1399(2)

“ غم
آخرین عنصر وجودی انسان امروز
در حقیقت گم شده‌‌اش میان هیاهوی شهرهای بزرگ
آتشی بودم سوزان
اما اکنون زیر آواری از خاکستر آرام گرفته‌ام … “

مریم:

من واژه‌های ولگردِ بی‌خيالِ خودم را می‌خواهم
لطفا جمعه‌ی عجيبِ همان هفته‌های بی‌مشق و گريه را
به من برگردانيد!

من بارانِ يکريزِ همان پاره از پاييزِ تشنه را می‌خواهم
لطفا خوابِ خوش ديدارِ دوباره‌ی ری‌را را به من برگردانيد!
سکسکه‌های باد بر مَزارِ سوسن‌ها
صدای سيرسيرکی از سمتِ صبح
گرگ و ميشِ مانوسِ راه
سايه‌سارِ تيرِ چراغ برق
رَدِ پای محصلی خسته
خسته از قيد و قاف، قافيه، رديف
ربط و بی‌ربطِ راه، فعلِ‌ ماضیِ بعيد
مجذورِ يک بی‌نهايتِ عجيب
و زندگی… که منهای علاقه يعنی هيچ!
و عيبِ ندانستنِ ترانه و تقسيم
آرامش و آينه، عدالت، آدمی…

#سید_علی_صالحی

بابک:

و گریستم به یاد تمام رویا‌هایی که تا می‌خواستیم نوازششان کنیم، پژمُردند.

#جان_اشتاین‌بک

#کیهان_کلهر

پریسا:

استعداد در فضای آرام رشد می‌کند
و شخصیت در جریانِ زندگی !

گوته

 

شیوا:

اعمال انسان ها بهترین تفسیر افکار آنهاست.

#جیمز_جویس

 

نازی:

وقتی نیکی میکنم احساس شادمانی دارم،
هنگامی که بدی میکنم حس شرمساری،
این تمام دین من است…!

آبراهام لینکن

 

مریم:

ما در میانِ زخم و شب و شعله زیستیم
در تورِ تشنگی و تباهی
با نظمِ واژه­ های پریشان گریستیم…

#شفیعی_کدکنی

 

مریم:

هر روز منتظرم
کسی چه می‌داند
شاید بهار بخواهد زودتر برسد
نه با شکوفه و گل
نه با سبزه و باران

هر روز منتظرم
وقتی تو بیایی
بهار هم از راه می‌رسد ..

#سید_علی_صالحی
#موبایلگرافی

 

مریم:

مریم:

باز آی‌دلبرا که‌
دلم‌بی‌قرارِ توست
وین‌جان‌ِبر لب‌آمده
‌در انتظارِ توست

در دست‌این‌خمارِ
غمم‌هیچ‌چاره‌نیست
جز باده‌ای‌که‌در
قدح‌غمگسار توست

ساقی‌به‌دست‌باش‌
که‌این‌مست‌می‌پرست
چون‌خُم‌ز پا نشست‌و
هنوزش‌خمارتوست

هر سویْ‌موج‌فتنه‌
گرفته‌ست‌و زین‌میان
آسایشی‌که‌هست‌
مرا در کنار توست

سیری‌مباد
سوخته‌ی‌تشنه‌کام‌را
تا جرعه‌نوش‌چشمه‌ی‌
شیرین‌گوار توست

بیچاره‌دل‌که‌غارتِ‌
عشقش‌به‌باد داد
ای‌دیده‌خون‌ببار
که‌این‌فتنه‌کار ِتوست

هرگز ز دل امیدِ
گل‌آوردنم‌نرفت
این‌شاخ‌خشک
زنده‌به‌بوی‌بهارِ توست

ای‌سایه‌صبر کن‌
که‌برآید به‌کام‌دل
آن‌آرزو که‌در
دل‌امّيدوارِ توست

#هوشنگ_ابتهاج (سایه)

 

پریسا:

کسی را تحسین کن که آوازی سروده باشد، مجسمه زیبایی خلق کرده باشد، به زیبایی نی لبک بنوازد. بگذار از این پس اینها خصایل مذهبی باشند.

#باگوان_شری_راجنیش
از کتاب #خلاقیت

 

شیوا:

به مناسبت زادروز شاعر ارجمند اخوان ثالث

قاصدک! هان، چه خبر آوردي؟
از کجا، وز که خبر آوردي؟
خوش خبر باشي، امّا، امّا
گرد بام و در من
بي ثمر مي گردي.
انتظار خبري نيست مرا
نه زياري نه ز ديّاري ، باري،
برو آنجا که بود چشمي و گوشي با کس،
برو آنجا که ترا منتظرند.
قاصدک!
در دل من همه کورند و کرند.
دست بردار از اين در وطن خويش غريب
#اخوان_ثالث

 

مریم:

آن چیزها که زیرِ نورِ ماه به‌ پایان رسیدند و رفتند
آیا شب‌ها بودند
یا ماه‌ها؟

ای کسی ‌که نَفَس‌ام را در نَفَس‌ات دوست دارم!
ای کسی ‌که صدای‌ام را در صدای‌ات شنیده‌ام!
و ای کسی‌که به‌ رنگِ قلبِ تو دل سپرده‌ام
بدان که دور از تو
چه پرنده‌هایی از این‌جا
می‌توانند به ‌من آرامش بدهند.

 

#عدنان_یوجل _ترکیه
مترجم #ابوالفضل_پاشا

 

شیوا:

ای نفس خرم باد صبا
از بر یار آمده‌ای مرحبا

 

قافله شب چه شنیدی ز صبح؟
مرغ سلیمان چه خبر از سبا؟

بر سر خشمست هنوز آن حریف
یا سخنی می‌رود اندر رضا؟

از در صلح آمده‌ای یا خلاف
با قدم خوف روم یا رجا؟

بار دگر گر به سر کوی دوست
بگذری، ای پیک نسیم صبا

گو رمقی بیش نماند از ضعیف
چند کند صورت بی‌جان بقا؟

آن همه دلداری و پیمان و عهد
نیک نکردی که نکردی وفا

لیکن اگر دور وصالی بود
صلح فراموش کند ماجرا

تا به گریبان نرسد دست مرگ
دست ز دامن نکنیمت رها

دوست نباشد به حقیقت که او
دوست فراموش کند در بلا

خستگی اندر طلبت راحتست
درد کشیدن به امید دوا

سر نتوانم که برآرم چو چنگ
ور چو دفم پوست بدرد قفا

هر سحر از عشق دمی می‌زنم
روز دگر می‌شنوم برملا

قصه دردم همه عالم گرفت
در که نگیرد نفس آشنا؟

گر برسد ناله سعدی به کوه
کوه بنالد به زبان صدا

#سعدی

پریسا:

حقیقت، خود مقدس نیست. آنچه مقدس است جست‌وجویی است که برای یافتنِ حقیقتِ خویش می‌کنیم!
آیا کاری مقدس‌تر از خودشناسی سراغ دارید؟

کارهای فلسفی من، به تعبیری از ماسه ساخته می‌شوند؛ دید من مرتباً تغییر می‌کند. ولی یکی از جملات ماندگار من این است: ” بشو، آن‌که هستی!”
بدون حقیقت چگونه می‌توان فهمید کیستم و چیستم؟

#وقتی_نیچه_گریست

الهام:

کف زمین در کلیسای جامع فلورانس که کاملاً دو بُعدی‌ست و عمقی که در تصویر دیده می‌شود به‌علت نوع نقاشی کف و خطای دید است.

الهام:

♦️ #غلط_ننویسیم

غیظ / غیض

این دوکلمه را نباید باهم اشتباه کرد.
غیظ به معنای خشم شدید است وهم در گفتار وهم در نوشتار فراوان به کار می رود. بعضی اشتباها این کلمه را به صورت غیض می نویسند.

اما غیض که در گفتار مطلقا به کار نمیرود ودر متون ادبی فارسی به ندرت دیده می شود در عربی به معنای کاهش آب و نیز به معنای اندک است.

#ابوالحسن_نجفی

پریسا:

چون سیب رسیده ای
رها شده در رؤیا
با رود می روم
کاش
شاخه ای که از آب می گیردَم
دست تو باشد.

#رضا_کاظمی

 

نازی:

انسان ها شبیه هم عمر نمی کنند؛
یکی زندگی می کند یکی تحمل،
انسان ها شبیه هم تحمل نمی کنند؛
یکی تاب می آورد
یکی می شکند،
انسانها شبیه هم نمی شکنند؛
یکی از وسط دو نیم می شود
دیگری تکه تکه،
تکه ها شبیه هم نیستند؛
تکه ای یک قرن عمر می کند
تکه ای
یک روز…

#واقف_صمد_اوغلو
مترجم: #رسول_یونان

نیلوفر:

شما چطور می‌توانید بگویید که عاشق یک نفر هستید؛
در صورتی که هزاران نفر در دنیا وجود دارند که شما به آن‌ها بیش‌تر عشق می‌ورزیدید،
اگر آن‌ها را ملاقات می‌کردید؟

اما هرگز نکردید.

ما باید بپذیریم که عشق، تنها،
نتیجه‌ی یک رویارویی‌ست.

چارلز_بوکفسکی

پریسا:

” خیرگی “

‌از زمره‌ی رود نیستم
‌پر طنین و رونده.
‌من آن گیاهِ تناورم
‌که بر خاکی سخت
‌پا سفت کرده است
‌تا نازش،
‌آسمان را
‌از آنِ خود سازد.

‌ ‌شاید
‌ ‌ ‌ سقوط ستاره‌ئی بر پیشانیم
‌ ‌رازِ ناشناخته‌ئی را بشارت دهد.

‌به خونِ درخت می‌مانم
‌ـــــ سبز و سیال؛
‌که از سیراب کردنِ ریشه‌های نوزاد
‌اندکی هراسان نمی‌شود.

‌اندوه را خوب می‌دانم
‌و این سکوتِ قلیل هم
‌گوش‌های مرا
‌مجاب نمی‌کند.

‌از شما چه پنهان!
‌راست‌تر بگویم دوستان
‌من آن یار عاشقم ‌ ‌ـــــ ‌ مست و بیدار
‌ ‌ ‌‌به فنای خویش نشسته‌ام
‌ ‌ ‌ ‌ ‌تا ادراکِ هستی را
‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ از آنِ خود سازم!

– بتول عزیزپور
«شعر آزادی» نشر بیداران؛ چاپ اول: ۱۳۵۸

بابک:

پاییزهابه دور و تسلسل رسیده اند
از باغهای سبز و شکوفا سخن مگو

دیریست دیده، غیر حقارت ندیده است
بیهوده از شکوه و تماشا سخن مگو

ظلمت، صریح با تو سخن گفت، پس تو هم
از شب به استعاره و ایما سخن مگو

خورشید ما به چوبه ی اعدام بسته شد
از صبح و آفتاب در اینجا سخن مگو

“حسین منزوی”

 

مریم:

بس که پیدا بودی
هیچ‌کس باخبر از نام و نشان تو نبود
چشمه‌ای صاف، نهان در دل کوه
غنچه‌ای سرخ، نهان در دل مه
هیچ‌کس
در پی روح جوان تو نبود
نگران همه بودی اما
هیچکس
نگران تو نبود

#عمران_صلاحی

مریم:

طبل جنگ می‌غُرد و می‌غُرد
ندا سر می‌دهد: آهن‌ها را فرو کنید در زندگی.
از تمام کشورها
برده در برابر برده
به فولادِ سرنیزه هم را می‌درند.
به چه دلیل؟
زمین پاره‌های
گرسنه
و لخت.
بشریت در حمامی از خون دود می‌شود
تنها چون کسی
در جایی
تصرف آلبانی را هوس کرده است.
کینه در جلد آدمیان فرو رفته،
انفجار از پس انفجار زمین را می‌درد
فقط برای آن‌که
کسی
تسخیر بُسفور را طلب ‌کرده است.
همین روزها
پیکر جهان دیگر
یک دنده سالم هم نخواهد داشت.
روحش بیرون کشیده و
در زیر پاها له خواهد شد.
فقط برای آن‌که کسی
دراز کرده
دستش را بر بین‌النهرین.
چرا
چکمه‌ای
زمین را له می‌کند، می‌شکافد و در هم می‌ریزد.
بر اوج آسمان جنگ چیست؟
آزادی؟
خدا؟
پول!
کی می‌خواهد برپاخیزد، تمام قد
با شما هستم
تا زندگی‌تان را از چنگال‌شان بیرون کشید؟
کی ‌می‌خواهید سوال‌تان را بر صورت‌شان پرتاب‌ کنید؟
ما
برای چه
می‌جنگیم؟

ولادیمیر مایاکوفسکی
ترجمه‌ی شهاب آتشکار
از کتاب جواب پس دادن

پریسا:

زندگی مانند بازی شطرنج است؛ ما نقشه‌ای می‌ریزیم، اما اجرای آن مشروط به حرکت‌هایی است که رقیب به دلخواه می‌کند. این رقیب در زندگی، سرنوشت است.

آرتور شوپنهاور / در باب حکمت زندگی

نازی:

‏دوم راهنمایی یه معلم تاریخ داشتیم، جلسه اول بعد از سلام علیک، درِ گوش یکی از بچه‌ها یه جمله گفت، قرار شد اون به بغل‌دستیش بگه و همینطور دهن به دهن برسه آخر کلاس. نفر آخر که جمله رو گفت، اولی گفت اصلا این نبود جمله. معلممون گفت بچه‌ها، کل تاریخو همینجوری نوشتن…

 

 

مازیار:

من
پری کوچک غمگینی را
می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
می نوازد آرام آرام
پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می میرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد …

( فروغ )

الهام:

هر که بی او زندگانی می‌کند
گر نمی‌میرد گرانی می‌کند

من بر آن بودم که ندهم دل به عشق
سروبالا دلستانی می‌کند

مهربانی می‌نمایم بر قدش
سنگدل نامهربانی می‌کند

برف پیری می‌نشیند بر سرم
همچنان طبعم جوانی می‌کند

ماجرای دل نمی‌گفتم به خلق
آب چشمم ترجمانی می‌کند

آهن افسرده می‌کوبد که جهد
با قضای آسمانی می‌کند

عقل را با عشق زور پنجه نیست
احتمال از ناتوانی می‌کند

چشم سعدی در امید روی یار
چون دهانش درفشانی می‌کند

هم بود شوری در این سر بی خلاف
کاین همه شیرین زبانی می‌کند
#سعدی

پریسا:

در میان تمام لذت‌های زندگی،
موسیقی فقط در برابر عشق عقب می‌نشیند.
ولی عشق هم چیزی جز یک نغمه نیست.

#الکساندر_پوشکین

مریم:

نهایتاً
دل به جایی می‌رسد
که دو راه بیشتر ندارد؛
یا باید خون شود
یا سنگ

#عباس_صفاری

مریم:

 

لالایی می‌خواند
پیرزن تاریخ
برای کودکی که همیشه
پیش از پایان قصه‌ها به خواب می‌رود

#دکترمحمدرضاسرگلزایی

نیلوفر:

“شبی مجنون به لیلی گفت
که ای محبوب بی همتا

تو را عاشق شود پیدا
ولی مجنون نخواهد شد.”

نیلوفر:

ز عشق آغاز کن تا نقش گردون را بگردانی
که تنها عشق سازد نقش گردون را دگرگونش

به مهر آویز و جان را روشنایی ده که این آیین
همه شادی است فرمانش،همه یاری است قانونش

فریدون مشیری

بابک:

در غرب،
رویاها برای تبدیل شدن به حقیقت بنا می‌شوند‌‌‌
و‌‌ در‌ شرق،
رویاها برای فرار از حقیقت…!
به همین دلیل جغرافیا خودِ سرنوشته…

” آبلوموف ” / ایوان گونچاروف

مریم:

در نور شمع، زن تری
در آفتاب صبح که چشم باز می‌کنی،
فرشته‌تر
و من
بین این دو زیبایی باشکوه
عاشقانه آونگ شده‌ام…

#عباس_معروفی

پریسا:

مردی که تنها به راه میرود با خود می گوید

در کوچه می بارد و گرما در خانه نیست

حقیقت از شهر زندگان گریخته است.من با تمام حماسه ام به گورستان خواهم رفت

و تنها چرا که به راستی. کدامین همسفر میتوان اطمینان داشت ؟

و به راستی آنکه در این راه قدم برمی دارد به همسفری چه حاجت است ؟

#احمد شاملو

نیلوفر:

وصل

آن تیره مردمکها، آه

آن صوفیان سادهٔ خلوت نشین من

در جذبهٔ سماع دو چشمانش

از هوش رفته بودند

دیدم که بر سراسر من موج می زند

چون هرم سرخگونهٔ آتش

چون انعکاس آب

چون ابری از تشنج بارانها

چون آسمانی از نفس فصلهای گرم

تا بی نهایت

تا آن سوی حیات

گسترده بود او

دیدم که در وزیدن دستانش

جسمیّت وجودم

تحلیل می رود

دیدم که قلب او

با آن طنین ساحر سرگردان

پیچیده در تمامی قلب من

ساعت پرید

پرده به همراه باد رفت

او را فشرده بودم

در هالهٔ حریق

می خواستم بگویم

اما شگفت را

انبوه سایه گستر مژگانش

چون ریشه های پردهٔ ابریشم

جاری شدند از بن تاریکی

در امتداد آن کشالهٔ طولانی ِ طلب

و آن تشنج ، آن تشنج مرگ آلود

تا انتهای گمشدهٔ من

دیدم که می رهم

دیدم که می رهم

دیدم که پوست تنم از انبساط عشق ترک می خورد

دیدم که حجم آتشینم

آهسته آب شد

و ریخت ، ریخت ، ریخت

در ماه ، ماه به گودی نشسته ، ماه ِمنقلب تار

در یکدیگر گریسته بودیم

در یکدیگر تمام لحظهٔ بی اعتبار وحدت را

دیوانه وار زیسته بودیم

فروغ فرخزاد

علیرضا:

مُدام باید مست بود
تنها همین!
باید مست بود تا سنگینیِ رقت‌بارِ زمان
که تو را می‌شکند
و شانه‌هایت را خمیده می‌کند احساس نکنی
مُدام باید مست بود
اما مستی از چه؟
از شراب از شعر یا از پرهیزکاری
آن‌طور که دلتان می‌خواهد مست باشید
و اگر گاهی بر پله‌های یک قصر
روی چمن‌های سبز کنار نهری
یا در تنهاییِ اندوه‌بارِ اتاقتان
در حالی‌که مستی از سرتان پریده یا کمرنگ شده، بیدار شدید
بپرسید از باد از موج از ستاره از پرنده از ساعت
از هرچه که می‌‌وزد
و هر آنچه در حرکت است
آواز می‌خواند و سخن می‌گوید
بپرسید اکنون زمانِ چیست؟
و باد، موج، ستاره، پرنده، ساعت
جوابتان را می‌دهند.
زمانِ مستی است
برای این‌که بَرده‌ی شکنجه‌دیده‌ی زمان نباشید
مست کنید
همواره مست باشید
از شراب از شعر یا از پرهیزکاری
آن‌طور که دل‌تان می‌خواهد.

“شارل بودلر”
————————————

مازیار:

اینکه انسان هست این سان دردمند
گرگها فرمانروایى مى‌کنند

وآن ستمکاران که با هم محرمند
گرگهاشان آشنایان همند

گرگها همراه و انسانها غریب
با که باید گفت این حال عجیب ؟

فریدون مشیری

مریم:
باز آمدم از سفرها و رنج، عشقِ من،
به صدای گرم‌ات، به پروازِ پرنده‌گونِ دست‌ات بر گیتار،
به بوسه‌های آتشِ بازدارنده‌ی پاییز،
به سیرِ شب در آسمان.

خواهانِ نان و شهریاریِ آدمیانم،
و برای آن شخم کار، آن دهقانِ نگون‌بخت،
که کس را امیدی به خون و آوازم نیست؛
اما حذر از عشق تو جز مرگ‌ام نتوانم!

از این‌روست که داسِ تو و سازِ شبانه‌ی ماه می‌نوازد؛
هم‌نوا با گیتارِ آن زورقِ روی آب
تا آن دم که سرانجام به خواب روم:

چرا که تمام بی‌خوابی‌های زندگی‌ام
بافته از هلال گل‌هایی‌ست؛ جای‌گاه زندگی
و پروازِ دست تو، نگه‌بان شبِ مسافرِی خسته و خفته!

#پابلو_نرودا

---

شب‌ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی
آوای تو می‌خواندم از لایتناهی

آوای تو می‌آردم از شوق به پرواز
شب‌ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی

امواج نوای تو به من می‌رسد از دور
دریایی و من تشنه مهر تو چو ماهی

وین شعله که با هر نفسم می‌جهد از جان
خوش می‌دهد از گرمی این شوق گواهی

دیدار تو گر صبح ابد هم دهدم دست
من سرخوشم از لذت این چشم به راهی

ای عشق تو را دارم و دارای جهانم
همواره تویی هر چه تو گویی و تو خواهی

فریدون مشیری

از دستم رفت، رنج نابرده ی من
بانی رباعیات افسرده ی من

دیشب وسط گلایه ام کشت مرا
امروز نماز خوانده بر مرده ی من

#صدیقه_کشتکار

‌شیوا:

مردانی که خالصانه و با همه‌ی وجود عاشق‌اند از دوست داشتن همزمان چندین زن ناتوان‌اند.

?بر قله‌های ناامیدی
? امیل #سیوران (چوران )

پریسا:

? توانایی زندگی در لحظه اکنون و داشتن رضایت خاطر در لحظه ی حال را بسیاری از مردم ندارند.
وقتی در حال خوردن سوپ هستید،به دسر فکر نکنید.
وقتی در حال خواندن کتاب هستید،دقت کنید،ببینید افکار شما کجا هستند.
هنگام مسافرت به جای اینکه فکر کنید هنگام برگشتن به خانه چه کارهایی باید انجام شود،در همان مسافرت باشید.
اجازه ندهید لحظه اکنون که غیر قابل وصف است از دست برود.
همه دارایی شما لحظه حال است.

? #وین_دایر
?

---

الهام:

من
رازی را پنهان نکرده ام
قلبم کتابی است
که خواندنش برای تو آسان است

من
همواره تاریخ قلبم را می نگارم
از روزی که در آن
به تو عاشق شدم…

#نزار قبانی

شیوا:

خاطره ی بهار

استاده ام
بربلندایِ عُمر
نگهی برقفا
نگهی برپیش رو
به قفا می نگرم…..
اُفق های دور
غُبار گرفته
گم شده دربیکرانه ها

متلاطم ست
دریایِ درون
بوالعجب حالی
تلاطمِ دریا
بربلندایِ تامل!
آرام نگرفت هرگز
این دریا
خواب ش
هماره آشفته
هماره طوفانی
کاش
آرامشی بود، حتی مستعجل

نسلِ ما
آونگِ رقصان بود
برصلیبِ شکست ها
گذر کردیم
بر دریایِ خون و فریب
دود و آتش
بی هیچ جرم وجنایت

فردا نیز
آبستنِ طوفان ها
فرسودیم،فرسودیم
زیر رگبارِ فریب
می چرخَد
زمین وزمان
همچون حال ها
ساحره ی روزگار
هزارویک تیرِ زهرآگین
در کمین دارد
خود
هیَمه ی آتش ند
حرامیان
دریا
هرچند خواب ش آشفته ست،اما
سرچشمه ی باران است،و
خاطره ی بهار
طراوتِ صبح
ولبخندِ شادمانی
ابدی نیست
هیچ طوفانی

زندگی جاری ست
زیرپوستِ زمین
در قفایِ زمان
باش،تا
ققنوس
پرگشایَد.
۹۹/۶/۳
آنه محمد.

پروفسور نیلوفر قریشی:

با چِك چِكِ ترانه ی شادي،
گنجشك ها دوباره رسيدند

بر شاخه هاي خيسِ درختان،
پرپرزنان و شاد پريدند

اين حجم هاي كوچك غوغا،
اين قاصدانِ صادق گلها

با نغمه هاي عشق،
دلم را،
چون هديه هاي كوچك عيدند

در آسمانِ شنگِ بهاران،
جمعيّتِ عظيمِ هزاران

در قطره هاي نم نمِ باران،
پيغمبران پاك اميدند

اينان پگاه بر سرِ شاخه،
در راهِ آفتاب نشستند

با تيغِ صبح پرده ی شب را،
از چهره ی زمانه دريدند

آنگه به روي زخم قديمي،
همچون طبيبكانِ صميمي

از تار و پودِ چهچهه گویی،
یک پرده ی حریر کشیدند

رضا افضلی

بابک فرزندی:

آنچه در روزهاى تو مى گذرد
ساعتها و دقيقه هاى روزت را مى فرسايد
اين ناله و شيون كه بردوام مى كنى
و اين اشك هاى تلخ كه مدام فرو مى ريزى
بهر چيست؟!
چرا نيروى روحت را در اين اشك ها بيهوده از كف مى دهى!!
در حالى كه روح تو جاودانه است،
و اشك هاى تو خشك خواهد شد.
از خدا بخواه كه به ياريت بشتابد
روح تو جاودانه است و قلبت شفا خواهد يافت.
آرزوها و حسرت ها، زندگيت را از هم گسسته اند
گذشته، پنجره آينده را در پيش چشمان تو بسته است،
پس براى ديروز غم مخور
و منتظر صبح باش
زيرا روح تو جاودانه است
و زمان بر تو خواهد گذشت.

#آلفرد_دو_موسه

پروفسور نیلوفر قریشی:

جایی که برای کرم ابریشم پایان دنیاست پروانه ای متولد می شود.

بابک فرزندی:

زیباترین قول تو این است
که هرگز باز نخواهی آمد.
زاده‌ی قول تو هستم
در غبار
پس می‌دانم
که رنج در خانه است
در انتهای پله‌ها خانه دارد
تنها انزوای من است
که در باران مرا شکر می‌کند
که تا صبح فردا
زنده هستم
چرا…

تمام هفته را با پاروی شکسته
در خانه ماندم
خانه کوچک بود
در خلوتی خانه
از میان همه‌ی عادت‌ها
و سوگندها
فقط ترا صدا کردم.
زیباترین قول تو این است
که هرگز باز نخواهی آمد…

“احمدرضا احمدی”

بابک فرزندی:

سالها بعد
در مورد ما خواهند نوشت؛
مردمانی بی تصمیم
در حاشیه ی جهان خویش،
گران زندگی میکردند
اما ارزان میمردند…

الهام پوریونس:

مهم نيست تا كجا فرار کنی
فاصله
هيچ چيز را حل نمی كند!

#هاروكی_موراکامی

پریسا گندمانی:

نصف اشتباهات‌مان ناشی از این است که وقتی باید فکر کنیم، احساس می‌کنیم و
وقتی که باید احساس کنیم، فکر می‌کنیم…!

#به_آواز_باد_گوش_بسپار
#هاروکی_موراکامی

بابک فرزندی:

فتاده تخته سنگ آنسوى‌تر،
انگار كوهى بود.
و ما اين‌سو نشسته، خسته انبوهى
زن و مرد و جوان و پير،
همه با يكدگر پيوسته،
ليك از پاى
و با زنجير.

اگر دل مى‌كشيدت
سوى دل‌خواهى
بسويش مى‌توانستى خزيدن،
ليك تا آنجا كه رخصت بود
تا زنجير…

“مهدی اخوان ثالث”

 

هرچند به اشتباه، برداشته است
دل از من روسیاه برداشته است

خون است دلم، به احترامم حتی
غم از سر خود کلاه برداشته است

#صدیقه_کشتکار

پریسا گندمانی:

‌ ‌به دیدارم بشتاب!
‌ ‌این شکوفه‌ها
‌ ‌به همان سرعتی که باز می‌شوند
‌ ‌فرو می‌ریزند.

‌ ‌‌هستیِ این جهان
‌‌ ‌بر پایداریِ شبنم می‌ماند بر گلبرگ.

– ایزومیشی کیبو 和泉式部
‌«ترجمەی عباس صفاری»

پریسا گندمانی:

هر شب
در گوشه ای از این شهر
آدم هایی ، بخاطر پا گذاشتن
بر ” مینِ خاطرات ”
جان میدهند !

پریسا گندمانی:

من به عنوان یک زن، نمی‌گويم كه ميز آرايش نداشته باشی، اما می‌گويم حداقل از ميز تحريرت بزرگ‌تر نباشد!
نمی‌گويم لوازم آرايش نخر، اما می‌گويم حداقل كتاب هم بخر…

من نمی‌گويم دل نبند، عاشق نشو، به خاطر عشقت فداكاری نكن، بلكه می‌گويم عاشق خوب كسی شو و به كسی دل ببند كه عشق را، اين صميميت روحانی را خوب بفهمد و بشناسد.
نمی‌گويم هر ماه رنگ موهايت را به روز نكن، اما يادت نرود دانش و سوادت را هم به روز كنی.
مقاله بخوانی و بدانی در دنيا چه می‌گذرد.
من نمی‌گويم كمدت پر از لباس‌های رنگارنگ نباشد، اما می‌گويم كتابخانه‌ات بزرگتر باشد.

نگذار هيچ ابزاری را مثل اسباب بازی‌های كودكی اطرافت بريزند تا سرت گرم شود و نفهمی در جهان چه می‌گذرد. اصلا هر كاری خواستی بكن، اما انديشه‌ات را نفروش، برای خودت انديشه داشته باش.

دکتر سمانه جهانبخش

 

بابک فرزندی:

دیر است و دور نیست

جشنِ هزارهٔ خواب
جشنِ بزرگِ مرداب.

غوکان لوش‌خوارِ لجن‌زی!
آن سوی این همیشه – هنوزان،
مُردابکِ حقیرِ شما را
خواهد خشکاند
خورشیدِ آن حقیقتِ سوزان
این سان که در سراسر این ساحت و سپهر
تنها طنین تار و ترانه
غوغای بویناکِ شماهاست
جشن هزار سالهٔ مرداب
جشن بزرگِ خواب
ارزانی شما باد!

هر چند،
کاین های‌هوی بیهُده‌تان نیز
در دیدهٔ حقیقت،
سوگ است و سور نیست
پادَفْرهِ شما را
روزانِ آفتابی
دیر است و دور نیست.

شفیعی کدکنی
دفتر «از بودن و سرودن»

پریسا گندمانی:

??‍ به‌وقت نرگس‌های زرد ..

که می‌دانند
هدف از زیستن بالیدن است
چگونه را به خاطر بسپار
چرا را فراموش کن

به‌وقت یاسمن‌ها که ادعا می‌کنند
هدف از بیدار شدن ، رؤیا دیدن است
چنین را به خاطر بسپار
انگار را فراموش کن

به‌وقت گل‌های سرخ
که ما را اکنون و این‌جا
با بهشت شگفت‌زده می‌کنند
آری را به خاطر بسپار
اگر را فراموش کن

به‌وقت همه چیزهای دل‌پذیر
که از دسترس درک ما دورند
جست‌وجو را به‌خاطر بسپار
یافتن را فراموش کن

و در راز زیستن
به‌وقتی که زمان ما را
از قید زمان می‌رهاند
مرا به خاطر بسپار
مرا فراموش کن ..

#ادوارد_استیلن_کامینگز

الهام پوریونس:

بیا اسم تو را
بگذاریم باران
و من بی چتر در صدای خنده‌ هات
کودکانه بازی کنم
خیس شوم
و نگاهم به تو باشد…
می‌ شود؟
یا بیا اسم تو را
بگذاریم روی هر چیز خوب
باران، خورشید، جنگل، دریا، کوه، شادی، آسمان
تو را هم
به همان اسم خودت صدا کنیم
و من نگاهم به تو باشد
نمی‌ شود؟

#عباس_معروفی

شیوا ماتک:

شاد آن صبحی که جان را چاره آموزی کنی
چاره او یابد که تش بیچارگی روزی کنی

عشق جامه می‌دراند عقل بخیه می‌زند
هر دو را زهره بدرد چون تو دلدوزی کنی

#مولانا

مریم قهرمانی:

همان‌جا مرا کنارت نگه‌دار.
برابرِ آن آتشی که به آن فکر می‌کنم.

#آلبر_کامو

مریم قهرمانی:

شاید یک روز
یک نفر
یک جوری آدم را بخواهد
که خواستنش به این راحتی‌ها
تمام نشود

#سیلویا_پلات

مریم قهرمانی:

بهتره به چیزایی که ندارم فکر نکنم،
بجاش به چیزایی که دارم فکر می‌کنم
من یه عالمه امید دارم بهتره به امید فکر کنم

#ارنست_همینگوی

مریم قهرمانی:

ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ
که ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻨﺸﺎﻥ ﺭﺍ
ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ
ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ
ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ
ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮐﻨﺪ!

رومن گاری

پروفسور نیلوفر قریشی:

حیاط خانه ی ما تنهاست …
و قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
و ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی میشود.

فروغ فرخزاد

علیرضا طیاری:

من آن نیم که به نیرنگ دل دهم به کسی. بلای چشم کبود تو آسمانی بود.

صائب تبریزی

بابک فرزندی:

باید حرف بزنم
داد بزنم
باید چیزی بگویم اما
گویی صدا به درونم می گریزد
از هراسِ روبرو شدن با دیوار
دیوارهایی که با دستِ خود ساخته ام
و حالا
پشیمانی بیهوده است
و صدا به درون می گریزد
و آنقدر آرام با من نجوا می کند
که نمی دانم چه می گوید.

باید
باید حرف بزنم
باید بگویم این نعش
که بر دوش می کشم
این نعش …

از نگاهِ دخترم می ترسم
و سوال های فردای او
که جوابشان را نمی دانم
می ترسم
از فرارِ چشم های کسانم
که نگاه از من می دزدند
انگار که رازی بزرگ را
دندان می فشرند به کتمان…

¤
انگار سکوت
آینده ی من است
حالای من حتی
می دانم
اما
با که باید بگویم
که این نعشِ ساکت
که بر شانه های من است
منم
و این مردِ عجیب
که هر صبح بیدار می شود
و خیره
غرق می شود در فنجانِ چای
و روز را نفرین می کند
نمی شناسم؛

من کجا و
این همه تحملِ بی حرف کجا…

 

“پوریا اشتری” / از کتاب”مویه ها به زبانِ مادری ساز می شوند”

بابک فرزندی:

می‌باید که بریده می‌شدی
پایک من!
تو که هرگزا
سر به راه نبودی.

راه‌های فراوانی را در نوشتی
بی‌دنباله‌ی مردگانی
بی‌تحفه‌ی قبله‌گاهی،

آزمون ایزدان را
به تیپایی شکستی
که «عصیانِ بزرگِ خلقتم را
شیطان داند
خدا نمی‌داند»

پس
به کفش تهی مانده
به سایه‌ی درگاه
خیره شو:
کشتی بی‌ناخدایی
که در اسکله‌های ابد پهلو می‌گیرد.

ای زمین تباه شده
از سنگینی بارت
پر کاهی کاسته است؟

بر من ببخش
پایک کور من!
که از پس هفتاد سال
می‌روم و
تو را تنها می‌گذارم.

چه دریغی اما چه دریغی
خوشا
پرکشان
که از بهشت و دوزخ‌شان گذر خواهم کرد
بی‌آن‌که از جهان ظلمانی‌شان
نازکای پری
به نصیب برده باشم.

“شمس لنگرودی”

علیرضا طیاری:

من آن نیم که به نیرنگ دل دهم به کسی. بلای چشم کبود تو آسمانی بود.

صائب تبریزی

 

مریم قهرمانی:

گویند چرا تو دل بدیشان دادی ؟
والله که من ندادم
ایشان بردند !

ابوسعید ابوالخیر

بابک فرزندی:

گفتا:
که دلت کجاست ؟
گفتم بَرِ او…!
پرسید:
که او کجاست؟
گفتم در دل…

“ابوسعید ابوالخیر”

پریسا گندمانی:

#اعتماد به خدا
مشکلات را محو نمی کند.
بلکه عبور از آن ها را آسان تر می کند
مسیر موفقیت تان آسان!

دکتر_فرهنگ_هلاکویی

 

شعر مادر

با من،
کسی نگفت به چه رویایی
مادر ؟
در پیری دانستم، وقتی که خواب کودکی ات را
می دیدی!
–
باران ،
با سرانگشتانِ خیس شکوفه چینَ ش
به باغ می‌آید.
حیاط خانه در خواب های کودکی ام
پر از عطر و شکوفه
می‌شود!
–
عروسانِ نارنج آهسته می گریند.
رگبار
در بوسه ای غافلگیرانه، با هزاران شکوفه
به زیر چتر درخت نارنج
می روند!
–
با تلخه‌هاي عمر،
در‌آفتابي كاكل ديوار
پارينه بود،
انگار:
با چينه داني ُپر از عشق، وقتي مرا چو يكي مرغ
دانه مي‌دادي،
مادر!
–
بهار
خواب گنجشگي است
با ارتفاع كم
پيري سقوطِ در خواب و-
مرگ،
آغاز بيداريست!
–
آه ،
پشتِ اين چشم هاي محتضر
روياي جواني ات را-
چگونه نخ مي كني،
مادر؟
–
بهار تلخ نارنج
بر سنگفرش گونه‌هايت
آی…
آن دو مرغ دانه چين، كجايند
مادر؟!

محمود طیاری
از کتاب شعر نارنجستان

 

پریسا گندمانی:

?اگر به چند سال پیش برگردم !

به چشمانم نگاه میکنم و میگویم: هیچ‌چیز آنقدر که نگران بودی، نگران کننده نبود. هیچ‌ چیز آنقدر که فکر میکردی سخت نبود.هیچ‌چیز آنقدر که فکر میکردی زیبا و دوست داشتنی نبود.
هیچ‌چیز آنطور که تو تصور میکردی نبود، اما همه چیز همانطور بودند که باید میبودند. درست، به موقع، دقیق، موقت و اجتناب ناپذیر.

پونه مقیمی?

 

مریم قهرمانی:

از این همه سایهْ سارِ خُنَک
من هم سهمی دارم،
من هم انسانم
مرا نه از خاک و نه از آتش
مرا نه از درد و نه از دروغ
مرا نه از ناروا و نه از نومیدی…
مرا
از پیروزیِ بی امانِ زندگی آفریده‌اند.

#سیدعلی_صالحی

 

مریم قهرمانی:

 

 

مردم همیشه آماده‌اند
تا دفعه بعد دوباره گول بخورند!

فرانتس کافکا

 

پریسا گندمانی:

هراکلیتوس به این موضوع اشاره داشت که جهان همیشه محل اضداد است. اگر هیچ وقت بیمار نمی شدیم نمی توانستیم مفهوم سلامتی را درک کنیم. اگر هیچ وقت گرسنه نمی شدیم نمی توانستیم از سیر شدن لذت ببریم. اگر هیچ وقت جنگ نبود ارزش صلح و آرامش را نمی دانستیم و اگر هیچ وقت زمستان نمی شد نمی توانستیم بهار را درک کنیم.
هراکلیتوس عقیده داشت خیر و شر در نظام هستی ضروری است. اگر تعامل دائمی اضداد وجود نداشته باشد جهان نابود خواهد شد.

#یوستین_گوردر

 

پروفسور نیلوفر قریشی:

اگر روزی فرا برسد که زن نه از سر ضعف، که با قدرت عشق بورزد، دوست داشتن برای او سرچشمه زندگی خواهد بود، نه خطری مرگبار…!

سیمون_دوبوار
جنس دوم

 

پریسا گندمانی:

دنیا خوابی است در خوابی دیگر .

و رویایی در دل رویایی .
همه در پی آنیم که به زیستنمان معنایی دیگر بخشیم و شاید این معنا همان عشق باشد .

#باب_اسرار
#احمد_امید

 

پروفسور نیلوفر قریشی:

 

اگر روزی فرا برسد که زن نه از سر ضعف، که با قدرت عشق بورزد، دوست داشتن برای او سرچشمه زندگی خواهد بود، نه خطری مرگبار…!

سیمون_دوبوار
جنس دوم

 

 

“زنی را دیدم؛
دیگر نمی خواست:
نه نماد عشق باشد و نه زندگی.
نه بوالهوسی و نه افسونگری
نه حتی، اُسوه و اسطوره

او تنها می خواست خودش باشد،
یک زن ساده!”

 

 

پاییز این مسافر غمگین رسیده است

بر قالی ِ قشنگ ِ زمین آرمیده است

پاییز ِ زرد، مثل غزالی گریزپا
از دستِ هجمه های زمستان رمیده است

آنقدر خسته است که از فرطِ خستگی
گویی که جاده های زمان را دویده است

در دست او طلوع انار است و پرتقال
پاییز در افق، گلِ خورشید چیده است

پاییز، روی بومِ غم انگیزِ روزگار
تصویرِ شاعرانه ی خود را کشیده است

مِهرش به دل نشسته و آبان و آذرش
مثل نسیم، در دلِ باران وزیده است!

پاییز عاشق است، شبیهِ تمام ما
یک قطره روی گونه ی زردش چکیده است…

#دکتریدالله_گودرزی

مریم قهرمانی:

موسیقی چیزی را بیان می‌کند
که نمی‌تواند در قالب کلمات
گنجانده شود و نمی‌تواند خاموش بماند.

ویکتور هوگو

مریم قهرمانی:

چشمهايت را می‌بوسم، میدانم هيچكس هيچ‌گاه در هيچ لحظه‌اى از آفرينش، آنچه را كه من در گرگ و ميش نگاه تو ديدم نخواهد ديد..

#فریدون_مشیری

مریم قهرمانی:

چشمهايت را می‌بوسم، میدانم هيچكس هيچ‌گاه در هيچ لحظه‌اى از آفرينش، آنچه را كه من در گرگ و ميش نگاه تو ديدم نخواهد ديد..

#فریدون_مشیری

---

مريم:

(صلح)
.
رؤیای هر کودک صلح است
رؤیای هر مادر صلح است
کلام عشقی که بر زیر درختان می تراود
صلح است.
.
پدری که در غبار
با تبسمی در چشم هایش
با سبدی میوه در دست هایش
با قطرات عرق بر جبینش
که چون ترمه ای بر طاقچه خشک میشود
باز گردد
صلح است.
.
آن هنگام که زخم ها
بر چهره ی جهان التیام یابد،
آن هنگام که چاله ی بمب های خورده بر تنش را درخت بکاریم،
آن هنگام که اولین شکوفه های امید
بر قلب های سوخته در حریق
جوانه زند،
آن هنگام که مرده ها بر پهلوهای خویش بغلطند و بی هیچ گلایه ای به خواب روند
و آسوده خاطر باشند که خونشان بیهوده ریخته نشده،
آن هنگام،
درست آن هنگام
صلح است.
.
صلح
بوی غذای عصرگاهی ست
صلح یعنی
هنگامی که اتومبیلی در کوچه می ایستد
معنایش ترس نباشد.
یعنی آن کس که در را میزند
دوست باشد
یعنی باز کردن پنجره
معنی اش آسمان باشد.
صلح یعنی سور چشم ها
با زنگوله های رنگ.
آری،صلح این است.
.
صلح
لیوان شیر گرم است و کتاب
به بالین کودکی که بیدار میشود از خواب.
صلح یعنی هنگام که خوشه ی گندم به خوشه ی دیگر میرسد
بگوید نور، بگوید روشنی.
صلح یعنی
تاج افق، نور باشد.
آری،صلح این است.
.
صلح یعنی
مرگ جز اتاقی کوچک از قلبت را نتواند تسخیر کند
یعنی دودکش خانه ها
نشانی از سرور باشند.
.
هنگامی که میخک غروب
هم بوی شاعر دهد و هم کارگر
آری، صلح این است.
.
صلح
مشت های گره کرده ی مردمان است.
صلح
نان داغ بر میز جهان است.
لبخند مادر است
تنها همین
نه چیزی جز این.
.
آن کس که زمینش را خیش میکشد
تنها یک نام را بر تن خاک حک میکند：
صلح، نه چیزی دیگر، تنها صلح:
.
بر قافیه ی فقراتم
قطاری به سوی آینده رهسپار است
با سوغات گندم و رز.
آری، صلح همین است.
.
ای برادران من!
تمام عالم و امیالش
تنها در صلح نفسی عمیق میکشد.
دستانتان را به ما دهید، برادران
آری،صلح همین است.
.
#یانیس ریتسوس
ترجمه: #بابک زمانی

---

 

مرا يارای انتظارت نيست
نه می‌توانم داستايفسكی بخوانم
نه «ام كلثوم» يا «ماريا كالاس» گوش كنم
يا كار ديگری
در انتظارت؛
عقربه‌های ساعت مچی‌ام
به سمت چپ می‌چرخد…

“محمود درویش”

پریسا گندمانی:

من امیدم را در یاس یافتم
مهتابم را در شب
عشقم را در سال بد یافتم
و هنگامی كه داشتم خاكستر می شدم
گر گرفتم

زندگی با من كینه داشت
من به زندگی لبخند زدم
خاك با من دشمن بود
من بر خاك خفتم
چرا كه زندگی سیاهی نیست
چرا كه خاك خوب است.

?احمد شاملو

مریم قهرمانی:

زندگی تو،
زندگی توست؛
مگذار در مَحبس تاریکِ تسلیم بماند.
تردید نکن که نوری هست
شاید چندان نباشد که گفته‌اند
امّا آنقدر هست
که از پس تاریکی‌ات برآید.

#چارلز_بوکوفسکی

مریم قهرمانی:

 

چرا مردم قفس را آفریدند؟

چرا مردم قفس را آفریدند؟
چرا پروانه را از شاخه چیدند؟
چرا پروازها را پر شکستند؟
چرا آوازها را سر بریدند؟

پس از کشف قفس، پرواز پژمرد
سرودن بر لب بلبل گره خورد
کلاف لاله سر در گم فرو ماند
شکفتن در گلوی گل گره خورد

چرا نیلوفر آواز بلبل
به پای میله‌های سرد پیچید؟
چرا آواز غمگین قناری
درون سینه‌اش از درد پیچید؟

چرا لبخند گل پرپر شد و ریخت؟
چه شد آن آرزوهای بهاری؟
چرا در پشت میله خط‌ خطی شد
صدای صاف آواز قناری؟

چرا لای کتابی، خشک کردند
برای یادگاری پیچکی را؟
به دفترهای خود سنجاق کردند
پر پروانه و سنجاقکی را؟

خدا پر داد تا پرواز باشد
گلویی داد تا آواز باشد
خدا می‌خواست باغ آسمان‌ها
به روی ما همیشه باز باشد

خدا بال و پر و پروازشان داد
ولی مردم درون خود خزیدند
خدا هفت آسمان باز را ساخت
ولی مردم قفس را آفریدند

#قیصر_امین‌پور

مریم قهرمانی:

عطر همه سو پراكنده گل سرخ
پچ‌پچه دريا
پاييز رسيده است، با ابرهايش و زمين صبورش
عشق من،
سال ها سپري شده است.
ما از چنان روزهايي گذشته ايم
كه مي توانستيم هزارساله شويم.
وهنوز كودكاني هستيم
باچشمان گشاده از حيرت
دست در دست هم
پا برهنه
در آفتاب مي دويم.

“ناظم حکمت”
برگردان #احمد_پوری

شیوا ماتک:

اگر روزی کسی از من بپرسد
چندی که در روی زمین بودی چه کردی؟
من می گشایم پیش رویش دفترم را:
در زیر این نیلی سپهر بی کرانه
چندان که یارا داشتم،
در هر ترانه،
نام بلند عشق را تکرار کردم.
من مهربانی را ستودم.
من با بدی پیکار کردم.
پژمردن یک شاخه گل را رنج بردم.
مرگ قناری در قفس را غصه خوردم.
وز غصه مَردم،
شبی صد بار مُردم…

#فریدون_مشیری

الهام پوریونس:

حال ما خوب است …
خوب ؛ شبیهِ تمامِ بغض هایی که هنگام واکسن زدن به بازوی نحیفِ بچگی هایمان قورت دادیم و سری که چرخاندیم و مُشتی که محکم گرفتیم و چشمی که بستیم که مثلا یعنی ؛ نمی ترسیم !
شبیهِ زخمِ عمیقِ زانویمان که زیر شلوار خاکی مان پنهان کردیم و لنگ لنگان و با تمامِ درد ، لبخند گشادی زدیم و دنبالِ گوشه ی خلوتی برای جیغ کشیدن ، گشتیم …
ما خوبیم ،
همین که بد نیستیم ؛ خوبیم …
همین که می خندیم ، راه می رویم و ادامه می دهیم ؛
یعنی خوبیم ،
خیلی خوب.

#نرگس_صرافیان_طوفان

 

مریم قهرمانی:

تا به‌حال کسی را به‌ اندازه‌ای دوست داشته‌ای که نخواهی خوابش را بیاشوبی با صدای نفس؟

#عباس_معروفی

فابیَن مَرسو & کَمی لِلوش/فرانسه

پروفسور نیلوفر قریشی:

 

آیا کسی آنقدر دوستت دارد که از جهان نترسی؟

شمس لنگرودی

مریم قهرمانی:

تا به حال کسی
تو را با چشم هاش نفس کشیده؟
آنقدر نگاهت می کنم
که نفس هام به شماره بیفتد
بانوی زیبای من!
جوری که از خودت فرار کنی
و جایی جز آغوش من
نداشته باشی…

#عباس_معروفی

پریسا گندمانی:

زندگی ما در زیستن نمی‌گذرد، بلکه در تلاش «شدن» می‌گذرد. و به فرض تحقق چیزی که می‌خواهیم بشویم، باز هم «شدن» بعدی و بعدی مطرح است. و اندیشهٔ «شدن» مانع زیستن می‌گردد.

کریشنا_مورتی

 

 

مریم قهرمانی:

با هم قدم می‌زدیم،
دست در دست،
ساکت،
غرق دنیاهای خودمان،
هر کس غرق دنیاهای خود،
دست در دست فراموش شده.
این طور است که تا حالا دوام آورده‌ام
و امروز عصر هم انگار باز نتیجه میدهد.
در آغوشم هستم!
من خود را در آغوش گرفته‌ام،
نه‌چندان با لطافت،
امّا وفادار
وفادار …

ساموئل_بکت
متن‌هایی برای هیچ

.
تاری بزن با ساز دل،
آتش بزن بر راز دل
وانگه همین پیمانه را،
لبریز کن با ناز دل

چنگی به دلداری زنی ،
سازی به غمخواری بزن
دلدار را پیمانه شو ،
سر ریزشو با ساز دل

مولانا

موبایلگرافی: پروفسور نیلوفر قریشی

 

 

پروفسور نیلوفر قریشی:

I Want Your Hands To Hold Onto My Heart.

دستان تو را می خواهم که قلبم رو نگه دارم.

محمود درویش،
ترجمه: نیلوفر

پروفسور نیلوفر قریشی:

گفت: زیباترین عکس را به من نشان بده

گفتم: زیباترین عکس را ندیده ام هنوز.

گفت: یکی از زیباترین عکس های که دیده ای را به من نشان بده.

گفتم: یکی از زیباترین عکس ها که دیده ام، چهره ای است که نمی ببینم.
هیچگاه نمی توانم بینم.

زنی که در این عکس دور می شود،
چون راهی ست که بر نمی گردد.
چهره ای که هیچگاه دیده نمی شود،
چون اتفاقی ست که هرگز رخ‌ نمی دهد.

اما راه در ذهن ما برمی گردد،
اتفاق در فکر ما رخ‌ می دهد،

و زنی که ندیده ای،
زیباترین زنی ست که دیده ای.

زیباترین،
همان چیزی ست که ندیده ای،
نمی بینی ..

پیاده روی در خیابان نیویورک استنلی_کوبریک.

 

بابک فرزندی:

در انتظارت،
مرا يارای انتظارت نيست
نه می‌توانم داستايفسكی بخوانم
نه «ام كلثوم» يا «ماريا كالاس» گوش كنم
يا كار ديگری
در انتظارت؛
عقربه‌های ساعت مچی‌ام
به سمت چپ می‌چرخد…

“محمود درویش”

 

مولانا:

تو دیدی هیچ عاشق را که سیری بود از این سودا

تو دیدی هیچ ماهی را که او شد سیر از این دریا

تو دیدی هیچ نقشی را که از نقاش بگریزد

تو دیدی هیچ وامق را که عذرا خواهد از عذرا

بود عاشق فراق اندر چو اسمی خالی از معنی

ولی معنی چو معشوقی فراغت دارد از اسما

تویی دریا منم ماهی چنان دارم که می‌خواهی

بکن رحمت بکن شاهی که از تو مانده‌ام تنها

ایا شاهنشه قاهر چه قحط رحمتست آخر

دمی که تو نه‌ای حاضر گرفت آتش چنین بالا

اگر آتش تو را بیند چنان در گوشه بنشیند

کز آتش هر که گل چیند دهد آتش گل رعنا

عذابست این جهان بی‌تو مبادا یک زمان بی‌تو

به جان تو که جان بی‌تو شکنجه‌ست و بلا بر ما

 

.

 

مهندس پریسا ضیاء:

 

 

مریم قهرمانی:

من
بریده ام
بریده مثلِ باد
باد خسته به بن‌ بست نشسته‌ی‌ دی ماه.

#سیدعلی_صالحی

#موبایلگرافی
#مازوت#آلودگی‌هوا

 

 

مەلۊجگ نەوەردی ئمڕووژم — ——————-بیجار —-کردستان

عکس از جمشید فرجوند فردا

 

اگر می توانستم
اگر داغ رسم قدیم شقایق نبود
اگر دفتر خاطرات طراوت پر از ردپای دقایق نبود
اگر ذهن آیینه خالی نبود
اگر عادت عابران بی خیالی نبود
اگر گوش سنگین این کوچه ها
فقط یک نفس می توانست
طنین عبوری نسیمانه را به خاطر سپارد
اگر آسمان می توانست ، یکریز
شبی چشمهای درشت تو را جای شبنم ببارد
اگر رد پای نگاه تو را باد و باران
از این کوچه ها آب و جارو نمی کرد
اگر قلک کودکی لحظه ها را پس انداز می کرد
اگر می توانستم از خاک یک دسته لبخند پرپر بچینم
تو را می توانستم ای دور ، از دور یک بار دیگر ببینم

“قیصر امین پور”

با خونِ سرخِ گل سرخ
و با كبودی انگشتانم
بر آينه كه رودخانه‌ی عريانی بود
نوشتم كه
دوستت دارم
و در صداقت صبحی كه از كرانه برمی‌خاست
تو آمدی به آينه‌ی من از آستانه‌ی عشق
و نور در گذر آينه سرودی شد.

#هوشنگ_صهبا

تراژدی زندگی اینست که ما،
خیلی زود پیر می شویم
و خیلی دیر خردمند…

بنجامین فرانکلین

 

به شبی اهل دلی مجلس خود برپا کرد
چون شَنید حالِ دلم، حال دلش با ما کرد
گفت آن دلبر جانان دلِ من کرد اسیر
روزگارم همه در حسرت و خود از جان سیر
دیده ام شب همه شب غرق ز آبِ دیده است
اندرونم همه در ماتم او غلتیده است
باشد امروز که من سفره ی دل باز کنم
راز ازین پرده ی پوشیده ی دل باز کنم
گر که امروز بدین حال مرا یافته ای
نقش عشقی است که بر صورت من بافته ای
یادِ آن شاعر شیرین سخن دیر بخیر
آن سفر کرده چنین گفت مرا از سر خیر
گفت چون عشق نباشد همه دیوانگی است
رنج شیدایی آن، خود روش زندگی است
دیده و دل چو ز شیدایی خود پاک کنی
همچو گنجی است که با پیکر خود خاک کنی

#بابک_قریشی

 

منجوق
???

جای غروب کجاست ؟
پشت پنجره!
???

جای من ؟
کنار آن…
???

ماه ؟
– در آبی خالی!
???

عشق؟
– در خالی سرخ!
???

سوزنی آسمان
با گل ُبته های ابر ترمه
می سوزد
???

شب آمد و
عطر غم ،
دل بی تو کجا بگریزد!
???

محمود طیاری

پروفسور نیلوفر قریشی:

 

 

“غزلک” چشم تو خورشید طلوع است انگار
دیده بگشودم و برخاستم از خواب انگار
مست شیرینی این خواب بُدَم، صبح رسید
خواب در چشم من و نوبت دیدار رسید
نوش شیرینی ایام که لبت طعمش بود
خواب از چشم ربودن همه ی کارش بود
مست بودم ز لبت ، باز چرا بوسه زدی
مگرت مستی ما را همه اندازه زدی؟
دل دلکش به هواخواه تو آمد سویت
شانه برهم نزند خلوت آن گیسویت
قد تو سرو چمن بود و لبت سرخی من
چشم من پنجره و ماه رخت باغ عدن
همه ذرات من از نور تو آغاز شدند
غنچه هایم همه با جنبش تو باز شدند

#بابک_قریشی

مریم قهرمانی:

پروفسور نیلوفر قریشی:

 

پریسا گندمانی:

?شخصی از اوراکل پرسید که رمز زندگی جاودان چیست؟

اوراکل گفت: طوری باش که از یاد بردنت سخت باشد.

شخص پرسید: چگونه؟ آیا باید هنر تولید کنم؟ آیا باید تبدیل به فردی مشهور بشوم؟ یا فردی قدرتمند؟

اوراکل به سادگی پاسخ داد: باید مهربان باشی.

??

بابک فرزندی:

جاده های «بی پایان» را دوست دارم
دوست دارم باغ های «بزرگ» را
رودخانه های «خروشان» را
من تمام فیلم هایی که در آنها
زندانیان موفق به «فرار» می شوند
دوست دارم
دلتنگ «رهایی» ام
دلتنگ نوشیدن «خورشید»
بوسیدن «خاک»
لمس «آب»
در من یک «محکوم» به حبس ابد
پیر و خمیده
با ذره بینی در دست
نقشه های «فرار» را مرور می کند…

 

“رسول یونان”

 

 

بابک فرزندی:

ما از مدت‌ها پیش فهمیده‌ایم که دیگر ممکن نیست این جهان را واژگون کرد؛
نه حتی شکل آن‌ را تغییر داد، یا بدبختی پیش‌رونده‌ی آن را متوقف ساخت.
یک راهِ مقاومت بیشتر نمانده است:
جدی نگرفتن جهان…!

“میلان کوندرا”

 

بابک فرزندی:

 

عاشقان
سرشکسته گذشتند،
شرمسار ترانه های بی هنگام خویش
و کوچه ها
بی زمزمه ماند و صدای پا
سربازان
شکسته گذشتند،
خسته
بر اسبان تشریح،
و لته های بی رنگ غروری
نگونسار
بر نیزه هایشان.

تو را چه سود
فخر به فلک بر فروختن
هنگامی که
هر غبار راه لعنت شده نفرینت می کند؟
تو را چه سود از باغ و درخت
که با یاس ها
به داس سخن گفته یی
آنجا که قدم برنهاده باشی
گیاه
از رستن تن می زند
چرا که تو
تقوای خاک و آب را
هرگز
باور نداشتی.

فغان! که سرگذشت ما
سرود بی اعتقاد سربازان تو بود
که از فتح قلعه ی روسپیان
باز می آمدند.
باش تا نفرین دوزخ از تو چه سازد،
که مادران سیاه پوش
داغداران زیباترین فرزندان آفتاب و باد
هنوز از سجاده ها
سر برنگرفته اند…!

“شاملو”

 

مریم قهرمانی:

بنویس اکنون کجاست رویاهامان کجاست؟
‏کجاست بندبند استخوان‌هامان کجاست؟
‏کجاست حرف‌های گمشده
که می‌خواست گوش دنیا را کر کند؟

‏”محمد مختاری”

 

بابک فرزندی:

آه
زیبا
.
ارگ تنم
و
ی
ر
ا
ن شد؛
در بامداد خمار نگاهت.
بی گمان
تنها
کمی
لبخند زده است؛
گسل چشم‌هایت…!

صالح بوعذار / خنیای خاموشی

 

 

الهام پوریونس:

‌آن کهنه درخٖتم که تنم زخمی برف است

حیثیت این باغ منم، خار و خسی نیست

#هوشنگ_ابتهاج

 

 

 

و هنوز قصه بر یاد است

وین سخن آویزه ­ی لب:

که می افروزد؟ که می سوزد؟
چه کسی این قصه را در دل می اندوزد؟

در شب سرد زمستانی
کوره ی خورشید هم، چون کوره ی گرم چراغ من نمی سوزد.

نیما یوشیج

 

 

 

موسیقی به جهان روح میبخشد
و به فکر و اندیشه بال.

پرواز به خیال پردازی می دهد و
و زندگی به همه چیز.

Music gives a soul to the universe, wings to the mind, flight to the imagination and life to everything.

 

دوســــت داشتن را درچشمی بجـوی
که حتی وقتی بسته است
رویای تـــــو را ببیند…

فرانتس_کافکا

حتی اگر نباشی …

می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می جویمت چنانکه لب تشنه آب را
محو تو ان چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را
بی تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را
بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل
یا آنچنانکه بال ِ پریدن عقاب را
حتی اگر نباشی ، می آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را
ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

قیصر امین پور

 

میﺗﻮﺍﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ!
ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻨﺪﺳﺎلیست ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﺴﺘﻢ!
ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺖ
ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﯼ ﻃﺮﺑﻨﺎﮎ ﭼﻤﻦ
ﻋﺎﺷﻖ ﺭﻗﺺ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ
ﻋﺎﺷﻖ ﮔﻨﺪﻡ ﺷﺎﺩ!
ﺁﺭﯼ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩ
ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﻭﻟﯽ می‌گویند:
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﺭﺥ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻧﮕﺎﺭ!
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﯾﺎﺭ!
ﯾﺎ به قول ﺧﻮﺍﺟﻪ،
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﻟﺤﻈﻪﯼ ﺑﻮﺱ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ!
ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﭼﯿﺴﺖ
ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻮﯾﻨﺪ
ﻣﻦ ﻧﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﻧﻪ ﻧﮕﺎﺭﯼ ﻧﻪ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﻡ!
ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ،
ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ می‌فهمم
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﺭﻧﮓ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺍﻧﺎﺭ

#فروغ_فرخزاد

مانده ام چگونه تو را فراموش کنم
اگر تو را فراموش کنم
باید سال‌هایی را نیز
که با تو بوده ام فراموش کنم
دریا را فراموش کنم
و کافه های غروب را
باران را
اسب ها و جاده ها را
باید دنیا را
زندگی را
و خودم را نیز فراموش کنم
تو با همه چیز من آمیخته ای.

#رسول_یونان

صائب شکایت از ستم یار چون کند؟
هر جا که عشق هست، جفا و وفا یکی است

صائب تبریزی

هیچ شب خالی از اندیشه ي زلف تو نیَم
این تصور سبب ِخواب ِپریشان من‌ست

طالب آملی

قبل این که عاشقم شوی
به من اعتماد کن!
بعد
سال ها فرصت داریم
قصه ی دوست داشتن هایمان را
برای هم تعریف کنیم!
#امید_صباغ_نو

من آنچه با تو گفتم برای ابرها بود
آنچه با تو گفتم برای درخت و دریا بود
برای هر موج، برای پرندگان در میان برگ‌ها
برای سنگ‌ریزه‌های هیاهو
برای دست‌های آشنا
برای چشمی که چهره می‌شود
و خواب، آسمانی به آن می‌دهد هم‌رنگش
برای هر شبی که بیاشامی
برای شبکه‌ی راه‌ها
برای پنجره‌ی گشوده، برای پیشانی گشاده
من آنچه به با تو گفتم، برای اندیشه‌هایت بود…

هر نوازشی، هر اعتمادی
زنده می‌ماند.

پل الوار/ترجمه‌ی شاملو

 

Painting by: Tran Tuan,
Saatchi Art

“روزی اگر قدرت تکرار لحظه‌ها را داشتی، در تمامش چه کسی را برای خودت تکرار می‌کردی؟ …”

یاری کن و گره زن
نگه ما و خودت با هم!
باشد که …
تراود در ما همه تو

سهراب_سپهری

خمار و سردم آری در رَگَم همواره جاری کُن

شراب و آفتابی را که در بوسیدنت داری…

حسین منزوی

در میان تمام لذت‌های زندگی،
موسیقی فقط در برابر عشق عقب می‌نشیند.
ولی عشق هم چیزی جز یک نغمه نیست.

#الکساندر_پوشکین

هدف از زندگی فقط شاد بودن نیست، بلکه مفید بودن، شرافتمند بودن، دلسوز و غمخوار بودن است. تفاوت دارد كه فقط زندگی کرده ای
یا خیلی خوب زندگی کرده ای.

رالف_امرسون

هرکس می‌باید در طول روز، آوازی گوش کند؛ شعری بخواند؛
تصویری زیبا ببیند و اگر ممکن بود چند کلام حرف عاقلانه بزند …

?گوته

عجب عُمرا تموم شد
چه دور از هم حروم شد
چه خاطرات شیرینی که موند و ناتموم شد
حالا روزگار، پاییز و بهار
می گذره خبر نداریم
جز سپیدی موی تیره مون
انگار که سحر نداریم
خط به خط فلک
روی گونه ها
نقش رنج و غم کشیده
زندگی چنان ، اشک حسرتی
از دو چشم ما چکیده
من شکسته، تو شکسته
از گذشت عمر خسته
جای پای روزگار
روی گونه ها نشسته
تو نگاه تو
تو نگاه من
رنگ باوری نمونده، نمونده
دست زندگی
گرد حسرتی
روی چهره مون نشونده،نشونده
عجب عُمرا تموم شد
چه دور از هم حروم شد
چه خاطرات شیرینی که موند و ناتموم شد

کانال رسمی اکبر گلپایگانی:
@Golpa1

اگر همه چیز خریدنی بود
برای مادرم عمری دوباره می خریدم…
برای پدرم کمی جوانی
و برای خودم
خنده‌های کودکی نه!
هیچ!

همه‌ی دار و ندارم را خرجشان می‌کردم…

ما کودکان دوره‌ی فَطرتیم، در فاصلۀ بین احتضارِ خدایان و مرگِ قریب‌الوقوعشان جای گرفته‌ایم، نه ایمانِ «مولوی» را داریم و نه تجربۀ هولناک «کافکا» را، نه دنیای رنگینِ «رضا عباسی» را می‌شناسیم نه روحِ جنون‌زدۀ «ونگوگ» را، نه خلوتِ با خود داریم و نه تنهای تنهاییم، نه توکل بر خدا داریم و نه مدعی‌اش هستیم، نه مُجهز به تسلیمیم و نه مسلح به قدرتِ هیولایی نَفی. بی‌هویتی، اکنون هویتِ ماست.

#داریوش_شایگان
از کتابِ “آسیا در برابر غرب”

عصرآهسته عجیبی‌ست
انگار هرچه پراکندگی‌ست
آمده‌اند حوالی همین بی‌حواسِ من جمع شده
می‌خواهندسر به سرم بگذارند
یعنی پاییز همه‌ی پارک‌های جهان
همیشه همین قدرخلوت است؟!

#سید_علی_صالحی

 

اکنون تو رفته‌ای
و غروب سایه می گسترد
به سینهٔ راه …

#فروغ_فرخزاد

 

“و تو هر جا،
و هر کجای جهان که باشی
باز به رویاهای من،
بازخواهی گشت …”

دوست داشتن!
دنیا فقط همین یک لذت را دارد…

هریت بیچر استو

وقتی آدم کسی را دوست دارد، همیشه چیزی برای گفتن یا نوشتن به او پیدا میکند، تا آخر عمر!

? #ابله_محله
? #كريستين_بوبن

موسیقی…
به جهان … روح
به ذهن … بال
به تخیل … پرواز
و به هر چیزی … زندگی می بخشد.

تنهایی
نام دیگر پاییز است،
هرچه عمیق‌تر
برگ‌ریزانِ خاطرات بیشتر ..

#رضا_کاظمی

آن‌ها که اهلِ صُلح اند
بُردند زندگی را

وین ناکَسان بِمانَند
در جَنگِ زندگانی

“مولانا”

 

چقدر شبیه پاییزی
زیبا، جذاب، رنگارنگ
و من
چقدر، دلم پاییز میخواهد.

#پیمان_شمس

شعر: #بیرون_شد_از_گمار
دفتر: #یادگار_خون_سرو

راه در جنگل اوهام گم است
سینه بگشای چو دشت
اگرت پرتو خورشید حقیقت باید
وقتی از جنگل گم
پا نهادی بیرون
و رها گشتی
از آن گره کور گمار
ناگهان آبشاری از نور
بر سرت می‌ریزد
و آسمان
با همه پهناوری بی مرزش
در تو می‌آمیزد

ای فراز آمده از جنگل کور
هستی روشن دشت
آشکارا بادت
بر لب چشمه خورشید زلال
جرعه نور گوارا بادت

#هوشنگ_ابتهاج

وقتی که قرار است کنار تو نباشم
بگذار زمان روی زمین بند نباشد…

وقتی خوشبختی را پیدا کردید آنرا سوال‌پیچ نکنید.

چارلز بوکوفسکی

از ناملایمات زندگی که به تنگ می‌آیم،
به مأمن‌هایی پناه می‌برم تا روح آزرده‌ام را صیقلی بدهم؛ حمامِ روح من، آغوش گرم مادرم است، نگاه کردن به چشمان معصوم یک دختربچه‌، در آغوش گرفتن یک سگ کوچک ، گوش دادن به صدای آب یک رودخانه ، نگاه کردن به غروبی شگفت‌انگیز ، شنیدن دکلمه‌ای از شاملو یا شعرخوانی سایه آنجایی که لطفی تار می‌نوازد ، غرق شدن در صدای ویولونی حُزن‌انگیز ، تماشای کنسرت ، تئاتر ، فیلم ، خواندن ابیاتی از حافظ یا رمانی کلاسیک…

می‌دانی رفیق! حق با آقای داستایفسکی است. «هر انسانی باید بتواند به جایی پناه آورد ؛ به یکجا ، هرکجا که باشد…»

و چه خوشبختی بزرگی‌ست یافتن چنین پناهگاهی

عباس ناظری

ما از دلگیریِ روزهایمان ، به “شب” پناه می بردیم ،
و از دلتنگیِ شب هایمان ، به روز …
و اینگونه بود که تمامِ جوانیِ مان ؛
در ناتمامِ یک انتظار ، “تمام” شد !

جامی شکسته دیدم در بزم می فروشی

گفتم بدین شکسته،چون باده میفروشی

خندیدگفت زین جام،جز عاشقان ننوشند

مست شکسته داندقدر شکسته نوشی

مستان دل شکسته جام شکسته نوشند

کز ساغر شکسته خوش می رود خروشی…

سایه می‌گوید از زندگی بسیار راضی است چون فرصت شنیدن این آواز ابوعطای شاهکار محمدرضا شجریان با شعر حافظ و تار محمدرضا لطفی را پیدا کرده است.
حق دارد از زندگی راضی باشد.

و این خاطراتِ من و توست
که توت می‌شود یک روز
انار می‌شود گاهی
که دیروز انگور شده بود
که فردا زیتون و تلخ‌..

“بیژن نجدی”

آنی تو
آن کنایه‌ی مرموز
که در نهفت عشق روان است
دانستن‌اش ضرور و گفتن‌اش محال !
تو… آنی تو…

از ما گذشت،
باید به ابر بیاموزیم
تا از عطش گیاه نمیرد.

باید به قفل‌ها بسپاریم
با بوسه‌ یی گشوده شوند
بی‌رخصتِ کلید…

“نصرت رحمانی”

خدا کند یک اتفاق خوب بیافتد وسط زندگیمان
آری همینجا
وسط بی حوصلگی های روزانه مان ،
نگرانی های شبانه مان ،
وسط زخم های دلمان
آنجا که زندگی را هیچوقت زندگی نکردیم ..
یک اتفاق خوب بیفتد
که خاطرات سالها جنگیدن و خواستن و نرسیدن از یادمان برود…
آنگونه که یک اتفاق خوب
همین الان ؛
همین ساعت ؛
همین حالا ؛
از پشت کوه های صبرمان طلوع کند و
غروب همه غصه هایمان باشد
طلوعی که غروبش همیشه خیر است…
خدایا
کمی ” پایان خوش” می خواهم برای این روزهایم …

خدا کند یک اتفاق خوب بیافتد وسط زندگیمان
آری همینجا
وسط بی حوصلگی های روزانه مان ،
نگرانی های شبانه مان ،
وسط زخم های دلمان
آنجا که زندگی را هیچوقت زندگی نکردیم ..
یک اتفاق خوب بیفتد
که خاطرات سالها جنگیدن و خواستن و نرسیدن از یادمان برود…
آنگونه که یک اتفاق خوب
همین الان ؛
همین ساعت ؛
همین حالا ؛
از پشت کوه های صبرمان طلوع کند و
غروب همه غصه هایمان باشد
طلوعی که غروبش همیشه خیر است…
خدایا
کمی ” پایان خوش” می خواهم برای این روزهایم …

به شکوه گفتم برم ز دل‌ یاد روی تو آرزوی تو
به خنده گفتا نرنجم از خلق و خوی تو یاد روی تو

ولی‌ ز من دل‌ چو برکنی، حدیث خود بر که افکنی؟
هر کجا روی وصله ی منی، ساغر وفا از چه بشکنی؟

گذشتم از او به خیره سری، گرفته ر‌ه مه دگری
کنون چه کنم با خطای دلم، گرم برود آشنای دلم

به جز ر‌ه او، نه راه دگر، دگر نکنم، خطای دگر
به شکوه گفتم برم ز دل‌ یاد روی تو آرزوی تو
به خنده گفتا نرنجم از خلق و خوی تو یاد روی تو

ولی‌ ز من دل‌ چو برکنی، حدیث خود بر که افکنی؟
هر کجا روی وصله ی منی، ساغر وفا از چه بشکنی؟
نخفته ام به خیالی که می پزد دل من

خمار صد شبه دارم، شرابخانه کجاست؟

 

نادر گلچین

در من چه وعده‌هاست
در من چه هجرهاست

در من ،
چه دست‌ها
به دعا مانده روز و شب…
این‌ها چه می‌شود؟

آخر چگونه این همه عشاقِ بی‌شمار
آواره از دیار
یک روز بی صدا
در کوره راه‌ها همه خاموش می‌شوند؟

این ذره ذره گرمی خاموش‌وار ما
یک روز بی‌گمان
سر می‌زند جایی و خورشید می‌شود

تا دوست داری‌ام
تا دوست دارمت…

سیاوش_کسرایی

.

تو را به جای همه‌ی کسانی که نمی شناخته‌ام … دوست می دارم
تو را به جای همه‌‌ی روزگارانی که نمی‌زیسته‌ام … دوست می‌دارم
برای خاطر عطر نان گرم و برفی که آب می‌شود و
برای نخستین گناه …
تو را به خاطر دوست داشتن … دوست می‌دارم
تو را به جای تمام کسانی که دوست نمی‌دارم … دوست می‌دارم!

✍️#پل_الوار

 

هوا صاف
بام خانه‌ها خيس
ز باران شب پیش
كبوتر‌هاي وحشي، بر لب جو
طنينِ چرخ‌هاي يك درشکه:
– درشكه!
تئاتر َمه، خيابون ستاره!»

(سطور پایانی نمایشنامه‌ی پیامبر، محمود طیاری)

همیشه از موسیقی می‌ترسیدم چون نمی‌دانستم مرا به چه دنیایی می‌خواهد ببرد…

کافکا

 

اگر آدمی جرات دور شدن از کرانه را نداشته باشد نمی‌تواند به اقیانوس‌های نو دست یابد.

آندره ژید

 

[Forwarded from …]
[ Photo ]
آیا شک داری،
که بخشی از وجود منی؟
من از چشمان تو آتش را دزدیدم
و مهم‌ترین انقلاب‌ها را رقم زدم،
تو ماهی هستی که در آب حیات
من شنا می‌کنی ،تو ماهی هستی که
هر شب از پنجره کلمات من طلوع می‌کنی،
تو بزرگ‌ترین فتح در میان فتوحات منی،
تو آخرین وطنی که در آن زاده شدم،
و در آن دفن خواهم شد…

#نزار_قبانی

«‏می‌پرسی با کسالت و بی‌خوابی شب چطور به سر می‌برم؟ مثل شمع: همین که صبح می‌رسد خاموش می‌شوم و با وجود این، استعداد روشن شدن دوباره در من مهیا است.»

نیما یوشیج

 

چه‌ کسی می‌گوید
پشت این ثانیه‌ها تاریک ا‌ست؟
گام اگر برداریم
روشنی نزدیک است…

?#سهراب_سپهری

شعر: #بیرون_شد_از_گمار
دفتر: #یادگار_خون_سرو

راه در جنگل اوهام گم است
سینه بگشای چو دشت
اگرت پرتو خورشید حقیقت باید
وقتی از جنگل گم
پا نهادی بیرون
و رها گشتی
از آن گره کور گمار
ناگهان آبشاری از نور
بر سرت می‌ریزد
و آسمان
با همه پهناوری بی مرزش
در تو می‌آمیزد

ای فراز آمده از جنگل کور
هستی روشن دشت
آشکارا بادت
بر لب چشمه خورشید زلال
جرعه نور گوارا بادت

#هوشنگ_ابتهاج

سلامت فکری جامعه تنها در گرو واکسیناسیون بر ضد جاهلیت است که عوارضش درست با نخستین تب تعصب آشکار می‌شود!

#احمد_شاملو

یک جرعه چشاندی به من از عشقت و مستم
یک جرعه ی دیگر بچشان مست ترم کن

حسین منزوی

پاییز آمده ست که خود را ببارمت!
پاییز: نامِ دیگرِ من دوست دارمت…
بر باد می دهم همه ی بودِ خویش را
یعنی تورا به دستِ خودت می سپارمت!

#سید_مهدی_موسوی

شاید فقط عاشق بداند او چرا تنهاست :

کامل ترین معنا برای عشق تنهایی است.

فاضل نظری

اندوهِ من هوشیار باش و آرام گیر
تو شب را می‌خواستی
فرا می‌رسد ، ببین…
شهر در تاریکی فرو می‌رود
برای عده‌ایی آرامش
برای عده‌ایی هراس به همراه دارد
بشنو محبوبِ من
بشنو لطافت شب را که قدم بر می‌دارد…

#شارل_بودلر
?: برای هر آنکه محبوب است.

از خانه که می آیی
یک دستمال سفید
پاکتی سیگار
گزیده شعر فروغ
و تحملی طولانی بیاور
احتمال گریستن ما بسیار ست…!

#سید_علی_صالحی

حلّاج
انگور بود
پس از درخت دارش چیدند
تا وعده اش شراب فراهم شود
تاریخِ عشق و شورشِ اندیشه را
در عصرِ جهلِ هار …

عین القضات
سیبِ سرخ جوانی بود
پس از درخت دارش چیدند
تا قصه ی گناه
-آمیزشِ تلخی و شیرینی –
در چرخه های شعر بگردد…

تا ما
امروز نیز
با هر فشارِ ماشه
حلاج و عین القضات ها
مانندِ برگِ پاییزی
از شاخ سارِ مصرع ها
می افتند
تا…

آه ای درختِ خسته
همسایه ی قدیمِ سبز
تو باز میوه می دهی؟!

 

“منوچهر آتشی”

دوست داشتن آخرین داشته‌ی آدمی ست
پنجره را باز بگذارید
ما چیزی برای پنهان کردن نداریم

سید علی صالحی

تمامِ این پاییز را
صرف گردآوری کلمه خواهم کرد
که وقتی زمستان رسید
طولانی‌ترین قصیده‌ی عاشقانه را
برایت بنویسم …!

#شیرکو_بیکس

این خانه بدون تو غم انگیز نشد
با من غم دوری ات گلاویز نشد

باد آمد و خاطرات تو بیرون زد
دل، دل، دل من حریف پاییز نشد!

#صدیقه_کشتکار

 

شبهای بدون خواب دارم بی تو
دلواپسی و عذاب دارم بی تو

تو پاسخ غصه های پنهان منی
صد پرسش بی جواب دارم بی تو

#صدیقه_کشتکار

از بی تو شدن هراس دارم، برگرد
با غصه و غم، جناس دارم، برگرد

تو جرات ابراز نداری اما
من جرات التماس دارم، برگرد

#صدیقه_کشتکار

باد آمد و با تلنگری برد تو را
باران زد و بازهم نیاورد تو را

ای دوری لعنتی چه تلخی، حتی
“با صد من عسل نمی شود خورد تو را”

#صدیقه_کشتکار

عاشقی نکردن تو پاییز
مثل نرفتن به اردوی مدرسه است
تا آخرین روز خرداد بغضش توُ گلوت می‌مونه!
#سید_محمد_احمدی

كولیِ پاییز
با تو حرف‌ها دارد.

جانِ تو با برگ يكی‌ست
زردیِ رخسارِ تو
زردیِ پائيز است!

در يورتمهٔ باد
با اسب كبودت
به ميخانهٔ دشت بيا
آنجا سپيدار
حكايت از خشكی دارد
و در ميخانهٔ دشت
باز است
به روی هر کس
كه به ميهمانیِ فقيرانهٔ صبح پاييز آيد!

– اسماعیل یوردشاهیان
«خیمه در پاییز» نشر رودکی؛ چاپ اول: ۱۳۶۹

آیدای خودم؛ آیدای احمد!
با همه ی این ها با همه ی خاطره هایی که هر بار پس از رفتنت در ذهن من باقی می ماند؛ با همه این خاطره هایی که هر بار از هنگام رفتنت تا بار دیگر که بازآیی در ذهن من تکرار می شود، و با همه ی عطر جنون انگیزی که پس از رفتنت تا ساعات دراز، خاطره ی تو را در این کلبه ی درویشانه زنده نگه می دارد،_ باز، همین که پا از کنار من کنار گذاشتی، آن ناباوری عظیم همیشگی چون کوهی بر سرم فرود می آید و وادارم می کند که باها و بارها، با تعجب از خودم بپرسم:

«_آیدا؟ آیدای من؟ این جا بود؟ کنار من بود؟ این طعم دبش که روی لب های خودم احساس می کنم طعم آخرین بوسه ی اوست؟ این لالایی سکرآوری که مرا این طور مرا به خواب فرو برد، نفس او بود؟ زانوی او بود که گذاشت سرم را بر آن بگذارم؟ باور نمی کنم. آخر این خوشبختی خیلی بزرگ است؛ این یک رویاست!

#احمد_شاملو
“کتاب:مثل خون در رگهای من”

 

 

نه بخاطر آفتاب
نه بخاطر حماسه
بخاطر سایه‌ی بام کوچکش
بخاطر ترانه‌ای کوچک‌تر از دست‌های تو

#احمد_شاملو

وقتی تو نیستی
شادی کلام نامفهومی‌ست!
و “دوستت می‌دارم” رازی‌ست
که در میان حنجره‌ام دق می‌کند
و من چگونه بی‌ تو نگیرد دلم؟
اینجا که ساعت و آیینه و هوا
به تو معتادند.

#حسین_منزوی

 

بانوی من
من تمام وقت به عشقت مشغولم
نه شنبه‌ای .. نه یک‌شنبه‌ای
نه پنج‌شنبه‌ای..نه جمعه‌ای
نه عید.. نه مرخصی
چون تو بسیار زیبایی
و وقت بسیار تنگ است
مانند یک مورچه‌ی خستگی‌ناپذیر
صبح و عصر
تابستان و زمستان
پاییز و بهار
مشغولم
تا یک شیشه عطر حجازی را برایت فراهم کنم ????
که به خودت بزنی
و یک بالش برایت درست کنم
که برآن بخوابی

نزار قبانی

 

يك كلمه، يك كلمه را به خاطر بسپار و ديگر مشكلی نخواهی داشت.
كلمه “متفاوت” را به ياد داشته باش.
تو با هر كس ديگر در دنيا فرق داری…!

 

#گريز_از_سرزمين_امن
#ريچارد_باخ

 

تنها زمانی صبور خواهیم شد که
صبر را یک قدرت بدانیم، نه یک ضعف.
و آنچه ویرانمان می‌کند، روزگار نیست
بلکه حوصله‌ی کوچک و آرزوهای بزرگ‌مان است.

#جان_شیفته
#رومن_رولان

 

---

نيلوفر:

حیلت رها کن عاشقا دیوانه شو دیوانه شو

و اندر دل آتش درآ پروانه شو پروانه شو

هم خویش را بیگانه کن هم خانه را ویرانه کن

وآنگه بیا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو

رو سینه را چون سینه‌ها هفت آب شو از کینه‌ها

وآنگه شراب عشق را پیمانه شو پیمانه شو

باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی

گر سوی مستان می‌روی مستانه شو مستانه شو

آن گوشوار شاهدان هم صحبت عارض شده

آن گوش و عارض بایدت دردانه شو دردانه شو

چون جان تو شد در هوا ز افسانه شیرین ما

فانی شو و چون عاشقان افسانه شو افسانه شو

تو لیلة القبری برو تا لیلة القدری شوی

چون قدر مر ارواح را کاشانه شو کاشانه شو

اندیشه‌ات جایی رود وآنگه تو را آن جا کشد

ز اندیشه بگذر چون قضا پیشانه شو پیشانه شو

قفلی بود میل و هوا بنهاده بر دل‌های ما

مفتاح شو مفتاح را دندانه شو دندانه شو

بنواخت نور مصطفی آن استن حنانه را

کمتر ز چوبی نیستی حنانه شو حنانه شو

گوید سلیمان مر تو را بشنو لسان الطیر را

دامی و مرغ از تو رمد رو لانه شو رو لانه شو

گر چهره بنماید صنم پر شو از او چون آینه

ور زلف بگشاید صنم رو شانه شو رو شانه شو

تا کی دوشاخه چون رخی تا کی چو بیذق کم تکی

تا کی چو فرزین کژ روی فرزانه شو فرزانه شو

شکرانه دادی عشق را از تحفه‌ها و مال‌ها

هل مال را خود را بده شکرانه شو شکرانه شو

یک مدتی ارکان بدی یک مدتی حیوان بدی

یک مدتی چون جان شدی جانانه شو جانانه شو

ای ناطقه بر بام و در تا کی روی در خانه پر

نطق زبان را ترک کن بی‌چانه شو بی‌چانه شو

مولانا

---

_ رنگ دلخواه‌‌ت چیه؟
_ پاییز
_ پاییز! اون که فصله!؟
_ می دونم ولی اول رنگ بود بعد فصل شد.
قرمز و نارنجی و زردی پاییز حس و حال عجیبی توي دلم میاره. گرمم می‌کنه.
مثل وقتی بعد از یک روز سخت جلوی آتیش شومینه لم می‌دی و گونه‌هات سرخ و دلت آروم می‌شه؛ پاییز با من همین کار را می‌کنه.
باد پاییزی تو پیچ و خم خاطراتم می‌پیچه و هرچی دلش بخواد در میاره.
گاهی سبز و تازه
گاهی قرمز و پرحرارت…
برای این گفتم رنگ دلخواهم پاییزه.
یادم می ده زندگی هزار رنگه و هر لحظه ممکنه حال‌ش عوض بشه. تولد بدنبال زوال ???زوال به دنبال تولد …
_ رنگي عجبه پاییز!

#پريساـگندماني

---

نيلوفر:

“نه بی تو سکوت
نه بی تو سخن
به یاد تو بودم
به یاد تو من”

---

---

مريم:

---

نيلوفر:

Painting:
Never Alone
By: Sharon Cummings

هر دویِ ما
یک نفر را تنها گذاشتیم،
اول تو مرا
و سپس من خودم را…

ایلهان_برک

.

بهشتی که می‌گویند:
درخت دارد و رود و شراب،
شوقی در دلِ آدمِ تنهای امروز نمی‌اندازد!
اگر می‌خواستند ما ایمان بیاوریم
باید می‌گفتند‌:
سوگند به بهشت،
سرزمینی که در آن “دلتنگ” نمی‌شوی ..

“حسنا میرصنم”