عشق در اسرار باشد

مولانا

مریم:

مستِ مِی بیدار گردد نیم‌شب
مستِ ساقی روزِ محشر، بامداد

#سعدی

نیلوفر:

بده آن باده دوشين که من از نوش تو مستم…..

چو ز هستي برهيدم چه کِشي باز به هستم

مولانا

نیلوفر:

من مست می عشقم
هشیار نخواهم شد

وز خواب خوش مستی
بیدار نخواهم شد

امروز چنان مستم
از باده دوشینه

تا روز قیامت هم
هشیار نخواهم شد

عراقی

مریم:

به هیچ جام دگر نیست حاجت ای ساقی

که مست مستم از آن جرعه‌ی نخست هنوز

هوشنگ ابتهاج

نیلوفر:

جان منی جان منی جان من

آن منی آن منی آن من

دست فشان مست کجا می‌روی

پیش من آ ای گل خندان من

مولانا

مریم:

سیزده را همه عالم
به در امروز از شهر

من خود آن سیزدهم
کز همه عالم به درم

#شهریار

مریم:

ما فقط یک‌بار
در کودکی
جهان را نظاره می‌کنیم
باقی،
خاطره است…

لوییز گلوک

مریم:

اِی ما و صَد چو ما ز پیِ تو خَراب و مَست
ما بی‌تو خَسته‌ایم،
تو بی‌ما چِگونه‌ای؟

#مولانا

Some men change their party for the sake of their principles; others their principles for the sake of their party.

Winston Churchill

بعضی آدمها حزب سیاسی شون رو به خاطر اصولی که دارند (و به آن معتقدند)
تغییر می دهند،
بقیه آدمها اصولی که دارند رو به خاطر حزب سیاسی شون تغییر می دهند.

چرچیل

ترجمه: نیلوفر

نیلوفر:

آیا زن
تنها چیزی نیست
که برای ما از بهشت به
جا مانده است ؟!

آلبر کامو

مریم:

شراب نمی‌نوشیم
که ما تهیدستان مستیم
مستِ مست از دردهایمان

#مظفر_النواب
شاعر معاصر عراقی

جمشید:

درخت تناور
امسال
چه میوه خواهد داد
تا پرندگان را
به قفس
نیاز نماند؟——-حسن آباد یاسوکند–بیجار–کردستان

نیلوفر:

دوست دارم تا شبی مهمان آغوشت شوم
مست می از ساغر چشمان منقوشت شوم

دوست دارم کز لب عشق تو از شب تا سحر
دلبرانه از شراب بوسه ام نوشت شوم

خواهم امشب با نوازشهای تو دیوانه وار
یک بغل رویا بسازم ، مست و مدهوشت شوم

آنجلا راد
.

پریسا:

آیا هیچ‌گاه به گیاهی که در منزل داری, به راستی نگریسته‌ای؟
آیا اجازه داده‌ای که آن موجود آشنا و در عین حال اسرارآمیزی كه گیاه می‌خوانیمش,, رازهایش را به تو بیاموزد؟
آیا توجه کرده‌ای که از چه آرامش ژرفی برخوردار است؟
هرگاه توجهت را به هر چیز طبیعی، هر چیزی که بدون دخالت بشر به وجود آمده است معطوف کنی، از زندان تفکر ذهنی خارج می‌شوی و تا حدودی در حالتی از وصل با وجود که هنوز همه چیز به صورت طبیعی در آن زندگی می کند شرکت مى‌جویی.
آنچه را سنگ‌ها، گیاهان و حیوانات هنوز می‌دانند، فراموش كرده ایم.
فراموش کرده‌ایم که چگونه باشیم،
آرام باشیم
خودمان باشيم،
اينجا و اكنون…
#موبایلگرافی

مریم:

کدامِ شما، دیگری را می‌نوشد؟؟
تو شَراب را،
یا او تو را؟

#نزار_قبانی

نیلوفر:

قرارمان فصل انگور،
شراب که شدم بیا،
تو جام بیاور
و من جان.

رحمان عباسی

مریم:

“اَنگورِ عَدَم بُدی شَرابَت کَردَند
واپَس مَرو اِی شَراب
اَنگور مَشو…”

مولانا

نیلوفر:

شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش

که تا یک دم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش

حافظ

مریم:

شده‌ای شبیه خدا؛ خیلی دوری!
شانه‌هایت دور است، هُرم نفست دور است، بادی که موهایت را می‌برد دور است، چشم‌هایت دور است و خیلی نزدیکی … سایه‌ات … سایه‌ات همه جا هست؛ کنار موسیقی و باران و جاده و نور و کلمه …
و سکوتت؛ شبیه‌ترینت کرده به خدا!

#بیژن_الهی

مریم:

وقتی بچه بودم کنار مادرم می‌خوابیدم و هر شب یک آرزو می‌کردم.
مثلاً آرزو می‌کردم برایم اسباب بازی بخرد.
می‌گفت “می‌خرم به شرط اینکه بخوابی”.
یا آرزو می‌کردم برم بزرگترین شهربازیِ دنیا.
می‌گفت “می‌برمت به شرط اینکه بخوابی”.
یک شب پرسیدم “اگر بزرگ بشوم به آرزوهایم می‌رسم”؟
گفت “می‌رسی به شرط اینکه بخوابی”.
هر شب با خوشحالی می‌خوابیدم. اِنقدر خوابیدم که بزرگ شدم و آرزوهایم کوچک شدند.
دیشب مادرمو خواب دیدم؛
پرسید “هنوز هم شب‌ها قبل از خواب به آرزوهایت فکر می‌کنی”؟
گفتم “شب‌ها نمی‌خوابم”.
گفت “مگر چه آرزویی داری”؟
گفتم “تو اینجا باشی و هیچ آرزویی نداشته باشم”.
گفت “سعی خودم را می‌کنم به خوابت بیایم به شرط آنکه بخوابی”.

#حسین_پناهی

مریم:

زندگی نمایشی است که هیچ تمرینی برای آن وجود ندارد
پس آواز بخوان…
اشک بریز…
بخند و با تمام وجود زندگی کن!
قبل از آنکه نمایش تو بدون هیچ تشویقی به پایان برسد… “چارلی‌چاپلین”

حسن:

می سوزم از فراقت روی از جفا بگردان
هجران بلای ما شد یا رب بلا بگردان
مه جلوه می نماید بر سبز خنگ گردون
تا او به سر درآید بر رخش پا بگردان
مر غول را برافشان یعنی به رغم سنبل
گرد چمن بخوری همچون صبا بگردان
یغمای عقل و دین را بیرون خرام سرمست
در سر کلاه بشکن در بر قبا بگردان
ای نور چشم مستان در عین انتظارم
چنگ حزین و جامی بنواز یا بگردان
دوران همی نویسد بر عارضش خطی خوش
یا رب نوشته بد از یار ما بگردان
حافظ ز خوبرویان بختت جز این قدر نیست
گر نیستت رضایی حکم قضا بگردان

فاطمه:

مرا ببر به افق‌های سبز دیدارت
مسیح باش برای شفای بیمارت
ملول گشته‌ام از هجمه‌های تنهایی
خزان منم تو بیا با بهار سرشارت
در این زمان که صدای خوشی نمی‌آید
به گوش من تو بخوان نغمه‌ای از اسرارت
برای زمزمه‌های وصال دلتنگم
که مست می‌شدم از واژه‌های پربارت
دلم ز دست زمانه چه خون شده تو بخوان
برای درد دلم مرهمی از اشعارت
چه بی‌فروغ شدم مثل شمع خاموشی
بساز جان مرا با دم شرربارت
ببین چگونه زمین‌گیر گشته‌ام ای یار
مرا ببر به بلندای وصل دادارت
من از هجوم سیاهی به نور می‌ترسم
پناه من تویی و آن دو چشم بیدارت

مریم:

بگذارید هرچه می‌خواهد ببارد
ببارد از سنگ، از سیاهی، از سکوت
ما نومید نمی‌شویم
ما همچنان
سفره‌ٔ بی‌سینِ خانوار خویش را
با الفبایِ تمام عیارِ عشق می‌آراییم!
این را من نمی‌گویم
مادرانِ ما می‌گویند!

#سید_علی_صالحی
#موبایلگرافی

مریم:

انسانی که با سکوت دم‌خور نشود،
نمی‌تواند که با عشق من حرفی بزند.
کسی که با چشمش «باد» را نبیند،
چگونه می‎تواند کوچم را درک کند.
کسی که به صدای سنگ گوش نسپارد،
نمی‌تواند صدایم را بشنود.
کسی که در ظلمت نزیسته،
چگونه به تنهایی من ایمان می‌آورد…؟

#شیرکو_بیکس
#موبایلگرافی

آرشيو گوشه‌ها:

ترانه شنیدنی “زمین”

admin