1400

---

امّا زندگانی را تلخ خواهد کرد
درست مِثل تو…

#سارا_اسدی

یاد آن شب که تو را دیدم و
گفت دلِ من با دلت از واژه عشق ؛
چشم من دید
در آن چشم سیاه
نگهی تشنه و دیوانهٔ عشق ؛
آه اگر باز بسویم آیی
دیگر از کف ندهم آسانت …‌

#فروغ_فرخزاد

می‌شود
رؤیاهایم را خودم انتخاب کنم،
تا آنچه را محقق نمی‌شود
در خواب نبینم…؟

#محمود_درویش

#نزار_قبانی

اگر از من بپرسی عشق چیست؟
می‌گویم که
عشق صدای توست که
صد درد قلب مرا تسکین میدهد.

کودکی که مطالعه می‌کند متفکر فردا
خواهد بود
به کودکانمان #مطالعه کردن و #تفکر
بیاموزیم

یک روز
از این همه دانستن ،
خواندن ، جُستن ، نگریستن ،،،
ازاین همه تکست های گوناگون ،
پروفایل های خشکیده
کنار صفحه ی تلفن
خسته خواهی شد !

یک شب
از فراموش کردن لحنی ،
پلک زدنی ،
حرکات دستی ،
عطری ، خسته خواهی شد
و آغوشت
از این همه سرما
نگاهت
از غبار زمخت فراموشی
و دست هایت
از زمهریر بی مهری
خسته خواهند شد !

دل نگران آینده
گذشته را با خاطره هایش
به آغوش می کشی ،،

بی آنکه اخم کنی
چای آخر شب را
داغ ِداغ هورت می کشی ،
و کوچه سار اندوهی را
به سوی خاطره ای ، رویایی
آهسته ، آهسته
قدم می زنی !

یک روز ،،،

غلامرضا پروینی
” پرند ”

 

ای آفتاب سرکشان با کهکشان آمیختی
مانند شیر و انگبین با بندگان آمیختی

یا چون شراب جان فزا هر جزو را دادی طرب
یا همچو یاران کرم با خاکدان آمیختی

مولانا

 

 

هیچ چیز برای من نماند
نه رستوران ها در باران
نه گیسوان خیس تو در کوچه های باران زده
نه ارکسترهایی که قرار بود تا پایان
عمر من و تو در باران تانگو بنوازند
پرنده ها
از روی خبرهای روزنامه ها پرواز کردند
.
تنهایی هم
هنوز رنگ بنفش داشت
می خواستند بر تنهایی من و تو
در شب و سکوت پرده های سیاه بکشند
من و تو آرام آرام
به ویرانی و وارستگی
خو گرفته بودیم
برای فراموشی غروب های
تهی از خورشید
هر روز باید به گورستان می رفتیم
برای آماده شدن روزهای سخت
برای زبان از یاد رفته
برای پوشیدن لباس های بی قواره
که در غیبت من و تو
دوخته بودند.

#احمد_رضا_احمدی

 

 

محبوب من کوچه‌ها، محله‌ها مثل ترانه‌ها پیشرفت می‌کنند. کوچه‌ای که شما در آن رفت و آمد دارید، آسفالت‌هایش طلا شده است. درخت‌هایش میوه‌هایی طلایی می‌دهد، پنجره‌ها طلا شده‌اند. خستگی چه خوب است پس از آنکه دنیا را به هوای دیدن شما گشته باشم. من می‌دانم در این دنیا چه کار دارم. من به دنیا آمده‌ام که شما را دوست داشته باشم. چنانکه جوجه مرغابی همیشه که سر از تخم در می‌آورد بدوبدو می‌دود، من هم بدوبدو به سمت شما دویده‌ام.❤️

#محمد_صالح_علاء

 

همه‌روز روزه بودن، همه‌شب نماز كردن? همه‌ساله حج نمودن،سفر حجاز كردن ?‌ شب‌جمعه‌ها نخفتن به‌خدای راز گفتن ?ز وجود بی‌نیازش، طلب نیاز كردن ?به مساجد و معابد همه اعتكاف جستن ?ز مناهی و ملاهی همه احتراز كردن? ز مدینه تا به كعبه، سر و پا برهنه رفتن ?دو لب از برای لبیک به وظیفه باز كردن ?به‌خدا كه هیچ‌یک را ثمر آنقدر نباشد? كه به‌روی ناامیدی درِ بسته باز كردن…! #شیخ_بهایی

 

سالِ بی‌باران،
جُل ‌پاره ‌یی‌ست نان؛
به رنگِ بی‌حُرمتِ دل‌زدگی

به طعمِ دشنامی دشخوار
و به بوی تقلب.

ترجیح می‌دهی که نبویی نچشی،
ببینی که گرسنه به بالین سر نهادن
گُوارا تر از فرو دادنِ آن ناگُوار است.

سالِ بی‌باران
آب
نومیدی‌ست.

شرافتِ عطش است و
تشریف پلیدی
توجیهِ تیمم.

به جِدّ می‌گویی:
«خوشا عَطْشان مردن،
که لب تر کردن از این
گردن نهادن به خفّتِ تسلیم است.»

تشنه را گرچه از آب ناگزیر است
و گشنه را از نان،
سیرِ گشنگی‌ام ،
سیرابِ عطش
گر آب این است
و نان است آن !

” شاملو ”

آن‌گه که در روزِ هیاهو
در شب
به‌سان مرگ
خاموش می‌شود

وین شهرها
همه در تیرگی
مست‌اند و غوطه‌ور

و آن‌گه که سایه‌ی تاریک و روشنِ شب
با این زمین و خاک می‌گردد آشنا
اِنعامِ ناچیزِ زحمتِ هر روزه می‌شود

ساعات شب‌زنده‌داری و ملال من
سر می‌رسد ز راه

در این بطالتِ شب
اَژدَهابانِ سرکشِ قلبم
آشکارا شعله می‌کشند

آن‌گه
در این سرِ شوریده و غمین و فسرده
هر آن جوشش است!

در قلب
آرزوها چه می‌تپند و
در جان چه شورش است!

آن‌گاه
پیش روی من
طومار بلند خاطرات زنده می‌شود

از بینِ این همه
می‌پاشم از برون
نفرین و لعنتی می‌فرستم
بر خاطرات خویش…

تلخ است گریه‌ام
تلخ است شِکوِه‌ام

اما سطور غمگنانه‌ی
این خاطرات را
هرگز ز طومار زندگی
پاک نخواهم کرد…

“الکساندر پوشکین”

در روزگارِ غصه اما
در خاموشی ات
غمناک
نجوا کن
نامم را
و بدان که از تو یادی هست
و بدان که در دنیا قلبی هست
قلبی که
تو
در آن
زنده یی…

از شعر در نامِ من برای تو چیست
الکساندر پوشکین

آب، نان، آواز
.
.
.
.
کمترین تحریری از یک آرزو این است
آدمی را آب و نانی باید و آنگاه آوازی
در قناری‌ها نگه کن، در قفس، تا نیک دریابی
کزچه در آن تنگناشان باز شادی‌های شیرین است.

کمترین تصویری از یک زندگانی:
آب،
نان،
آواز،
ور فزون‌تر خواهی از آن،
گاهگه،
پرواز
ور فزون‌تر خواهی از آن شادیِ آغاز
(ور فزون‌تر، باز هم خواهی…بگویم، باز؟)

آنچنان بر ما به نان و آب،
اینجا تنگ‌سالی شد
که کسی در فکرِ آوازی نخواهد بود
وقتی آوازی نباشد،
شوقِ پروازی نخواهد بود.

محمدرضا شفیعی کدکنی

 

 

جنگ است اسماعیل
جنگ است
و بعضی از جسدها را بی‌نام و نشان دفن می‌کنند
و بعضی‌ها را با نام و نشان
و موش و موریانه چه می‌دانند که مردگان شناسنامه‌ی تاریخی دارند یا نه
آفتاب بر گورستان و گلستان یکسان می‌تابد
و باران خادم و خائن نمی‌شناسد
اسماعیل!
برویم از بالای نخل‌ها موهای زن‌های اهواز را جمع کنیم
چه چشم‌هایی داشتید شما پیش از شروع شلوغی
می‌توانستیم از کودکی عاشق شما شده باشیم
بی آنکه از قانون یا شرع ترسی داشته باشیم
و حالا کجایید؟
غلطک‌ها از روی استخوان‌های شما زمین را صاف می‌کنند
خیل موریانه‌ها مردمک چشم‌تان را به نیش می‌کشد
و شما مرده خواهید بود تا روزی که دیگر بار زنده شوید!
خوزستان!
هشتاد سال جهان شیر سیاه تو را نوشید
حق داری که حالا خون سرخ بخواهی…

#رضا_براهنی

در سینه‌اش جست‌وجو کردند
جز قلبش نیافتند…

در قلبش جست‌وجو کردند
جز مردمش نیافتند…

در صدایش جست‌وجو کردند
جز اندوهش نیافتند…

در اندوهش جست‌وجو کردند
جز زندانش نیافتند…

در زندانش جست‌وجو کردند
و نیافتند مگر خود را که به زنجیرها گرفتار بودند.

غروب،
غروب بود و
آوازخوان، آواز می‌خواند…

“محمود درویش”

 

 

زلالِ چشمه ے
جوشیده از دل سنڪَی
الا ڪه آینه ے صـــبحِ بی غبار تویی

دلم هواے ٺو
دارد، هواے زمزمه اٺ
بخوان ڪه جاریِ آواز جـــویبار تویی

#حسین_منزوے

 

ازمیان تمام چیزهایی که دیده ام
تنها تویی که میخواهم به دیدن اش ادامه دهم
از میان تمام چیزهایی که لمس کرده ام
تنها تویی که میخواهم به لمس کردنش ادامه دهم.

خنده ی نارنج طعمت را دوست دارم.

چه باید کنم ای عشق؟
هیچ خبرم نیست که رسم عاشقی چگونه بوده است
هیچ نمیدانم عشق های دیگر چه سان اند؟
من با نگاه کردن به تو
با عشق ورزیدن به تو زنده ام .

عاشق بودن، ذاتِ من است

#پابلو_نرودا
ترجمه : #بابک_زمانی

 

ای باغ چه شد مدفنِ خونین کفنانت؟
کو خاکِ شهیدانِ کفن پیرهنانت؟
تا سرب که پاشیده و تا لاله که چیده‌ست
در سینه و سیمایِ بهارین بدنانت
آه ای وطن! ای خورده به بازارِ شقاوت
بس چوب حراج از طرفِ بی‌وطنانت
خونِ که شتک زد زِ پدرها و پسرها
بر صبحِ یتیمان و شبِ بیوه زنانت
رودابهٔ من! رودگری کن که فتادند
در چاهِ شغادانِ زمان، تهمتنانت
رگبار گرفت آنگه و بارید ز هر سو
بر سینه و سر، نیزه و شمشیر و سنانت
ای باغِ اهورایی‌ام افسوس که کردند
بی‌فرّه و بی‌فرّ و شکوه، اهرمنانت
هم‌خوانِ نسیمم من و هم‌‌گریهِٔ باران
در ماتم سرخِ سمن و یاسمنانت…

“حسین منزوی”

قربان ترکهای لبت خوزستان
تلخی مزاج رطبت خوزستان

سوزانده مرا که دختر بارانم
پیشانی داغ از تبت خوزستان

#صدیقه_کشتکار

 

 

سرسبزی باغ و رونق ایران کو؟
همبستگی مردم هم پیمان کو؟

از تشنه لبان رود کارون چه خبر؟!
ای ابر سیاه، العطش، باران کو؟

#صدیقه_کشتکار
#خوزستان

زندانیانِ هر کجا
هر چه دارید برای من بفرستید
بیم ها فریادها و کسالت هاتان را
ماهیگیرانِ هر چه ساحل
هرچه دارید برای من بفرستید
تورهای خالی و دریازدگی تان را
دهقانانِ هر چه زرع
هرچه دارید برای من بفرستید
گل ها لباس های پاره پوره
سینه های بی شیر
شکم های شرحه شرحه
ناخن های شکسته تان را
به نشانیِ من …. به هر کافه
به هر خیابانِ این دنیا
دارم پرونده ای قطور جمع می کنم
از رنج آدمیان
تا پیشکش کنم به محضر خدا
بعدِ امضا با لب های گرسنگان
با مژِگانِ هنوز منتظران
با دستِ شما درماندگانِ هر کجا
اما بیش از همه، از این می ترسم
که مبادا خدا نیز خواندن نداند

محمد الماغوط شاعر سوری
ترجمه محمدرضا فرزاد

 

-آدم‌ها وقتی می‌آیند
موسیقی‌شان را هم با خودشان می‌آورند
ولی وقتی می‌روند
با خود نمی‌برند

آدم‌ها
می‌آیند
و می‌روند
ولی در دلتنگی‌هایمان
شعرهایمان
رویاهای خیس شبانه‌مان می‌مانند…

هرتا مولر

 

یکی از نشانه‌های بلوغ همین است که بدانی چطور چیزی را که برای دیگران اهمیت دارد، درک کنی، حتی اگر برای خودت اهمیت چندانی نداشته باشد.

کالین هوور / ما تمامش می‌کنیم

من خودم هستم !
همانی که هرگز پشت هیچ نقابی پنهان نمی‌شود !

آدمها چه خوششان بیاید چه نیاید من از دنیای خودم بودن بیرون نمی‌آیم .

رفتار من هم قد و قواره‌ی شخصیتم است و به تنِ احساسم زار نمی‌زند

و آسمان دنیای من فقط یک رنگ دارد!!

همه ما نابینائیم،
هر کداممان به نوعی
آدم‌های خسیس نابینا هستند چون فقط طلا را می بینند،
آدم های ولخرج نابینا هستند چون امروزشان را می بینند، آدم‌های کلاهبردار نابینا هستند، چون خدا را نمی بینند،
آدم‌های شرافتمند نابینا هستند، چون کلاهبردارها را نمی بینند،
خود من هم نابینا هستم چون حرف می زنم اما نمی بینم که شما گوش‌هایی شنوا ندارید.

#مردی_که_می‌خندد
#ویکتور‌_هوگو

 

اگر روزی
جز شادی تو
چیز دیگری خواستم
به عشق من شک کن ..

عباس معروفی

گاهی دلم می خواهد بگذارم
بروم بی هرچه آشنا…
گوشه دوری گمنام
حوالیِ جایی بی اسم
بی اسمِ خودم اشاره به حرف
بی حرفِ دیگران اشاره به حال
بعد بی هیچ گذشته ای
به یاد نیارم از کجا آمده، کیستم
اینجا چه می کنم

#سیدعلی_صالحی

ديدی جهان همه از مگویِ من است و
مويه‌هايی همه از مپرسِ تو!؟
تو چه می‌دانی
که بر ميهنِ من چه رفته است!

در حيرتم از تحمل پروردگاری
که گويی ترکه‌ی کهن‌سالِ خويش را
تنها بر گُرده‌ی فلک‌زدگانِ زمين می‌شکند!

سیدعلی صالحی

آدم ها در مقابل تغيير ٤ گروهند:

١- تغيير را مي سازند؛
٢- تغيير را پيش بيني مي كنند؛
٣- با تغيير، تغيير مي كنند؛
٤- در برابر تغيير مقاومت مي كنند؛

گروه اول كار آفرينان،
گروه دوم مديران،
گروه سوم طبقه متوسط،
گروه چهارم افراد نادان !

 

ميلادي أنت
و قَبلك لا أتذكر اني كُنت…

تولد ِ من تویی
و پیش از تو
به یاد نمی‌آورم که وجود داشتم…

#نزار_قباني
مترجم: اسماء_خواجه_زاده

روزی که به مردی برخوردی
که یاخته های تنت را به شعر بدل کند
و با پیچش موهایت شعر بسازد،

روزی که به مردی برخوردی
که قادرت کند_مثل من_
با شعر حمام کنی
سرمه بکشی
و موهایت را شانه کنی،

آن روز می گویم، تردید نکن!
با او برو
مهم نیست مال من باشی یا او
مهم این است مال شعر باشی…

“نزار قبانی”

ﮔﻔﺘــﯿﻢ ﭼـﺮﺍ ﯾـﺎﺭ ﺑـﺸﺪ ﺳﺎﻏــﺮ ﻣﺴﺘﺎﻥ ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﺳﺒﺐ ﻋﺸﻖ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐـﻪ ﺍﺯﻋﺸﻖ ﭼﻪ ﺁﯾـﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺑـﺮﺩﻝ ﻋﺸﺎﻕ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﺳﺖ #مولانای_جان

 

زندگی در صدف خویش گهر ساختن است
در دل شعله فرو رفتن و نگداختن است

عشق ازین گنبد در بسته برون تاختن است
شیشهٔ ماه ز طاق فلک انداختن است

سلطنت نقد دل و دین ز کف انداختن است
به یکی داد جهان بردن و جان باختن است

حکمت و فلسفه را همت مردی باید
تیغ اندیشه بروی دو جهان آختن است

مذهب زنده دلان خواب پریشانی نیست
از همین خاک جهان دگری ساختن است

« اقبال لاهوری ”

 

اگر عشق
تنها اگر عشق
طعم خود را دوباره در من منتشر کند
بی بهاری که تو باشی
حتی لحظه یی ادامه نخواهم داد
منی که تا دست هایم را به اندوه فروختم.

آه عشق من
اکنون مرا با بوسه هایت ترک کن
و با گیسوانت تمامی درها را ببند.
برای دستانت
گلی
و برای احساس عاشقانه ات
گندمی خواهم چید.

تنها، فراموشم مکن
اگر شبی گریان از خواب برخاستم
چرا که هنوز در رویای کودکی ام غوطه می خورم.

عشق من
در آنجا چیزی جز سایه نیست
جایی که من و تو
در رویایمان
دستادست هم گام برخواهیم داشت.
اکنون بیا با هم آرزو کنیم که هرگز
نوری برنتابدمان.

“پابلو نرودا”

Stop waiting
For Friday, For summer,
For someone to fall in love with you,
For life.
Happiness is achieved when you stop waiting and make the most of the moment you are in now.

اينقدر صبر نكن!
براى جمعه، براى تابستون،
براى اينكه يكى بياد و عاشقت بشه، براى زندگى.
خوشبختى زمانى بدست مياد كه از صبر كردن دست بكشى و از همين لحظه اى كه توش هستى بيشترين استفاده رو كنى.

ایران دَرّودی (زاده ۱۱ شهریور ۱۳۱۵) نقاش برجسته ایرانی است.
او همچنین کارگردان، نویسنده، منتقد هنری و استاد دانشگاه رشته تاریخ هنر است.
“درودی” به عقیده برخی پیرو مکتب فراواقع‌گرایی است.
سالوادور دالی هیچ‌گاه سبک درودی را نزدیک به سبک خود نمی‌دانست و درودی را هنرمندی از خطه شرق با ذوق و استعداد بی‌نهایت توصیف می‌کرد.

نقاشی عصیان من است و شکیبایی من از پذیرش موفقیتی که تلخ ترین‌ها را به من شناساند… بهترین باورهای رنگینم را ساخت…
امروز از خودم می‌پرسم آیا این نقش‌های رنگین، خاکسترهای منِ سوخته است یا نور و جرقه ای گداخته که خلاقیت را بشارت می‌دهد؟
و این پرسشی است که زندگی‌ام در آن خلاصه شده است.

 

«إبتَسم؛ ‏فَلَن یَتغیّر العالم بِحُزنک»

‏بخند ‏که جهان
با اندوهِ تو دگرگون نمی‌شود…

#جبران_خلیل_جبران

 

بر بومِ روز‌های حرام‌ شده،
چه رنگ‌ها که هدر رفتند
و تو نشدند.

#عباس_صفاری

 

کدام پل
در کجای جهان
شکسته است
که هیچ‌کس
به خانه‌اش نمی‌رسد؟

#گروس_عبدالملکیان

اگر یک وقتی ناچار با مرگ روبرو شدم
که می شوم …
مهم نیست!
مهم این است که زندگی یا مرگ من
چه اثری در زندگی دیگران داشته باشد …

ماهی سیاه کوچولو
#صمد_بهرنگی

 

چو فرشتگان و مرغان، من اگر پرنده بودم
به فراز آسمان‌ها پر و بال مى‌گشودم

ز شفق كه بحر عشق است و ز مه كه خرمنِ مهر
دو سه جرعه مى‌گرفتم، دو سه خوشه مى‌ربودم

به شتاب مى‌گذشتم ز كنار بزم پروين
به بساط عيشِ زهره، دو سه لحظه مى‌غنودم

ز شرابِ زهره بر آتشِ غصه مى‌زدم آب
ز دل اين سپاهِ غم را چو گياه مى‌درودم

ز تو اى بلاىِ جانم، ز تو اى طبيب دردم
بلى از تو، از جفاىِ تو، ترانه مى‌سرودم

پر و بال مى‌گشودم به فرازِ آسمان‌ها
چو فرشتگان و مرغان، من اگر پرنده بودم

#مهدی_اخوان_ثالث

تو هستی
و همین برای من کافیست

همین ک من مطمئن باشم
تو میخندی
راه میروی
غذا میخوری
زندگی میکنی

هر روز صبح از خانه بیرون میزنی.
با رفیق های فابریکت پایه ی مهمونی می‌شوی، حرف می زنید، می رقصید ، جیغ می زنی شادی می کنی، قرار می‌گذاری.
همین که هر روز زیباتر می شوی.

همین که به سفر می روی، با عشق به گلدونهای اتاقت رسیدگی می کنی.

چایت را میخوری
اهنگ را با صدای بلند گوش میدهی.
و تند رانندگی میکنی

همین ها ک حکایت بودنت را میکنند
برای من کافیست.

همین ک مریض نشوی
غصه نخوری
شانه هایت نلرزد

کافیست.
جانِ دلم!
تو فقط باش، همین.

من حاضرم هر روزم بدتر از دیروز باشد.
و هر روز و هر شب برای دل نداشته ام
قدم‌بزنم.

#رضا_روح_محمدی

…که ما همچنان می نویسیم
که ما همچنان در اینجا مانده ایم
مثل درخت که مانده است
مثل گرسنگی که اینجا مانده است
و مثل سنگ ها که مانده اند
مثل درد که مانده است
و مثل خاک که مانده است
مثل زخم
مثل شعر
مثل دوست داشتن
مثل پرنده
مثل فکر
مثل آرزوی آزادی
و مثل هر چیز که از ما نشانه یی دارد…

“محمد مختاری”

 

میخواهی دلتنگت نباشم
انگار كه بخواهی شیروانی‌های “رشت” خیس نباشند
انگار كه بخواهی زمستان‌های “الموت” سرد نباشند
انگار كه بخواهی پاییزهای روستای چنار “كاشان” زرد نباشند
دنیا اما كاری به خواستن هیچكس ندارد
من هم سالهاست می‌خواهم كنارم باشی.

#لیلا_كردبچه

خاکم شده گنجورِ زَر، از تابشِ خورشیدِ تو
وز فرِ تو پَرها دَمَد، از فِکرتِ طیارِ من

ای در کنارِ لطفِ تو، من همچو چنگی بانوا
آهسته‌تر زن زخمه‌ها تا نگسلانی تار من

 

▪️مولانا

#هوشنگ_ابتهاج

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست
گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست
گر چه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست
گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست
این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست

 

مسعود:

فریدون مشیری

دل که تنگ است کجا باید رفت؟
به در و دشت و دمن؟
یا به باغ و گل و گلزار و چمن؟
یا به یک خلوت و تنهایی امن
دل که تنگ است کجا باید رفت؟

پیر فرزانه مرا بانگ برآورد

که این حرف نکوست ،
دل که تنگ است برو خانه دوست…
شانه اش جایگه گریه تو
سخنش راه گشا
بوسه اش مرهم زخم دل توست
عشق او چاره دلتنگی توست…
دل که تنگ است برو خانه دوست…
خانه اش خانه توست…
باز گفتم:
خانه دوست کجاست؟
گفت پیدایش کن
برو آنجاکه پر از مهر و صفاست
گفتمش در پاسخ:
دوستانی دارم
بهتر از برگ درخت
که دعایم گویند و دعاشان گویم ،
یادشان در دل من ،
قلبشان منزل من…!
صافى آب مرا ياد تو انداخت ، رفيق!
تو دلت سبز ،
لبت سرخ ،
چراغت روشن!
چرخ روزيت هميشه چرخان!
نفست داغ ،
تنت گرم ،
دعايت با من!
روزهايت پى هم خوش باشد..!

 

بابک:

 

مریم:

امنیّت و نا امنی به آن ختم نمی‌شود
که مردم در کوچه و خیابان که راه می‌روند یا شب‌ها در خانه می‌خوابند، احساس نا امنی داشته یا نداشته باشند.
به‌طور کلی
نامشخص بودن جو اجتماعی
عدم همخوانی گفتار و کردار در سطح رسمی، عدم تطابق ادعا با واقعیت، عدم انطباق تدبيرها با روح زمان، همه‌ی اینها تزلزل خاطر در حدّ نا‌امنی می‌آورند.

#محمّد‌علی_اسلامی_ندوشن

مریم:

بعضی آدم‌ها آن‌قدر خوشبخت‌اند که «به طور طبیعی» مهربان‌اند: هیچ تلاشی نمی‌کنند که مهربان باشند؛ مهربانی مثل چشمه از لابلای کلمات، نگاه و حالات‌ تن‌شان می‌جوشد. دوستی با این آدم‌ها کیمیای سعادت است و دوست داشتن‌شان تنها کاری‌ست که از اطرافیان‌شان برمی‌آید: نمی‌شود دوست‌شان نداشت.

ابراهیم سلطانی

بابک:

من همیشه در هجرت بوده ام. هجرت نه یعنی از این مکان جغرافیایی به مکان دیگر جغرافیایی رفتن. هجرت یعنی از حالی به حال دیگر، از یک فضای فکری به فضای فکری تحول یافته ای رفتن. هجرت همان تغییر انسانی است. گذر از درکی به درک دیگر، بالاتر، کامل تر یا کامل شونده تر. هجرت، جغرافیایی نیست. از یک شهر به شهر دیگری رفتن، اما با همان کیسه و کوله بار عقیده هایی که مشخصا نسنجیده ای شان و با آن بارت آورده اند یا بار آمده ای، … هجرت نیست. میخکوب بودن است. جهل ها همان جهل ها و نفهمی ها و عقیده های تیزاب سنجش نخورده همان عقیده های مثل قیر به کفشتان چسبیده و شما را به جایتان چسبانده، که تازه، همه اش هم حسرت همان مکان سابق پشت افق مفقود.

#ابراهیم_گلستان

 

مریم:

در سینه دلم گم شده
تهمت به که بندم؟
غیر تو کسی ، راه در این خانه ندارد

#محمد_علی_بهمنی

مریم:

چو صبح تازه از ره باز آمد
صدایم از صدا دیگر تهی بود
ولی اینجا به سوی آسمان‌هاست
هنوز این دیده.
امیدوارم
خدایا صدا را میشناسی
من او را دوست دارم
دوست دارم..

#فروغ_فرخزاد

 

تو را عاشقانه تر
دوست خواهم داشت‎
چه بمیرم، چه بمانم‎
قلب تو آشیانه‌ی من است‎
و قلب من باغ و بهار تو‎
مرا چهار کبوتر است‎
چهار کبوتر کوچک‎
قلب من آشیانه‌ی توست‎
و قلب تو باغ و بهاران من.‌‎..

‎
‏فدریکو گارسیالورکا

بی‌همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود

دیده‌ی عقل مست تو چرخه‌ی چرخ پست تو
گوش طرب به دست تو بی‌تو به سر نمی‌شود

خمر من و خمار من باغ من و بهار من
خواب من و قرار من بی‌تو به سر نمی‌شود

گاه سوی وفا روی گاه سوی جفا روی
آن منی کجا روی بی‌تو به سر نمی‌شود

گر تو سری قدم شوم ور تو کفی علم شوم
ور بروی عدم شوم بی‌تو به سر نمی‌شود

خواب مرا ببسته‌ای نقش مرا بشسته‌ای
وز همه‌ام گسسته‌ای بی‌تو به سر نمی‌شود

گر تو نباشی یار من گشت خراب کار من
مونس و غمگسار من بی‌تو به سر نمی‌شود

بی‌تو نه زندگی خوشم بی‌تو نه مردگی خوشم
سر ز غم تو چون کشم بی‌تو به سر نمی‌شود

▪️مولانا

باز هم از شهر خوبان مشک خون آورده اند
رد پایی تازه از دشت جنون آورده اند

آینه با شمعدان و شاخه ای یاس غریب
حجله ای را هم برای سووشون آورده اند

پیکری را که خودش چون باغبانی خسته بود
از کدامین خاک بی بر ,لاله گون آورده اند؟

شور شیرین را که دیدند از نگاه عاشقش
دست فرهادی دگر از بیستون آورده اند

از لبانش ترجمان تازه ای را خوانده اند
ذکرهای “حا و سین و یاء و نون “آورده اند

آخرین دردانه ی تسبیح را بوسیده اند
آخرین سرباز را از دست خون آورده اند

#سمیرا_یکه تاز

 

همه‌ی انسان‌ها هر روز صبح که
بیدار می‌شوند

موهایشان را درست می‌کنند،
اما قلبشان را نه…

چگوارا

ناتالی در فاصله ها
خاطره ی تو در من زندگی می‌کند
من عشق زندگی تو بودم
و فداکاری‌های زیادی برایت کردم
چه اتفاقی برایت افتاده؟
کجایی که دیگر به غروب من بازنگشتی
چه کسی مراقب توست؟
چه کسی برای تو زندگی می‌کنه؟
چه کسی منتظرت می‌ماند
دیروز آرامش داشتم
امروز دیگر خسته ام از زندگی
از زندگی بدون امید اینکه
آغوش تو دوباره در کنار من باشد
چه اتفاقی برایت افتاده؟
کجایی که دیگر به غروب من بازنگشتی
چه کسی مراقب توست؟
چه کسی برای تو زندگی می‌کند؟
چه کسی منتظرت می‌ماند
دیگر برای تو مهم نیست
که من اینطور زجر می‌کشم…

“از متن فیلم غرور و تعصب”

قلب گره گره ام را
گذاشته ام توی جیب جلیقه ام
و قدم زنان می روم
تا چارراه شلوغ

درست مقابل ساعت
(بی هیچ پرسشی از گروهی که
در حال تخمه شکستن اند)

گاهی فقط/ پا سست می کنم
و از کیوسک های مطبوعاتی می پرسم
عکس تمام قد عشق را
روزنامه ها کی چاپ می کنند؟

#زنده_یاد
#اورنگ_خضرايی ( ۱۳۷۸_۱۳۳۱)

اندیشیدن به پایان هر چیز
حلاوت حضورش‌ را تلخ میکند،
بگذار پایان غافلگیرت کند
درست همانند آغاز…

اگر روزی
از تنها بودن ترسیدی،
یا تنهایی همچون مرگ بود،
بدان در روزگار ما،
آدم ها برای زنده ماندن
تنها شدند،
اگر روزی
بی تاب بوسه یی بودی،
یادت باشد،
در روزگار ما
برای زنده ماندن
ما از هم گریزان بودیم.
ما در حسرت آغوش
ذره ذره
از هم خالی شدیم،
ما به تنهایی مجبور ماندیم
به دوری خو کردیم
گویی محکوم
به زندگی شدیم
و در تبعید خانه
روزها را شمردیم،
ما فکر کردیم زنده ایم،
حال آنکه
ما دیریست میمیریم…
افسوس دیگر
هیچ آشنایی
به شانه ام نخواهد زد
تا غافلگیرم کند.
من هرگز،
اینقدر غمگین نبوده ام
چرا که یاد
لمس دستانت
همچون خاطره یی دور
گاهی لبخند
بر لبانم می آورد
و ابری در چشم
اما باز
با اینهمه دوری
تو باش،
در حوالی نزدیک یادت
در آرزوی
روزی که شاید
دیدنت،
بوییدنت
بوسیدنت
و در آغوش کشیدنت
ممنوع نباشد…

بدون شرح!

 

اثری منحصر بفرد از هنرمندی با نام مستعار «Dark Flawless» از #قزاقستان ??

#هنر_مفهومی

اگر بی‌تو بر افلاکم
چو ابر تیره غمناکم
وگر بی‌تو به گلزارم
به زندانم به جان تو

سماع گوش من نامت
سماع هوش من جامت
عمارت کن مرا آخر
که ویرانم به جان تو

▪️مولانا

 

.
نخواهم عمر فانی را
تویی عمر عزیز من

نخواهم جان پرغم را
تویی جانم به جان تو

 

▪️مولانا

تو آن جُرعه‌ی آبی
که غلامان
به کبوتران می‌نوشانند
از آن پیش‌تر
که خنجر
به گلوگاهِشان نهند.

“شاملو”

در آئینه شراب-مهسا وحدت

به گمانم، ما موسیقی و عطر را اصلاً برای این دوست داریم که فضاهای قبلی زندگی‌مان را تداعی می‌کنند.
این هم راهی‌ست برای این‌که با مرگِ لحظه بجنگیم و آن را به زندگی بازگردانیم،
و سایه‌ها و بازتاب‌هایش را زنده کنیم،
هرچند موقت.

?غادة السمان

 

#نگارخانه ? آسمان پر ستارهٔ #نروژ ? عکاس: «Thomas Mørch» عکاس نروژی

گاهی خوابت را می‌بینم
بی‌صدا
بی‌تصویر
مثلِ ماهی در آب‌های تاریک
که لب می‌زند و
معلوم نیست
حباب‌ها کلمه‌اند
یا بوسه‌هایی از دل‌تنگی

توماس ترانسترومر

ما با امیدِ صبح وصال تو زنده‌ایم
ما را ز هولِ این شب هجران نگاه‌دار

“ابتهاج”

گفتند: چونی؟
گفت: چگونه باشد کسی که بامداد برخیزد و نداند که شبانگاه خواهد خفت یا نه؟

“عطار”
تذکرةالاولیاء
ذکر اویس قرنی

همیشه هراسم آن بود
که صبح از خواب بیدار شوم
با هراس به من بگویند
فقط تو خواب بودی
بهار آمد و رفت

#احمدرضا_احمدی

 

من
چمدانت را گرفته بودم
موج‌ها را گرفته بودم
هفت‌و‌ده‌دقیقه‌ی غروب را گرفته بودم
تو اما
از درون راه افتادی…

#گروس_عبدالملکیان

دلتنگی،
اتفاق عجیبی‌ست.
گویی که خواهی مُرد،
ولی نمی‌میری…

#جمال_ثریا

با لشکرت چه حاجت رفتن به جنگ دشمن؟!
تو خود به چشم و ابرو، بر هم زنی سپاهی…

“سعدی”

“هزاره‌ی بعد از آن”

پیش از آنکه معشوقه‌ام شوی
هندیان و پارسیان و چینیان و مصریان
هر کدام
تقویم‌هایی داشتند
برای حسابِ روزها و شبان

و آنگاه که معشوقه‌ام شدی
مردمان
زمان را چنین می‌خوانند:
هزاره‌ی پیش از چشم‌های تو
یا
هزاره‌ی بعد از آن

نزار قبانی

کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردنی ست

#فروغ_فرخزاد

می‌دانم رفتنت حتمی است
همانگونه كه عشقت حتمی است
می‌دانم شب‌هايى خواهم داشت
كه در آن طولانى خواهم گريست
به اندازه‌ی خنده‌هاى اكنونم
و سعادت امروزم
همان اندوه آينده‌ام خواهد بود
اما رقص بر لبه‌‌ی پرتگاهت را
به خواب شبانه ترجيح می‌دهم
همچون یک موميايی
كه زمان را بى‌حركت در تابوتش مى‌خواباند…

#غاده_السمان

زندگی «زن» است !
منظور من آن است که جهان، گرچه مملو از چیزهای زیباست اما، در ارائه‌ی لحظات زیبا و پرده برداری از چیزهای زیبا، بسیار ممسک(خویشتن دار) است.
شاید همین امساک، بزرگترین لطف زندگی باشد؛
زندگی بر روی خود پرده‌ یی مُطلا، نوید بخش، مقاوم، محجوب، ریشخندآمیز، فریبنده و مهربان کشیده است. آری، زندگی زن است!

 

“حکمت شادان” / فریدریش نیچه

پس از باران
میدان نقش جهان
#موبایلگرافی

چه فرقی می‌کند
من عاشق تو باشم
یا تو عاشق من
چه فرقی می‌کند
رنگین کمان از کدام سمت آسمان
آغاز می شود

#گروس_عبدالملکیان

قسم به سرخی جامانده از لبانت بر استکان
چشم بسته‌ام به طلوعِ تابیده بر استکان
چشم بسته‌ام به آینده‌ی مرده‌ آخرین آغوش
و این استکان …
قسم به سرخی جامانده از لبانت بر استکان !
هر روز ، مانند زندانبانِ نگران از فرارِ زندانیِ سیاسی
چشم می‌دوزم به سرخی زخم جامانده بر تنِ استکان ، چشم میدوزم با مبادای کمرنگ شدنش
گفتی تا فردا
و من فردا و فردا و فرداهای فردایش شوری اشک‌هایم را در آن استکان چشیدم.
من اشیاء حضورت تو را در موزه‌ی چشمم نگه‌داشته‌‌م ؛
دکمه‌ی آخرین پیرهنِ در آغوشم
آخرین کاغذت
آخرین کلمه‌ی قلمت
آخرین صابونی که به تنت زدی
موهای آخرین بار که شانه زدی …
قسم به سرخی جامانده از لبانت بر استکان
قسم به آخرین استکان که چای درآن نوشیدی
که من پس از تو مردِ آخرین‌های جهانم …

 

#محمود_درویش

پر کن این پیمانه را ای هم نفس
پر کن این پیمانه را از خون او
مست مستم کن چنان کز شور مِی
بازگویم قصه افسون او

رنگ چشمش را چه می‌پرسی ز من
رنگ چشمش کی مرا پابند کرد
آتشی کز دیدگانش سرکشید
این دل دیوانه را دربند کرد

فروغ فرخزاد

 

معاشران گره از زلف يار باز کنيد
شبي خوش است بدين قصه اش دراز کنيد
حضور خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان يکاد بخوانيد و در فراز کنيد
رباب و چنگ به بانگ بلند مي گويند
که گوش هوش به پيغام اهل راز کنيد
به جان دوست که غم پرده بر شما ندرد
گر اعتماد بر الطاف کارساز کنيد
ميان عاشق و معشوق فرق بسيار است
چو يار ناز نمايد شما نياز کنيد
نخست موعظه پير صحبت اين حرف است
که از مصاحب ناجنس احتراز کنيد
هر آن کسي که در اين حلقه نيست زنده به عشق
بر او نمرده به فتواي من نماز کنيد
وگر طلب کند انعامي از شما حافظ
حوالتش به لب يار دلنواز کنيد

یکی از نوستالژی های نسل ما«شالگردن» بود! زمستون که می‌شد از دخترایی که تو زندگی مون بودن شالگردن هدیه می گرفتیم! اونهم نه یه شالگردن حاضر و آماده! بلکه شالگردنی که طفل معصوم از دو ماه قبلش یواشکی نشسته و رج به رج خودش بافته بود. ما هم وقتی میگرفتیم، برامون می‌شد مهم ترین هدیه ی دنیا. یه‌جوری جهیزیه مون بود! هرجا که می‌رفتیم قبل از هرچیزی اون شالگردن رو می ذاشتیم جلوی چشم که یه وقت گمش نکنیم! این هایی که میگم مربوط می شه به دوران دانشجویی ما دهه پنجاهی ها و احتمالاً خیلی از اون هایی که اوایل دهه ۶۰ به دنیا اومدن. مطمئناً این نوستالژی نسل های قبلی هم هست ولی بعید می دونم درخاطره‌ی جمعی نسل بعدی جایی داشته باشه. نمی دونم بچه های این نسل چطوری عاشقی می‌کنن. لابد در کافی شاپ قورباغه هدیه می دن و خرس عروسکی تحویل می‌گیرن ! ولی اون شالگردن ها! آه اون شالگردن ها… هنوزم بعد ازگذشت این همه سال می شه بوی دستای عشقی گم شده رو لابه لای کامواهای رنگ و رو رفته شون حس کرد. عجیب نیست که عشق های اون روزگار با گذشت همه‌ی این سال ها هنوز هم حسرت و فقدان، بدرقه ی راهشونه…

 

شهر خاموش من آن روح بهارانت کو؟
شور و شیدایی انبوه هزارانت کو؟

می خزد در رگ هر برگ تو خوناب خزان
نکهت صبحدم و بوی بهارانت کو؟

آسمانت همه جا سقف یکی زندان است
روشنای سحر این شب تارانت کو؟

شفیعی_کدکنی

ای دل لبریز از شوق و امید
کاش می دیدی که فردا نیستیم
کاش می دیدی که چون پنهان شدیم
در همه آفاق پیدا نیستیم
گرچه هر مرگی تسلی بخش ماست
کاندر این
هنگامه تنها نیستیم
بدتر از مرگ است آن دردی که باز
زندگی می خندد و ما نیستیم.

#فریدون_مشیری

پر كن پياله را
كاين آب آتشين
ديريست ره به حال خرابم نمي‌برد

اين جام‌ها كه در پي هم مي‌شوند
درياي آتش است كه ‌ريزم به كام خويش
گردآب مي‌ربايد و آبم نمي‌برد

من با سمند سركش و جادويي شراب
تا بيكران عالم پندار رفته‌ام
تا دشت پر ستاره‌ي انديشه‌هاي گرم
تا مرز ناشناخته‌ي مرگ و زندگي
تا كوچه باغ خاطره‌هاي گريز پا
تا شهر يادها
ديگر شراب هم جز تا كنار بستر خوابم نمي‌برد

هان اي عقاب عشق!
از اوج قله‌هاي مه آلود دوردست
پرواز كن به دشت غم‌انگيز عمر من
آنجا ببر مرا كه شرابم نمي برد
آن بي ستاره‌ام كه عقابم نمي برد

در راه زندگي
با اين همه تلاش و تمنا و تشنگي
با اينكه ناله مي‌كشم از دل كه :
آب … آب …
ديگر فريب هم به سرابم نمي برد

پر كن پياله را..!

“فریدون مشیری”

آرزو می کردم
تو را
در روزگاری دیگر می دیدم
در روزگاری که گنجشکان حاکم بودند
پریان دریایی
شاعران
کودکان
و یا دیوانگان
آرزو می کردم
که تو از آن من بودی
در روزگاری که بر گل ستم نبود
بر شعر
بر نی
و بر لطافت زنان
اما افسوس
دیر رسیده ایم
ما گل عشق را می کاویم
در روزگاری
که عشق را نمی شناسد!

نزار_قبانی

دستِ مرا بگیر و به پا خیز
دیوانه‌وار، تا که برقصیم
با این درختِ شادِ اقاقی
در روشنای زمزمِ گلهاش
رقصی چنان میانه‌ی میدان…
رها ز نقص…
تا چشمِ آسمان
و زمین
و زمانیان
نتواند در این میانه باز شناسد
رقصنده را ز رقص

محمدرضاشفیعی کدکنی

هر کجا هستم باشم
آسمان مال من است
پنجره ، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچ های غربت ؟

 

………………………….

 

من نمی دانم که چرا می گویند :

اسب حیوان نجیبی است

کبوتر زیباست
و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست

گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد
چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید
واژه ها را باید شست …

 

سهراب سپهری

آب را گل نکنیم
در فرودست انگار کفتری می خورد آب
یا که در بشه ای دور سیره ای پر می شوید
یا در آبادی کوزه ای پر می گردد
آب را گل نکنیم
شاید این آب روان می رود پای
سپیداری تا فروشوید اندوه دلی
دست درویشی شاید نان خشکیده فرو برده در آب
رزن زیبایی آمده لب رود
آب را گل نکنیم
روی زیبا دوبرابر شده است
چه گوارا این آب
چه زلال این رود
مردم بالا دست چه صفایی دارند
چشمه هاشان جوشان گاوهاشان شیرافشان باد
من
ندیدم دهشان
بی گمان پای چپرهاشان جا پای خداست
ماهتاب آنجا می کند روشن پهنای کلام
بی گمان در ده بالا دست چینه ها کوتاه است
مردمش می دانند که شقایق چه گلی است
بی گمان آنجا آبی آبی است
غنچه ای می شکفد اهل ده باخبرند
چه دهی باید باشد
کوچه باغش
پر موسیقی باد
مردمان سر رود آب را می فهمند
گل نکردنش ما نیز
آب را گل نکنیم
سهراب سپهری

ﮔﻔﺘــﯿﻢ ﭼـﺮﺍ ﯾـﺎﺭ ﺑـﺸﺪ ﺳﺎﻏــﺮ ﻣﺴﺘﺎﻥ ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﺳﺒﺐ ﻋﺸﻖ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐـﻪ ﺍﺯﻋﺸﻖ ﭼﻪ ﺁﯾـﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺑـﺮﺩﻝ ﻋﺸﺎﻕ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﺳﺖ !!

همین روزها ؛
اتفاقاتِ خوب ، خواهند افتاد ؛
درست وسطِ روزمرِگی هایمان ،
دلخوشی ها راهشان را گم خواهند کرد
و این بار ، به سمتِ ما روانه خواهند شد .
شب هایی را می بینم که از خستگیِ شادی و لبخندِ روزهایمان می خوابیم و
صبح هایی که با اشتیاقِ
دلخوشی هایِ تازه بیدار می شویم .
من شک ندارم ؛یکی از همین روزها …
همه چیز درست خواهد شد !

✏️نرگس صرافیان طوفان‌

 

زنها هزار راه بلدند برای بیان احساسشان
اشک ها و لبخندهایشان را
باور نکنید ..
زنها را ،احساساتشان را از رفتارهایشان بفهمید و بشناسید
حالشان را از آشپزخانه و سفره و غذاهایشان بپرسید
گاهی که  همه جاسرد و تاریک
می شود و غذایشان می سوزد یا
بی نمک یا شور می شود ..
و سفره هایشان  بدون هیچ تزیینی  هول هولکی چیده می شود؛
بدانید بچه و کار و خستگی و بیماری و… بهانه است .

آنها غمگینند …

زهرا_مسیحا

آرام ترین آدم ها را هم که ببینی
جایی، زمانی دلشان گرفته،
شکسته و تکه تکه شده
اما خم شدند، تکه های شکسته شده را جمع کردند و ادامه دادند……
این آدم ها با تکه های شکسته شده شاه رگِشان را نزدند،
دیگران را زخمی نکردند، خود زنی نکردند، انتقام نگرفتند!
این آدم ها از تکه های شکسته شده قلب هایشان تجربه کسب کردند
که اعتمادِ بیجا نکنند…!
آدم های آرام را دوست دارم
می شکنند
خم می شوند
تکه هایشان را جمع می کنند
و ادامه می دهند…

عکاس: آقای «عباس بیگ» هنرمند ساکن #هند ? مکان: دهلی نو – سال ۲۰۱۸ میلادی

به دور افكنده‌ام
غم‌ها و شادی‌های كوچک را؛
تویی رمزِ بزرگِ انتخابِ من،
سلام ای عشق!

حقیقت با تو از
آرایه و پیرایهْ عریان شد؛
سلام ای راستینِ بی‌نقابِ من،
سلام ای عشق …

✍ #حسین_منزوی

سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
پری‌رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند

به فتراکِ جفا دل‌ها چو بربندند بربندند
ز زلفِ عنبرین جان‌ها چو بگشایند بفشانند

به عمری یک نفس با ما چو بنشینند برخیزند
نهال شوق در خاطر چو برخیزند بنشانند

سرشک گوشه‌گیران را چو دَریابند دُر یابند
رخِ مِهر از سحرخیزان نگردانند اگر دانند

ز چشمم لعلِ رمّانی چو می‌خندند می‌بارند
ز رویم راز پنهانی چو می‌بینند می‌خوانند

دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد
ز فکر، آنان که در تدبیر درمانند درمانند

چو منصور از مراد، آنان که بردارند بر دارند
بدین درگاه، حافظ را چو می‌خوانند می‌رانند

در این حضرت، چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
که با این درد اگر دربندِ درمانند درمانند

▪️حافظ

نبودن تو چنان از من گذشته است
که انگار نخ از میان سوزن،
به هر چه دست می‌زنم
به رنگِ آن کوک می‌خورد

دبلیو اس مروین

مي‌خواهم بدانم
مي‌توانی حس كنی
وقتی مدام به تو فكر مي‌كنم؟؟؟

آنا گاوالدا

‏امروز چه روزى است؟
ما خود تمامىِ روزهاییم
اى‌ دوست
ما خود زندگى‌ایم به تمامى اى‌ یار
یکدیگر را دوست مى‌داریم
و زند‌گى مى‌کنیم
زندگى مى‌کنیم
و یکدیگر را دوست مى‌داریم
و نه مى‌دانیم زند‌گى چیست
و نه مى‌دانیم روز چیست
و نه مى‌دانیم عشق چیست!

#ژاک_پره‌_ور
ترجمه: #احمد_شاملو

و‍ آنگاه گفتی قلم
و قلم می نوشت با سوگند
از روزهایی که با لبخند, لوح محفوظ ورق می خورد
و رنجهای مقدر، دستمایه ی شعر نازک اندیشان بود.
و قلم مینوشت:
از گریه هایی تلخ
که بر صورت ترد زمین
شیار می افکند
در جستجوی مرهم
و دانه دانه بذر می پاشید
بر روزگاری زخم خورده

و شش روز تو بودی که مرا می نگریستی
از لابلای ابرهای سیاه و سفید
از پشت نقاب ربوبیت
از تاریکترین لایه ی آسمان که:”انّی جاعِل خلیفه فی الاَرض”….

مگر فرزندت نبودیم؟
مگر فرزندت نبودم؟
که پای خواسته هایم را بر گهواره ی آرامش زمین می بستی
وبا زمزمه ی “قریب مِن حَبل الوَرید”
به چشمانم خواب را هدیه می کردی؟

و امروز…
با سَری پر از آرزوهای دور
صحراهای بی پایان را مسافرم،
در پای خاربن های خشک
چون قمری کوچک تنها که خدایش نگاهبان است.

تو را ای شکوه شبهای پرشعرم
می خوانمت
به تغزل
به بیتهای ناقص قلبم
به بندهای چهارپاره ی جنون
به بوستان آمالم…
تو را که امیره ی گلهایی و بر مسند زیبایی ها تکیه زده ای

محبوبم!
“انّی مسّنی الضُر” “انّی کُنتُ مِن الظالِمین” و شنیدم که می گفتی:
” فا ستَجَبنا له و نجیناه مِن الغَمِّ و کَذالکَ نُنجِی المومنین”

می خوانمت
که به مهمانی چشمان شکوفه زده ام قدم بگذاری

#سمیرا_یکه تاز

گذرگاه شقایق

چه خجلت زده صبحی…
چه دروغین شفقی
آسمان دامن خونین دارد
کس نداند که در آن آبی دور
در پس پرده ی ابر
بر سر نور فروشان چه بلا آمده است
کس به مهتاب تجاوز کرده،
یا که خورشید به انبوه شهیدان پیوست…
چه غم اندود فضایی
چه مخنث فصلیست
نه به منقار پرستو ز بهاران خبری
نه ز باران اثری
ابرها لکه ی بدنامی این فصل فلاکت بارند
مشک شان آب ندارد
که به لب خشکی این جنگل آتش زده پاسخ گویند…

تک سواری ز دل دشت فرا می آید
باش تا پرسم از او
که به خورشید چه آسیب رسید…؟
بامداد از چه نیامد؟
صبحت ای مرد بخیر !
از کجا می آیی؟
خبر از روز نداری؟
هه…!؟
روز را پرسیدی؟
چقدر بی خبری !
سالها شد که درین شهر، شب است
تو کجا خواب بُدی؟
حمله ی راهزنان یادت نیست؟
که به همدستی چند تا نامرد
هر کجا روزنه یی را دیدند
که از آن نور تصور می رفت
همه را بر بستند
و به هر خانه که قندیل فروزانی بود
همه را بشکستند
و از آن روز به بعد
شهر در ظلمت جاوید نشست
بال خورشید شکست
و دگر روز نیامد
خیل خفاش
همان لحظه که بر شهر هجوم آ وردند
جغد ها را سر منبر بردند
حکم اعدام قناری ها را
همه فتوا دادند
و به شب
نامه نوشتند
که جاوید بمان
« ما هوادار توییم »
و از آن لحظه به بعد
هر کجا جرقه ی نوری به نظر می آمد
شب پرستان به لگد کوبیدند
از شفافیت باران بدشان می آمد
زهر در آب زدند
و چه معصومانه
ماهیان در هرم حوضچه ها پوسیدند
گر ازین دشت سفر می کردی
به چپ و راست نه پیچی
که وقیحانه سرت می تازند
هر قدم دزدان اند
روبرو گر بروی
کوره راهیست…
که تا خانه ی خورشید ترا خواهد برد
سر راهت ز گذرگاه شقایق گذری کن
عرض تعظیم مرا خدمت شمشاد ببر…
به پتونی برسان پیغامم
بید مجنون شده را از من گوی
که ازین وادی خاکستر و خون
تا شما دور شدید
هیچ کس نام بهاران نبرد
باد از کوره ی باروت فرا می خیزد
بر لبش آتش و دود است
راستی باش
که پیغام بزرگی دارم:

تا هنوز از دل خاک
ریشه ی گل بته ها گم نشده
باغ وقتی که در آتش می سوخت
نو نهالی چه دلاور می خواند
سوختن، مرحله دیگری از رویش ماست !
باید از سر رویید
باید از سر رویید…

رازق فانی؛ شاعر افغان

ای روزهای خوب که در راهید
ای جاده‌های گمشده در مه
ای روزهای سخت ادامه،
از پشت لحظه‌ها به در آیید.

ای روز آفتابی
ای مثل چشم‌های خدا، آبی
ای روز آمدن
ای مثل روز، آمدنت روشن

این روزها که می‌گذرد
هر روز در انتظار آمدنت هستم
اما با من بگو که آیا، من نیز در روزگار آمدنت هستم؟

#قیصر_امین_پور

 

ما را به تاراج برند
بسیار بیداری بود
بسیار خواب بود
روزهای جمعه ابر داشتیم
اما نمی‌توانستیم
بیداری و خواب و ابر جمعه را
زندگی نام بگذاریم
پس خواب را انکار کردیم
پس بیداری را انکار کردیم
روزهای جمعه از خانه بیرون رفتیم
که ابر را نبینیم
چه حاصل
که عمر به پایان بود
و چای در غروب جمعه
روی میز سرد می‌شد.

#احمدرضا_احمدی

مرغ شب ???
امشب مرا خیال تو در بر گرفته است
خاموش آتشی است که از سر گرفته است!
آن بی صدای پا که می جُست راه دل
هم سوی یار دوباره عجب پر گرفته است!
با یک نظر که بُرده ای از من قرار دل
برق نگاهِ تیزی خنجر گرفته است!
ما در حریق باد حریم چشم تو داشتیم
رویای سوخته کار به آخر گرفته است
بال و پری اگرم بود ، در کنار توبود
بی آشیان ، مرغِ سر زده، پرپر گرفته است
پیچید در کوچه باغ دلم بانگ مرغ شب
صبح اذان ، نوبت کافر گرفته است!
جز آب چشم ننشاند شعله را به فراق
شعرم شبی و حکایتی دیگر گرفته است! ۱.
???
استاد محمود طیاری ?
رشت . شهریور 1398

شعر هما میرافشار در جواب “شعر کوچه” فریدون مشیری
هما همایون معروف به (میرافشار)، شاعر و ترانه‌سرای ایرانی است. در سوم اسفند ۱۳۲۵ در تهران متولد شد.

بی تو من زنده نمانم…
بی تو طوفان زده ی دشت جنونم
صید افتاده به خونم
تو چه سان می گذری غافل از اندوه درونم؟
بی من از کوچه گذر کردی و رفتی
بی من از شهر سفر کردی و رفتی
قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم
تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم
تو ندیدی.
نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی
چون در خانه ببستم،
دگر از پای نشستم
گوییا زلزله امد،
گوییا خانه فرو ریخت سر من
بی تو من در همه ی شهر غریبم
بی تو کس نشود از این دل بشکسته صدایی
برنخیزد دگر از مرغک پربسته نوایی
تو همه بود و نبودی
تو همه شعر و سرودی
چه گریزی ز بر من؟
که ز کویت نگریزم
گر بمیرم ز غم دل،
به تو هرگز نستیزم
من ویک لحظه جدایی؟
نتوانم نتوانم
بی تو من زنده نمانم…..
هما میرافشار

کتاب‌ها اسکله‌ی امن من بودند.
منی که همیشه در کتاب‌ها زندگی کردم و انسان‌های کتاب را از انسان‌های خیابان بیشتر دوست داشتم.

#جمیل_مریچ

جهان
پيرتر از آن است
که بگويم دوستت می‌دارم،
من اين راز را به گور خواهم برد.

مهم نيست!

صبح‌ها گريه می‌کند کودکِ همسايه
به جای خودش،
ظهرها گريه می‌کند کودکِ همسايه
به جای من،
و شب‌ها
همچنان گريه می‌کند کودکِ همسايه
به جای همه…

حق با اوست
همه‌ی ما بی‌جهت به جهان آمده‌ايم.
جهان
پيرتر از آن است
که اين همه حرف،
که اين همه حديث!

“سیدعلی صالحی”

آنها سه تن‌اند که می‌میرند
یکی برای ظلمش، یکی برای مکرش،
و یکی برای عدالتش!
ولی نه، حالا پس از قرن‌ها می‌دانیم
واقعاً چه شد. در عمل ظالم و مکّار جان به در بُردند، و تنها سومی بود که فرقش شکافت. بله – عدالت می‌میرد، و ظلم و مکر می‌ماند.

#بهرام_بیضایی
نمایشنامهٔ مجلس ضربت زدن

‏ليس كل شيء في القلب يقال، لذلك خلق الله التنهيدة، الدموع، النوم الطويل، الإبتسامة الباردة، ورجفة اليدين

هر آن‌چه در قلب می‌گذرد را نمی‌توان گفت، برای همین خدا “آه”، “اشک”، “خواب طولانی”، “لبخند سرد” و “لرزش دستان” را خلق کرد.

خداوندا
مرا وسیله صلح خویش قرار ده
آنجا که کین است، بادا که عشق آورم
آنجا که تقصیر است، بادا که بخشایش آورم
آنجا که تفرقه است، بادا که یگانگی آورم
آنجا که خطا است، بادا که راستی آورم
آنجا که شک است، بادا که ایمان آورم
آنجا که نومیدی است، بادا که امید آورم
آنجا که ظلمات است، بادا که نور آورم
آنجا که غمناکی است، بادا که شادمانی آورم

نیایشی برای صلح
#فرانچسکو_قدیس

قطره قطره باران
گل می‌نویسد و
نم‌نم چشمانم تو را
چه سال پربارشِ غریبی و
چه دردِ بخشنده‌ای‌ست
بدین‌سان آرام
سنگ به سنگ
کوه سرم را می‌شکوفانند،
شاخه به شاخه
دست و انگشت خشکیده‌ام را
سبز می‌کنند و
چونان قاصدک
به بادِ عشقِ توام می‌سپارند.
و در یخبندانِ روحت می‌رویانندم.

#شیرکو_بیکس

ببین عاشق چه هستی و بگذار که آن عشق تو را بکشد

چارلز بوکوفسکی

هر که از خویش فرمان نبرد
بر او فرمان می‌رانند؛

چنین است سرشت زندگان !

فریدریش نیچه

بگذار هرچه نمی‌خواهند‌
بگوییم
بگذار هرچه نمی‌‌خواهیم
بگویند
باران که بیاید
از دست چترها
کاری بر نمی‌آید
ما اتفاقی هستیم که افتاده‌ایم !

“نصرت رحمانی”

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

منبع

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---