مجموعه لینک‌های گروه‌های واتساپی کاربران رسانه هفت هنر

http://art-seven.ir

👇گروه از حقیقت تا واقعیت 👇

https://chat.whatsapp.com/GsGNpQwJfWhHUsvE52HoZK

👆 موضوع و چت آزاد👆

👇گروه متاورس هفت هنر:👇

https://chat.whatsapp.com/DZEDHIVr4qk9KdQVPkG69B

👆فقط Nft و متاورس. چت آزاد👆

👇گروه هفت هنر:👇

https://chat.whatsapp.com/IaDHaOOdaOEDqA3hu0H5vH

👆هنری. کامنت و استیکر و چت ممنوع ⛔👆

👇گروه روزنه: 👇

https://chat.whatsapp.com/BPAt4Urmhh0891114M0H95

👆هنری و علمی، چت آزاد👆

به سايت هفت هنر خوش آمديد.

با هفت هنر دیدن دنیا رفتیم
با قاصدکی به سمت رؤیا رفتیم
موسیقی و شعر و عکس جان داد به ما
تا ساحل بی کران دریا رفتیم
الهام پوریونس

‏مریم قهرمانی:

“کمی ⁧عشق ⁩هم خیلی بد نیست
‏یا کمی ⁧زندگی ⁩…
‏من برای همین به دنیا آمدم!”
‏⁧چارلز بوکفسکی ⁩

‏شیوا ماتک:

سلام بر آنان که در پنهان خویش
بهاری برای شکفتن دارند…
#سلمان_هراتی

‏الهام پوريونس:

اگر جهان شفاف بود، هنر وجود نداشت.

#آلبر کامو

‏الهام پوريونس:

«هنر قرار نیست نسخهء دوم جهان واقعی باشد. از آن خراب‌شده همان یک نسخه بس است»

#ویرجینیا وولف

سرتاسر جهان همه دشمن اگر بوَد
ما را به‌ غیر دوست کسی در خیال نیست!

#نشاط اصفهانی

مريم قهرمانی:

یامات: نام این جای هولناک چیست؟
زن: جهان.
یامات: این چه کار است که تو می‌کنی؟
زن: زندگی.

فتح نامه‌ی کلات| بهرام بیضایی

تصوير اثر نقاشي: گوستاو کلیمت (آلمانی: Gustav Klimt‎) ۱۹۱۸-۱۸۶۲؛ نقاش نمادگرای اتریشی.

الهام پوریونس:

هر هفته با مردمی روبرو می‌شویم که دوست دارند هنرمند یا نویسنده شوند، اما مطمئن هستند که نمی‌توانند آرزوی خود را برآورده کنند.
هنگامی که از آنها علت را می‌پرسیم، می‌گویند از استعداد یا معلومات کافی برخوردار نیستند.
آنها به دلایلی که برای شکست ارائه می‌دهند ایمان دارند، اما به رؤیاهایشان نه… .
#دبی_فورد

نازی تارقلی زاده:

☆به آنچه بيانديشی، تبديل می شوی!
☆آنچه را حس كنی، جذب می کنی.
☆و آنچه را تصور كنی، خلق می کنی.

پریسا گندمانی:

بیا و تمام من باش
نیمه ها همیشه گم می‌شوند.

آرشیو همه مطالب بر اساس موضوع

صلح

داستایوفسکی: هیچ تکنولوژی و پیشرفتی، هیچ انقلاب و جنگی نمی‌تواند توجیهی برای فرو ریختن قطره‌ی اشکی از دیدگان کودکی باشد. همیشه آن قطره‌ی اشک باارزش‌تر و گران‌مایه‌تر است.

هنر مدافع صلح است.

پريسا گندمانی:

نوع بشر
باید به یاد داشته باشد ،
که صلح هدیه خداوند
به مخلوقاتش نیست،
بلکه هدیه ما‌ به همدیگر است.

#الی_ویزل

ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺷﺮﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮎ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺳﯿﻢ ﺧﺎﺭﺩﺍﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﺮﻟﯿﻦ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﺩ.
ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺷﺪ.
ﻣﺘﻦ ﺯﯾﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﯾﺎﺩﺍﺷﺖ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ:
ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰﺭﮔﯿﺴﺖ. ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﯿﮕﻨﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺩﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﺮﺍ به دﺳﺘﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﯽﺳﭙﺎﺭﻧﺪ. ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯿﻤﯿﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰﺭﮔﯿﺴﺖ.
ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺩﺭ ۷۰ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ۳۱۷ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ به ناﻡ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﯼ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﻫﻢ ﺑﻨﯿﺎﻧﮕﺬﺍﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺑﻨﯿﺎﺩﻫﺎﯼ ﺧﯿﺮﯾﻪ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺷﺪ.

گوشه‌ها

آرشيو گوشه‌ها:

الوند:

هر صبح، یک روزِ جدید در انتظارِ ماست.

انسان ها می گویند که اگر خوش شانس باشی بهتر است.

اما من ترجیح می دهم که هُشیار باشم، چرا که وقتی شانس به سراغم بیاید از دستش نخواهم داد…

✍ ارنست همینگوی
📚 پیرمرد و دریا

دفترِ وجود

چیست
دفترِ وجود؟
مجموعِ پریشان!
اوراقی پر پر
بررهگذارِ طوفان

هر ورقی دنیایی
دیدن، شنیدن ، بسودن ، چشیدن
روحِ دفتر:
اندیشه
عطرِ دل انگیزش :
عشق
روزگاری سرگشته ی صوت و نغمه
روزگاری گُل گشت وتماشا
روزگاری
زیستِ خالص
خوردن وآشامیدن
خونِ هستن

دفترِ وجود
کاروانِ عمر
راه هایِ رفته و نرفته
آرزوهایِ
عموما سوخته
مزرعِ مغشوش
قُوتِ روز و، علف هایِ هرز
دفترِ وجود
کوره راه هایِ عُمر
افتادن ها ،برخاستن ها، خَستن ها
کلّه هایِ پُرباد
سینه هایِ پُر شور
روویایِ فتحِ عالم
به گاه که
خبر از دوقدم پیشِ رو ندارد!
هر دفترِ وجود
رُمانی نا تمام

آدمی
مینیاتورِ خلقت
ژنومِ خداوند
ذرّه ای نا چیز
با داعیه ی خداوندی

هر کسی
کوره راه خود دارد
هیچ نیست معلوم
افسار بدست کیست؟
اختیار
توهّمی شیرین

عبور وعبور
از گردنه ها ،پرتگاه ها
هَیَمه هایِ آتش
میعاد با قندیلِ آسمان
تنورِ سوزانِ نیمروز
زمهریرِ استخوان سوزِ زمستان

همه ی راه ها
به یک مقصد میرسد:
بایگانیّ
خاطره ی خاموشِ خدا
چیست
دفترِ وجود ؟
۴۰۱/۳/۹
آنه محمد.

من گره خواهم زد،
چشـم‌ها را با خورشـید،
دل‌ها را با عشـق،
سـایه‌ها را با آب،
شـاخه‌ها را با باد.

سهراب سپهری

موبایلگرافی: مرضیه نوشاد

فقط زندگی به هر شکل!

موبایلگرافی رضا پروینی، خرم آباد، فرعی خیابان معلم ـ بنام

نازی:

‏در حقیقت دلم می‌خواهد تا زنده‌ام همینطور مثل الان به تو بنویسم و بنویسم و
وسط جمله دوستت دارم بمیرم.

‏از نامه #اسماعیل_فصیح به همسرش پریچهر

پریسا:

ولی من هنوز هم دنبال معجزه می‌گردم،
هنوز هم باور دارم قرار است اتفاقات خوب‌تری بیفتد،
باور دارم که معجزه‌ای در راه است،

معجزه‌ای شبیه به طلوع، شبیه به طلوعی دوباره…

باور دارم که شب به معنای نابودی خورشید نیست،
شب یعنی خورشید هست،
زایش هست، نور هست…..!
خورشید هست…..
فقط کمی دورتر ایستاده
و دارد جای دیگری و به سایه‌های دیگری می‌تابد…
اما می‌تابد، همیشه می‌تابد…
که ذات خورشید، تابیدن است…..

شب یعنی کمی صبر داشته‌باش،
شب یعنی خودت را نباز!
شب یعنی؛ تسلیم غرور پوشالی تاریکی نباش…
من کاری به ناامیدی هیچ‌کس ندارم،
من هنوز هم دارم به دنبال معجزه می‌گردم…

مرضیه:

صبح‌گاه،
نخستین واژه از‌ آنِ توست
و شام‌گاه،
آخرین واژه نیز برای توست

و میان صبح و شب
هم‌چون پروانه‌ای پرواز می‌کنی
و چونان عطر پراکنده می‌شوی…!

ریاضالصالحالحسین

مریم:

آبروی عشق
نصرت رحمانی

لیلی!
چشمت خراج ظلمت شب را
از شاعران شرق، ـ
طلب می‌کُند
من آبروی عشقم
هشدار . . . تا به خاک نریزی
پُر کُن پیاله را
آرام‌تر بخوان
آواز فاصله‌های نگاه را
در باغ‌کوچه‌های فرصت و میعاد.
لیلی
بگشای بند موی و بیفشان
شب را میان شب
با من بدار حوصله اما نه با عتاب
رمز شبان درد،
شعر من است
گفتی
گُل در میان دستت می‌پژمرد
گفتم که
ـ خواب،
در چشم‌هایمان به شهادت رسیده است
گفتی که
خوب‌ترینی؛
آری . . .، خو‌ب‌ام
آرامگاه حافظ‌م
شعر ترم،
تاج سه‌ترک عرفانم
درویشم،
خاکم
آینه‌دار رابطه‌ام، بنشین
بنشین، کنار حادثه بنشین
یاد مرا به حافظه بسپار
اما
نام مرا،
بر لب مبند که مسموم می‌شوی
من داغ دیده‌ام!
لیلی
از جای پای تو،
بر آستانه‌ی درگاه خوابگاه،
بوی فرار می‌آید
آتش مزن به سینه‌ی بستر
با عطر پیکر برهنه‌ی سبزت
پُر کُن پیاله را
با من بگو در خواب‌های پریشان چه دیده‌ای
که خواب را به شهادت رسانده‌اند در دیدگانِ ما
وانگه حرامیان در گود شب‌گرفته‌ی چشمت
با تیغ‌های آخته سنگر گرفته‌اند
دروازه‌های شهر مدینه آغوش بسته‌اند
آغوش باز کُن
از چهارراه خواب گذر کُن
بگذار و بگذریم زین خیل خفتگان
دست مرا بگیر تا بسرایم
در دست‌های من ـ
بال کبوتریست!
لیلی
من آبروی عاشقان جهانم
هشدار . . .، تا به خاک نریزی
من پاسدار حرمت دردم
ـ چشمت خراج می‌طلبد؟
آنک خراج:
لیلی
وقتی که پاک می‌کُنی خط چشمت را
دیوارهای این شب سنگین را
درهم شکسته، آه . . .، که بیداد می‌کُنی
وقتی که پاک می‌کُنی خط چشمت را
در باغ‌های سبز تنت، شب را ـ
آزاد می‌کُنی
لیلی
بی‌مرز باش
دیوار را، ‌ویران کن،
خط را به حال خویش رها کُن،
بی‌‌خط با
با من بیا . . .، همیشه‌ترین باش!!
بارید شب
بارش سیل اشک‌ها شکست،
خط سیاه دایره‌ی شب را!
خط پاک شد
گُل در میان دستم پرپر زد و فسرد
درهم دوید خط
ویران شد!
لیلی
بی‌خط و خال باش
با من بیا که خوب‌ترینم
با من که آبروی عشقم
با من که شعرم . . ، شعرم . . ، شعرم
وای
در من وضو بگیر
سجاده‌ام، بایست کنارم
رو کُن به من که قبله‌ی عشاق‌ام
وآنگه نماز را،
با بوسه‌ای بلند، قامت ببند!
لیلی
با من بودن خوب است،
من می‌سرایمت…

مریم:

در نیزار
پرنده‌ای اندوهگین می‌خوانَد
گویی چیزی را به یاد آورده
که باید
فراموش می‌کرده…

• تسورا یوکی

مرضیه:

‍ بی‌ وقفه غمگینم ….
در شالیزارِ گیسوانم
زنانِ برنجکار گیلکی می‌‌خوانند
در دست‌هایم کودکی
باد را وعده ی بادبادک می‌‌دهد
و پاهایم …
.. پاهایم هوس دارند
شوقی هماهنگ به رقصیدن
که به زندگی‌ وزن می‌‌دهد

من اما …. بی‌ وقفه غمگینم
در سینه ام
زنی‌ غریب، غروب کرده
زنی‌ که حتی شالیزارِ گیسوانش ، لهجه داشت
زنی ‌ که از تلاطمِ پر شکوهِ زنانگی افتاده ، غمگین می‌‌نویسد.

#نيكى_فيروزكوهى

مهدی:

آنگه که تاریخ‌نویسی می‌نویسد:

صد نفر در جنگی کشته شدند. و به آسانی از آن‌ می‌گذرد،
تو درنگ کن و بنگر؛
صد نفر، صد روح
صد رودخانه
صد خیابان
صد پنجره
صد زن
و صد برگریزان.
صدها خواب
و صدها کودک.
هزاران بوسه
هزاران باغ.
و آن فقط چشمِ شاعر است که در صد جانِ کشته شده؛
صد شمشال
و صد ترانه
و هزار لبخندِ گل
و هزار انعکاسِ شکستهٔ خورشید
و هزار قطرهٔ اشکِ خدا را
می‌بیند.

مریم:

دلم پیش توست؛
و امروز بیشتر از همیشه حاضرم بهترین داشته‌هایم را بدهم تا بتوانم تو را با تمام غمم ببوسم.
بیشتر از هر چیز دلم می‌خواست می‌توانستم تمام روحم را در چشمانم بگذارم و تا ابد، هنگام مرگم، به تو نگاه کنم.

نامه‌های عاشقانه آلبر کامو به ماریا کاسارس،(خطاب به عشق)
آلبر کامو

خداحافظی سربازان اوکراینی با همسرانشان

مرضیه:

نان را
با دست هایت تعریف می کنی
آزادی را
با گیسوان رهایت در باد
وقتی از کوچه های شب می گذری
از روزن درها
نور به داخل خانه ها می تابد
هر کجا که تو باشی
سرزمین من آنجاست!

#رسول_یونان

مرضیه:

جنگ پايان خواهد يافت
و رهبران با هم گرم خواهند گرفت
و باقى ميماند آن مادر پيرى كه چشم به راه فرزند شهيدش است
و آن دختر جوانى كه منتظر معشوق خويش است
و فرزندانى كه به انتظار پدر قهرمانشان نشسته اند
نميدانم چه كسى وطن را فروخت
اما ديدم چه كسى
بهاى آن را پرداخت.

محمود درویش
#نه_به_جنگ

مریم:

چترت را کنار ایستگاهی،
در مه فراموش کن!
خیس و خسته به خانه بیا ..
نمی خواهم شاعر باشی،
باران باش ..
همین برای هفت پشت
روییدن گل کافیست
چه سرخ، چه سبز، چه غنچه ..

سید علی صالحی

پریسا:

💫آنکس که درکم می‌کند مرا می‌آفریند ..

#رومن رولان

جمشید:

من هم کولبر هستم————-بیجار —کردستان

بابک:

شب، امشب نیز
– شب افسردهٔ زندان
شب ِ طولانی پاییز –
چو شب‌های دگر دم کرده و غمگین
بر آماسیده و ماسیده بر هر چیز
همه خوابیده‌اند، آسوده و بی غم
و من خوابم نمی‌آید
نمی‌گیرد دلم آرام
درین تاریک بی روزن
مگر پیغام دارد با شما، پیغام
شما را این نه دشنام است، نه نفرین
همین می‌پرسم امشب از شمایی خوابتان چون سنگ‌ها سنگین
چگونه می‌توان خوابید، با این ضجهٔ دیوار با دیوار؟

“اخوان ثالث”

مرضیه:

یکبار دیگر اگر به دنیا بیایم
تمام روزهای اکنونم را با رِندی
و جسورانه تر زندگی خواهم کرد؛
اما این بار
در شناختن تو دیر نخواهم کرد …

🔘احمد_عارف

مرضیه:

آمد خیال خوش که من
از گلشــن یار آمدم
در چشـم مسـت من نگر
کز کوی خَمار آمدم

مولانا

کیوان:

نکشیدیم شرابی به رخ تازه صبح

سینه ای چاک نکردیم به اندازه صبح

علیرضا:

کرده ام خاک در میکــــده را بستــــر خویــش
می گذارم چو سبو دست به زیر سر خویـش

دست فارغ نشـــــد از چـــــاک گــریبان مـا را
آستینی نکشیــــدیم به چشم تـــــر خــویش

سرکشان را فکنــــد تیـــــغ مکافــات از پــای
شعله را زود نشاننـد به خاکستــــر خــویش

بیخود از نشئه دیــــــدار خــــودی مـی دانم
مست من آینه را ساخته ای ساغــر خویش

بلبـــل و گل همه دم هم نفسانند ” حـــزین”
بینــوا من که جدا مانده ام از دلبــــر خویش

حزین لاهیجی

الهام:

به خدا اگر بمیرم
که دل از تو برنگیرم

برو ای طبیبم از سر
که دوا نمی پذیرم

نه نشاط بوستانم
نه فـراغ دوستانم

بروید ای رفیقان
به سفر که من اسیرم…

#سعدی

علی ناتاژ:

از فراوانی شکوفه ها و رنگ ها و عطرهایی که کودکی ام را در بر گرفته بود

با خودم فکر می کردم که مادرم

کارمند عطرخانه ی بهشت است…

“نزار قبانی

مرضیه:

ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ؟
ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﭼﺮﺍ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺭﺧﻢ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ ﻣﺪﺍﻡ؟
ﻭﻗﺘﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﻣﯽﭼﺮﺧﻢ
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﻮﯼ ﺗﻨﺖ
ﺩﺭ ﮔﻞﻫﺎﯼ ﭘﯿﺮﻫﻨﺖ
ﻋﺸﻖ ﻣﻦ !
ﺁﻭﺍﺭﮔﯽ ﻭﺍﺩﯼ ﭼﻨﺪﻡ ﺑﻮﺩ..

عباس_معروفی

مرضیه:

و من آنان را
به صدای قدم پیک
بشارت دادم.
و به نزدیکی روز،
و به افزایش رنگ!
به طنین گل سرخ ،پشت پرچین سخن‌های درشت.
و به آنان گفتم
هر که در حافظهٔ چوب ببیند باغی
صورتش در وزش بیشهٔ شور ابدی
خواهد ماند…

📕 هشت کتاب
#سهراب_سپهری

مرضیه:

زمان برای آنان که انتظار می‌کشند
بسیار کند می‌گذرد،
برای آنان که می‌ترسند بسیار سریع،
برای آنان که غمگین هستند بسیار طولانی،،
و برای آنان که شادی می‌کنند بسیار کوتاه است.

اما برای آنان که عشق می‌ورزند…

تا ابد ادامه دارد ….

هنری وندایک کارتر

مرضیه:

ز دسـتم بر نمی‌خیزد که یک دم بی‌تو بنشینم
به‌جز رویت نمی‌خواهم که روی هیچ‌کس بینم

تو را من دوست می‌دارم خلافِ هر که در عالم
اگر طعنه‌ست در عقلم اگر رخنه‌ست در دینم

سعدی

مرضیه:

چه فکر می‌کنی،

جهان چو آبگینۀ شکسته‌ای‌ست
که سرو هم در او شکسته می‌نُمایدت

چُنان نشسته کوه در کمین دره‌های این غروبِ تنگ،
که راهْ بسته می‌نُمایدت

زمانِ بی‌کرانه را
تو با شمار عمر ما مسنج
به پای او دمی‌ست این درنگ درد و رنج

به‌سان رود،
که در نشیب درّه سر به سنگ می‌زند، رونده باش!
امید هیچ معجزی ز مُرده نیست
زنده باش!

(هـ. الف. سایه)

مرضیه:

“اگر نبودم، مرا در چیزهایی پیدا کنید، که دوستشان داشتم.
در ماه، در شکلِ انار.”
‌
#غلامرضا_بروسان

مریم:

خودت بگو
زنجیر اگر برای گسستن نبود
پس این دست‌های بسته را
برای کدام روز خسته آفریده‌اند.

سیدعلی صالحی

مرضیه:

چطور می‌شود کسی را نه در انار، بلکه در شکل انار پیدا کرد؟ شعر در سادگی‌اش، عظیم است. دست می‌اندازد به آن پایین‌های دل. به کنجی که نمی‌دانستی وجود دارد. پس مرا در جایی بگردید، که دوستش داشتم. در پس‌کوچه‌های بی‌عابر. در سایه‌ی درخت و در میوه‌ی کاجی که بر زمین مانده. معلوم نیست روی کدام شاخه بوده‌. به قول دیکنسون، بعضی شعرها سرمای عجیبی دارند.
‌
‌
#معین_دهاز

مریم:

شب که می آید
و می کوبد پشت در را،
به خودم می گویم
اگر از خواب شب یلدا ما برخیزیم
اگر از خواب بلند یلدا، برخیزیم
ما همین فردا
کاری خواهیم کرد
کاری کارستان….

#خسرو_گلسرخی

بابک:

بیستون را یاد آر، دستهایت را بسپار به کار
کوه را چون پر کاه از سر راه بردار!

وه چه نیروی شگفت انگیزیست
دستهایی که بهم پیوسته است
( فریدون مشیری )

مرضیه:

👆🏻موبایلگرافی سی و سه پل اصفهان، زمستان 1400

مریم:

🍃🌺🍃
به رسم معمول ما حقیقت را در روشنایی‌ها می‌جوییم حال آنکه بعید نیست حقیقت در تاریکی‌ها باشد.
در نمی‌دانم‌ها
نیست‌ها
نبود‌ها
در نمی‌شودها!
هر علمی بنا به طبیعتش، کشف و شهودش، مدیون دل به دریای تاریکی‌ها و نمی‌دانم‌ها زدن است. تدوین نمی دانم‌های حقیر، گاه سدی می‌شود سر به ثریا، بر نمی‌دانم‌های سترگی که حقیقت از آن آغاز می‌شود.
بیاییم به یمن نمی‌دانم‌هامان، همدیگر را صادقانه‌تر، مشتاقانه‌تر و جستجوگرانه‌تر بشنویم و ببینیم.
#حسین_پناهی
#موبایلگرافی

دکتر آنه دوگونچی:

بی تو

بی تو ، هم
می گذرد روزگار…..
بی تو ، هم
هم‌ چنان
دوره میکنیم ملال روزها را
بی تو ، امّا
خالی ست جای نمک
برسفره ی زندگی
الهه ی شب فسُرده حال
فانوسِ مهتاب می برَد
ستاره ی سحری می دمَد
امّا چشمک نمی زنَد
طبیعت
درپرده ی سکوت
فروخفته
نسیم راه نیفتاده
از ایستگاه شرق

شوری ندارند فصل ها
مگر آنگاه که
خورشیدِ عشق بدمَد
نسیمِ شرقی رقص کنان
راهی شود……
قُمریان و هزاران
لب بگشایند
غُنچه ی بهار بشکُفَد
شور وغوغا ،جنون وسودا
آنگاه ست که تو باشی
بی تو ، امّا
همچنان
دوره میکنیم
ملال را
روزها را
و تکرار را
۴۰۰/۹/۳۰
آنه محمد.

مریم:

می‌خواهم عاشق شوم
تا دنیا را تبدیل به پرتقال کنم
و آفتاب را بدل به فانوسی برنجی
می‌خواهم عاشق شوم
تا پایان دهم پلیس را، مرزها را،
بیرق‌ها را، زبان ها را،
رنگ ها را، نژادها را.
محبوبِ من، میخواهم تنها برای
یک روز دنیا را بگردانم
تا جمهوری احساس را بنا کنم ..

نزار قبانی

شیوا:

اما امروز
در محاصره پنجره های پاییز
می خواهم تو را به نام بخوانم
آتش کوچکی روشن کنم ،
چیزی بپوشم و تو را
ای پیراهن بافته از گل پرتقال
و شکوفه های شب بو ،
صدا کنم….🌹🍊

#نزار_قبانی

پریسا:

+ چیزی که دنیا بهش نیاز داره
بازگشت به نجابت و مهربونیه…

مریم:

من برگ را سرودی کردم
سرسبزتر ز بیشه
من موج را سرودی کردم
پُرنبض‌تر ز انسان
من عشق را سرودی کردم
پُرطبل‌تر ز مرگ
سرسبزتر ز جنگل
من برگ را سرودی کردم
پُرتپش‌تر از دلِ دریا
من موج را سرودی کردم
پُرطبل‌تر از حیات
من مرگ را
سرودی کردم…

(احمدشاملو)

مریم:

از هر گلوله
يك پرنده
كشته می‌شود…
هزار پرنده
پرواز می‌كنند
علیرضا روشن

مریم:

و گفت: هر محبّت که به عوض بود، چون عوض برخیزد محبّت برخیزد ..

ذکر جنید بغدادی؛ تذکرة‌الاولیا

مریم:

زمانه سیاه سپری می شود،
روشنایی بر آستانه ایستاده است،
باران می نشیند، آسمان صاف خواهد شد، آرامش خواهد رسید و شوربختی ها پایان میگیرد…
اما تا این همه در رسد، چه رنج ها که بر ما نخواهد رفت!

وجدان بیدار
اشتفان تسوایگ

مرضیه:

جایی نیست که زندگی باشد
و عشق نباشد
در استکان های چای، درگلدان،
در انتظار گل
آنجا که از عشق خبری نیست،
از زندگی هم نیست…

#نادر_ابراهیمی

پریسا:

جایی میان قلب هست
که هرگز پر نمی‌شود
ما در همان فضا
انتظار می‌کشیم.

مرضیه:

گنج و رنج زبان

ای زبان هم گَنج بی‌پایان تویی
ای زبان هم رنج بی‌درمان تویی

#حضرت_مولانا

این زبان هم گنج است و هم رنج.
با یک جمله می توان گره از کار و فکر و احساس کسی گشود. با جمله دیگر می توان در تمام وجود کسی گره افکند.

اگر با کلام و زبان نمی توانیم گره گشایی کنیم، بهتر است لب دوخته و زبان در هم کشیم و نظاره گر باشیم، گوش ها را باز کرده و بیاموزیم.

ای زبان تو بس زیانی مر مرا
چون تویی گویا چه گویم من ترا

ای زبان هم آتش و هم خرمنی
چند این آتش درین خرمن زنی

در نهان جان از تو افغان می‌کند
گرچه هر چه گوییش آن می‌کند

ای زبان هم گنج بی‌پایان توی
ای زبان هم رنج بی‌درمان توی

هم صفیر و خدعهٔ مرغان توی
هم انیس وحشت هجران توی

چند امانم می‌دهی ای بی امان
ای تو زه کرده به کین من کمان

#مثنوی_معنوی

نازی:

#یادداشت_روزانه

باران آرام آرام بر سکوی پنجره می‌خورد و با صدای نتها ترکیب می‌شود و بر گوشهای من نازل.
چشمهایم حریصانه لحظه لحظه حرکات دستهای چابک‌ات بر ساز را می‌بلعند و لبریزتر از قبل، همچنان مات تو.
روزگاری دور، دقیقا نمی‌دانم چند ساله‌ام، پنج، شش، یا شاید هم هفت. فقط صدای موسیقی‌ای عجیب را می‌شنوم. در زمان گم می شوم و تک‌تک نت‌ها بر بند‌بند وجودم می‌نشینند به راه نوازش.
و من مسخ سل‌ها و می‌ها صمیمانه ‌ای عمیق را به شور می‌نشینم.
موسیقی که تمام می‌شود من، انگار تازه آغازیده‌ام.
موسیقی که تمام می‌شود من شکوفیده‌ام.
قلبم تندتر می‌زند و گرمتر. چیزی در درونم قد می‌کشد که من را پشت سر می‌گذارد و در بی‌انتهای من، به ناسوت گره می‌خورد و صدای مادرم که: ” چرا ایستادی؟ چی شد یکدفعه؟” دستهای کوچکم را به دستان زیبای سپیدش می سپارم و لبخندی خاموش با قطره اشکی براق، که برای مادرم کافیست تا بفهمد قلبم برای همیشه گرفتار آن نتها باقی خواهد ماند، که بداند دخترش در شکوه لحظه‌ای چند، غوطه خواهد خورد به راه عشق تا همیشه‌ای جاوید.
و سالها می گذرد…
و دختر مادرم که این روزها مادر پسرم است همچنان عاشق، در آوای سحرآمیز پیانو غرق، عشق را همچنان مزمزه می‌کند با لبخندی خاموش و قطره اشکی براق، از همان ملودی متعلق به سالهای دور: ” عروسی عشق”*

Wedding of love*

نازی تارقلی‌زاده

نازی:

یک زن
در ظریف ترین نقطه ی شب،
هنوز هم دوست داشته شدن را
انتظار می کشد.

تورگوت اویار

فتانه:

عروسک

ما چشم در راهِ بهار دیگری بودیم
جویای روز و روزگار دیگری بودیم

آن خواجهٔ خضری که آمد خشکسال آورد
ما تشنه و چشم‌انتظار دیگری بودیم

بُن‌بستی از این‌سان نبود آن کوچه‌سارِ شوق
ما رهسپار رهگذار دیگری بودیم

همچون پیازی پوست‌ها بر پوست‌ها، افسوس!
بعد از رهایی در حصارِ دیگری بودیم

گُلخانهٔ تنگ و چراغ نفتی و گرماش
وقفِ تو! ما محوِ بهار دیگری بودیم

شد آسمان بی‌آسمان و صبح شد بی‌صبح
چون دید ما را در گذارِ دیگری بودیم

نخ را بکش تا این عروسک، راهِ خود گیرد
ما بیقرارانِ مدارِ دیگری بودیم.

محمدرضا شفیعی کدکنی
مجموعهٔ شعر «طفلی به نام شادی»، تهران: ۱۳۹۹

پریسا:

«عمیق» ترسناک است.
انسان های عمیق دوستان کمتری دارند
نوشته های عمیق، مخاطبانی اندک
عشق حتی، وقتی که عمیق میشود…
درست مثل استخرهای عمومی که همواره
در بخش های عمیقش آدم های کمتری میبینی…
«سطح» اما امن است.

#علیرضا_آدینه

مرضیه:

هنوز عشق تو امید بخش جان من است، خوشا غمی که ازو شادی جهان من است، چه شــکر گویمت ای هستی یـگانهٔ عشق، که سوز سینهٔ خورشید در زبان من است. #هوشنگ_ابتهاج «عکس آذر ۱۴۰۰»

مرضیه:

اگر بُگذشت روز ای جان
به شب مهمانِ مَستان شو
بَرِ خویشان و بی‌خویشان
شبی تا روزْ مهمان شو

شبِ تیره چه خوش باشد
که مَهْ مهمانِ ما باشد
برایِ شب رُوانِ جان،
بَرآ ای ماه، تابان شو

#مولانا

پریسا:

◾️شعور و وجدان را می‌توان به عضلات تشبیه کرد،
هر عضله‌ای را که به کار نبریم ضعیف و ضعیف‌تر می شود…

دنیای سوفی، یوستین گردر

minoosh:

آسمان صبگاه مشهد

عکس مفهومی بر افسانه صندوق پاندورا ـ عکاس غلامرضا پروینی ـ خرم آباد لرستان

خاطره

می رقصد
می رقصد گُل سرخ
بررهگذارِ نسیم
چه نجوایی دارند
این دو یار
هم چنان
درسماع ست گُل سرخ
تاب می آورَد
هجمه های روزگار را
سیلیِ طوفان رگبارِ باران
امّا
هراس دارد از
زمزمه ی خاموشِ
برف ریزان
غبارِ برف
غُبارِفراموشی ست
غُبار دفن شدن
یخ بستن
گُل سرخی ست
قلبِ آدمی
پذیرایِ طو فان ها
حرمان ها وافتادن ها
با این همه
می بالَد ،می شُکُفَد
هم عنان با عُسرت ها
امّا
می پژمُرَد ،می می میرَد
آنگاه که فراموش شود…..
قلبِ آدمی
زنده ست به
خاطره
خاطره عشق
خاطره دوست
دوست
دوست….
۴۰۰/۹/۵
دکتر آنه محمد دوگونچی

مرضیه:

جانا فروغ رویت در جسم و جان نگنجد، آوازه جمالت اندر جهان نگنجد، وصلت چگونه جویم ؟ کاندر طلب نیاید، وصفت چگونه گویم ؟ کاندر زبان نگنجد…

#عطار دکتر رشید کاکاوند

پریسا:

آدمیان در راه کسب ثروت هزار بار بیشتر می‌کوشند تا در کسب فرهنگ، حال آنکه به یقین، «آنچه هستیم» بسیار بیشتر موجب سعادتمان میشود تا «آنچه داریم.»

✍🏽 #آرتور_شوپنهاور
📕 در باب حکمت زندگی

پریسا:

به قول صائب تبریزی:
«آرامش است؛عاقبت اضطراب ها…»

خلاصه که اینقدر غصه نخورید بالاخره خوب میشه، قشنگ میشه، میرسیم، میبینیم، میخندیم:)

minoosh:

به سمت هنر بروید
نه لزوما به عنوان شغل و با هدف پول درآوردن.
انواع هنرها راهی بسیار انسانی هستند
برای تحمل پذیر کردن زندگی …

به سمت هنر بروید فارغ از اینکه چقدر در آن خوب یا بد هستید.

#کورتونهگات
#رقص_کرمانجی

قالبیاف:

روزی زیبا با تشییع شهید بابایی

قالبیاف:

برفی زیبا روی درختچه های زرشک در خراسان جنوبی

استاد رضا پروینی:

خط شکسته و تذهیب آکرلیک از اینجانب در اندازه 21 × 30
شعر از ” رهی معیری “
همچو نی می نالم از سودای دل
آتشی در سینه دارم جای دل
دل اگر از من گریزد ، وای من
غم اگر از دل گریزد ، وای دل !
🌹🌹🌹

فاطمه:

غروب زیبای بندر عباس

پریسا:

پاییز کوچک من
دنیای سازش همه‌ی رنگ‌هاست
با یکدیگر
تا من نگاه شیفته‌ام را
در خوش‌ترین زمینه به گردش می برد.
حسین منزوی
#موبایلگرافی نازنین از کانادا

مریم:

‍

خواب خیانت است به شب …

موریس بلانشو

شیوا:

کاج های زیادی بلند
زاغ های زیادی سیاه
آسمان به اندازه آبی
سنگچین‌ها، تماشا، تجرد
کوچه باغ فرا رفته تا هیچ
ناودان مزین به گنجشک
آفتاب صریح
خاک خوشنود

چشم تا کار می کرد
هوشِ “پاییز” بود

ای عجیب قشنگ
با نگاهی پر از لفظ مرطوب
مثل خوابی پر از لکنت سبز یک باغ
چشم‌هایی شبیه حیای مشبک
پلک‌های مردد
مثل انگشت‌های پریشان خواب مسافر
زیر بیداری بیدهای لب رود
انس،مثل یک مشت خاکستر محرمانه
روی گرمای ادراک پاشیده می‌شد

فکر
آهسته بود
آرزو دور بود
مثل مرغی که روی درخت حکایت بخواند

در کجاهای پاییزهایی که خواهند آمد🍁🍁🍁
یک دهان مشجر
از سفرهای خوب
حرف خواهد زد؟

#سهراب_سپهری

پریسا:

تار ديدن يه آپشن خيلی خوبه.
تار بشنوی يه سری حرفا رو، تار دوست داشته باشی آدما رو، تار ناراحت بشی، تار از يكی بدت بياد، تار اميدوار بشی، تار نا‌ اميد بشی، تار يه آدمی رو بخوای، تار يه آدمی رو نخوای.
تار زندگی كنی، هيچی واضح نباشه، از همه چی خيلی مبهم رد بشی؛ اينجوری مثلا خيلی تار همه‌چی خوبه يا خيلی تار بد.
بیخيالی يه نوع تار ديدنه دیگه…

#مرآ_جان

پریسا:

‏ميشود حالِ بدِ ثانيه ها خوب شود
شهر هم غرقِ هم آغوشی باران باشد…
#اميد_صباغ_نو

الهام:

فکر می‌کنید هنرمند کیست؟…هنرمند موجودی سیاسی است که در همه حال از هر واقعۀ دلخراش، پرشور یا فرح‌بخشی که در جهان رخ می‌دهد آگاه است و خودش را تماماً در قالب بازتاب این وقایع شکل می‌دهد. نقاشی نمی‌کنیم تا آپارتمان‌ها را تزیین کنیم. نقاشی ابزاری است برای جنگیدن.

پیکاسو

مریم:

پاییز امسال را تنها و تنها
به جمع‌آوری واژه‌ها
خواهم نشست
و زمستان، بلندترین شعر دنیا را
برای عشق تو خواهم نوشت.

• شیرکو بی‌کس

مریم:

در این مشرق زمین
هرچه کردم
واژۀ « آزادی » و « زن » را
روی دو صندلی پهلوی هم
بنشانم رو به روی یک آیینه
بیهوده بود

همیشه
واژۀ سنت با سبیلی آخته
خودش جای زن می نشست

#شيركو_بيكس

مرضیه:

مثلِ خرمالو‌های رسیده حیاطِ مادربزرگ
مثلِ عطرِ دارچینِ چای‌‌های عصرانه
مثلِ بارانِ پاییز، مِثل عود
مثلِ انارِ دانه‌دانه با گلپر
مثلِ موسیقیِ خش‌خشِ برگ‌ها
مثلِ نوشتنِ آخرین خطِ مشق‌های دوران کودکی
مثلِ عید، مِثلِ آب ‌بازی
چیز‌های خوب ساده اند
و تنها شنیدنِ اسمشان کافیست
تا خوب شود حالِ دلت…
نبودشان زندگی را متوقف نمی‌کند

آرشيو گوشه‌ها:

مجموعه لینک‌های گروه‌های واتساپی کاربران رسانه هفت هنر

admin

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ