بایگانی‌های کارتون

چند ویژگی تحسین برانگیز در شیوه‌ی هنری مازيار اصغري:

۱. سوژه‌هاي انتخابي مازيار اصغري با مناسبت‌های اجتماعی و چالش‌های انسانی به روز است. وي با مناسبت هاي مختلف به ارايه اثر مي‌پردازد و به پديده‌هاي اجتماعي، انساني و ... واکنش نشان می‌دهد. او هنرمندي با خبر از اکنون زمانه است.

به سايت هفت هنر خوش آمديد.

با هفت هنر دیدن دنیا رفتیم
با قاصدکی به سمت رؤیا رفتیم
موسیقی و شعر و عکس جان داد به ما
تا ساحل بی کران دریا رفتیم
الهام پوریونس

‏بانو قهرمانی:

“کمی ⁧عشق ⁩هم خیلی بد نیست
‏یا کمی ⁧زندگی ⁩…
‏من برای همین به دنیا آمدم!”
‏⁧چارلز بوکفسکی ⁩

‏الهام پوريونس:

اگر جهان شفاف بود، هنر وجود نداشت.

#آلبر کامو

‏

الهام پوريونس:

«هنر قرار نیست نسخهء دوم جهان واقعی باشد. از آن خراب‌شده همان یک نسخه بس است»

#ویرجینیا وولف

الهام پوريونس:

سرتاسر جهان همه دشمن اگر بوَد
ما را به‌ غیر دوست کسی در خیال نیست!

#نشاط اصفهانی

مريم:

یامات: نام این جای هولناک چیست؟
زن: جهان.
یامات: این چه کار است که تو می‌کنی؟
زن: زندگی.

فتح نامه‌ی کلات| بهرام بیضایی

تصوير اثر نقاشي: گوستاو کلیمت (آلمانی: Gustav Klimt‎) ۱۹۱۸-۱۸۶۲؛ نقاش نمادگرای اتریشی.

طبقه بندی مطالب سایت

صلح

داستایوفسکی: هیچ تکنولوژی و پیشرفتی، هیچ انقلاب و جنگی نمی‌تواند توجیهی برای فرو ریختن قطره‌ی اشکی از دیدگان کودکی باشد. همیشه آن قطره‌ی اشک باارزش‌تر و گران‌مایه‌تر است.

هنر مدافع صلح است.

پريسا:

نوع بشر
باید به یاد داشته باشد ،
که صلح هدیه خداوند
به مخلوقاتش نیست،
بلکه هدیه ما‌ به همدیگر است.

#الی_ویزل

مريم:

(صلح)
.
رؤیای هر کودک صلح است
رؤیای هر مادر صلح است
کلام عشقی که بر زیر درختان می تراود
صلح است.
.
پدری که در غبار
با تبسمی در چشم هایش
با سبدی میوه در دست هایش
با قطرات عرق بر جبینش
که چون ترمه ای بر طاقچه خشک میشود
باز گردد
صلح است.
.
آن هنگام که زخم ها
بر چهره ی جهان التیام یابد،
آن هنگام که چاله ی بمب های خورده بر تنش را درخت بکاریم،
آن هنگام که اولین شکوفه های امید
بر قلب های سوخته در حریق
جوانه زند،
آن هنگام که مرده ها بر پهلوهای خویش بغلطند و بی هیچ گلایه ای به خواب روند
و آسوده خاطر باشند که خونشان بیهوده ریخته نشده،
آن هنگام،
درست آن هنگام
صلح است.
.
صلح
بوی غذای عصرگاهی ست
صلح یعنی
هنگامی که اتومبیلی در کوچه می ایستد
معنایش ترس نباشد.
یعنی آن کس که در را میزند
دوست باشد
یعنی باز کردن پنجره
معنی اش آسمان باشد.
صلح یعنی سور چشم ها
با زنگوله های رنگ.
آری،صلح این است.
.
صلح
لیوان شیر گرم است و کتاب
به بالین کودکی که بیدار میشود از خواب.
صلح یعنی هنگام که خوشه ی گندم به خوشه ی دیگر میرسد
بگوید نور، بگوید روشنی.
صلح یعنی
تاج افق، نور باشد.
آری،صلح این است.
.
صلح یعنی
مرگ جز اتاقی کوچک از قلبت را نتواند تسخیر کند
یعنی دودکش خانه ها
نشانی از سرور باشند.
.
هنگامی که میخک غروب
هم بوی شاعر دهد و هم کارگر
آری، صلح این است.
.
صلح
مشت های گره کرده ی مردمان است.
صلح
نان داغ بر میز جهان است.
لبخند مادر است
تنها همین
نه چیزی جز این.
.
آن کس که زمینش را خیش میکشد
تنها یک نام را بر تن خاک حک میکند：
صلح، نه چیزی دیگر، تنها صلح:
.
بر قافیه ی فقراتم
قطاری به سوی آینده رهسپار است
با سوغات گندم و رز.
آری، صلح همین است.
.
ای برادران من!
تمام عالم و امیالش
تنها در صلح نفسی عمیق میکشد.
دستانتان را به ما دهید، برادران
آری،صلح همین است.
.
#یانیس ریتسوس
ترجمه: #بابک زمانی

گوشه‌ها

آرشيو گوشه‌ها:

پروفسور نیلوفر قریشی:

———————————————

مولانا:

تو دیدی هیچ عاشق را که سیری بود از این سودا

تو دیدی هیچ ماهی را که او شد سیر از این دریا

تو دیدی هیچ نقشی را که از نقاش بگریزد

تو دیدی هیچ وامق را که عذرا خواهد از عذرا

بود عاشق فراق اندر چو اسمی خالی از معنی

ولی معنی چو معشوقی فراغت دارد از اسما

تویی دریا منم ماهی چنان دارم که می‌خواهی

بکن رحمت بکن شاهی که از تو مانده‌ام تنها

ایا شاهنشه قاهر چه قحط رحمتست آخر

دمی که تو نه‌ای حاضر گرفت آتش چنین بالا

اگر آتش تو را بیند چنان در گوشه بنشیند

کز آتش هر که گل چیند دهد آتش گل رعنا

عذابست این جهان بی‌تو مبادا یک زمان بی‌تو

به جان تو که جان بی‌تو شکنجه‌ست و بلا بر ما

مهندس پریسا ضیاء:

رنگ ها چشم ها را کور می کنند.
صداها گوش ها را کر می کنند.
مزه ها چشایی را کند می کنند .
افکار،ذهن را ضعیف می کنند .
آرزوها سبب پژمردن دل می شوند .
فرزانه جهان را مشاهده می کند
و به دید درونی خویش اعتماد می کند .
او اجازه می دهد اتفاقات آن طور که باید ،رخ دهند .
دل او همچون آسمان باز و گسترده است.
تائوت چینگ
موبایلگرافی: ضیا

مریم قهرمانی:

من
بریده ام
بریده مثلِ باد
باد خسته به بن‌ بست نشسته‌ی‌ دی ماه.

#سیدعلی_صالحی

#موبایلگرافی
#مازوت#آلودگی‌هوا

مەلۊجگ نەوەردی ئمڕووژم — ——————-بیجار —-کردستان

عکس از جمشید فرجوند فردا

پروفسور نیلوفر قریشی:

وانسان‌هافقط‌به فریادهم‌میرسند
نه به سکوت‌هم …

فروغ‌فرخزاد

بابک فرزندی:

اگر می توانستم
اگر داغ رسم قدیم شقایق نبود
اگر دفتر خاطرات طراوت پر از ردپای دقایق نبود
اگر ذهن آیینه خالی نبود
اگر عادت عابران بی خیالی نبود
اگر گوش سنگین این کوچه ها
فقط یک نفس می توانست
طنین عبوری نسیمانه را به خاطر سپارد
اگر آسمان می توانست ، یکریز
شبی چشمهای درشت تو را جای شبنم ببارد
اگر رد پای نگاه تو را باد و باران
از این کوچه ها آب و جارو نمی کرد
اگر قلک کودکی لحظه ها را پس انداز می کرد
اگر می توانستم از خاک یک دسته لبخند پرپر بچینم
تو را می توانستم ای دور ، از دور یک بار دیگر ببینم

“قیصر امین پور”

بابک فرزندی:

با خونِ سرخِ گل سرخ
و با كبودی انگشتانم
بر آينه كه رودخانه‌ی عريانی بود
نوشتم كه
دوستت دارم
و در صداقت صبحی كه از كرانه برمی‌خاست
تو آمدی به آينه‌ی من از آستانه‌ی عشق
و نور در گذر آينه سرودی شد.

#هوشنگ_صهبا

پروفسور نیلوفر قریشی:

تراژدی زندگی اینست که ما،
خیلی زود پیر می شویم
و خیلی دیر خردمند…

بنجامین فرانکلین

پریسا گندمانی:

تراژدی زندگی اینست که ما،
خیلی زود پیر می شویم
و خیلی دیر خردمند…

بنجامین فرانکلین

به شبی اهل دلی مجلس خود برپا کرد
چون شَنید حالِ دلم، حال دلش با ما کرد
گفت آن دلبر جانان دلِ من کرد اسیر
روزگارم همه در حسرت و خود از جان سیر
دیده ام شب همه شب غرق ز آبِ دیده است
اندرونم همه در ماتم او غلتیده است
باشد امروز که من سفره ی دل باز کنم
راز ازین پرده ی پوشیده ی دل باز کنم
گر که امروز بدین حال مرا یافته ای
نقش عشقی است که بر صورت من بافته ای
یادِ آن شاعر شیرین سخن دیر بخیر
آن سفر کرده چنین گفت مرا از سر خیر
گفت چون عشق نباشد همه دیوانگی است
رنج شیدایی آن، خود روش زندگی است
دیده و دل چو ز شیدایی خود پاک کنی
همچو گنجی است که با پیکر خود خاک کنی

#بابک_قریشی

منجوق
🌹💃💞

جای غروب کجاست ؟
پشت پنجره!
🌹💃💞

جای من ؟
کنار آن…
🌹💃💞

ماه ؟
– در آبی خالی!
🌹💃💞

عشق؟
– در خالی سرخ!
🌹💃💞

سوزنی آسمان
با گل ُبته های ابر ترمه
می سوزد
🌹💃💞

شب آمد و
عطر غم ،
دل بی تو کجا بگریزد!
🌹💃💞

محمود طیاری

پروفسور نیلوفر قریشی:

“غزلک” چشم تو خورشید طلوع است انگار
دیده بگشودم و برخاستم از خواب انگار
مست شیرینی این خواب بُدَم، صبح رسید
خواب در چشم من و نوبت دیدار رسید
نوش شیرینی ایام که لبت طعمش بود
خواب از چشم ربودن همه ی کارش بود
مست بودم ز لبت ، باز چرا بوسه زدی
مگرت مستی ما را همه اندازه زدی؟
دل دلکش به هواخواه تو آمد سویت
شانه برهم نزند خلوت آن گیسویت
قد تو سرو چمن بود و لبت سرخی من
چشم من پنجره و ماه رخت باغ عدن
همه ذرات من از نور تو آغاز شدند
غنچه هایم همه با جنبش تو باز شدند

#بابک_قریشی

مریم قهرمانی:

‌
مگر چه می خواهم از وطن؟
جز لقمه‌ای نان و خیالی آسوده.
چه می‌‌خواهم؟
جز تکه‌ای آ‌فتاب و
بارانی که آهسته ببارد،
جز پنجره‌ای که
رو به عشق و آزادی گشوده شود،
مگر چه خواستم از وطن
که از من دریغش کردند…
آه ای میهن مغموم؛
وطن از پا افتاده؛
بدرود. بدرود…
#شیرکو_بیکس
#موبایلگرافی

پروفسور نیلوفر قریشی:

[Forwarded from Cozy Cafe ☕️☕️🍰🍰🧁🧁🍩🍩🍪🍪🍮🍮❤️❤️]
[ Photo ]
.
و هنوز قصه بر یاد است
وین سخن آویزه ی لب:
که می افروزد؟ که می سوزد؟
چه کسی این قصه را در دل می اندوزد؟
در شب سرد زمستانی
کوره ی خورشید هم، چون کوره ی گرم چراغ من نمی سوزد.
نیما یوشیج
.

پریسا گندمانی:

💫شخصی از اوراکل پرسید که رمز زندگی جاودان چیست؟

اوراکل گفت: طوری باش که از یاد بردنت سخت باشد.

شخص پرسید: چگونه؟ آیا باید هنر تولید کنم؟ آیا باید تبدیل به فردی مشهور بشوم؟ یا فردی قدرتمند؟

اوراکل به سادگی پاسخ داد: باید مهربان باشی.

🌹🌹

بابک فرزندی:

جاده های «بی پایان» را دوست دارم
دوست دارم باغ های «بزرگ» را
رودخانه های «خروشان» را
من تمام فیلم هایی که در آنها
زندانیان موفق به «فرار» می شوند
دوست دارم
دلتنگ «رهایی» ام
دلتنگ نوشیدن «خورشید»
بوسیدن «خاک»
لمس «آب»
در من یک «محکوم» به حبس ابد
پیر و خمیده
با ذره بینی در دست
نقشه های «فرار» را مرور می کند…

“رسول یونان”

. . .
▪️هم میهن عزیزم . . . تسلیت . . .
▪️My dear countrymen . . . Deepest condolences . . .
[ Iran – Ukraine | 8 January 2020 ]
By: @MazyarAsghary

بابک فرزندی:

ما از مدت‌ها پیش فهمیده‌ایم که دیگر ممکن نیست این جهان را واژگون کرد؛
نه حتی شکل آن‌ را تغییر داد، یا بدبختی پیش‌رونده‌ی آن را متوقف ساخت.
یک راهِ مقاومت بیشتر نمانده است:
جدی نگرفتن جهان…!

“میلان کوندرا”

بابک فرزندی:

عاشقان
سرشکسته گذشتند،
شرمسار ترانه های بی هنگام خویش
و کوچه ها
بی زمزمه ماند و صدای پا
سربازان
شکسته گذشتند،
خسته
بر اسبان تشریح،
و لته های بی رنگ غروری
نگونسار
بر نیزه هایشان.

تو را چه سود
فخر به فلک بر فروختن
هنگامی که
هر غبار راه لعنت شده نفرینت می کند؟
تو را چه سود از باغ و درخت
که با یاس ها
به داس سخن گفته یی
آنجا که قدم برنهاده باشی
گیاه
از رستن تن می زند
چرا که تو
تقوای خاک و آب را
هرگز
باور نداشتی.

فغان! که سرگذشت ما
سرود بی اعتقاد سربازان تو بود
که از فتح قلعه ی روسپیان
باز می آمدند.
باش تا نفرین دوزخ از تو چه سازد،
که مادران سیاه پوش
داغداران زیباترین فرزندان آفتاب و باد
هنوز از سجاده ها
سر برنگرفته اند…!

“شاملو”

مریم قهرمانی:

بنویس اکنون کجاست رویاهامان کجاست؟
‏کجاست بندبند استخوان‌هامان کجاست؟
‏کجاست حرف‌های گمشده
که می‌خواست گوش دنیا را کر کند؟

‏”محمد مختاری”

بابک فرزندی:

آه
زیبا
.
ارگ تنم
و
ی
ر
ا
ن شد؛
در بامداد خمار نگاهت.
بی گمان
تنها
کمی
لبخند زده است؛
گسل چشم‌هایت…!

صالح بوعذار / خنیای خاموشی

الهام پوریونس:

‌آن کهنه درخٖتم که تنم زخمی برف است

حیثیت این باغ منم، خار و خسی نیست

#هوشنگ_ابتهاج

بوی ترانه میدهی
ای همه جان ترانه ام
سایه به سایه میدهی
جان به تنِ زمانه ام
بوی صفا نمی دهی؟
من، همه جان صفا دهم
طره ی جان نمی دهی؟
جان به تنت فدا دهم

#بابک_قریشی

#رنگ_فیروزه به تن داری
تو ای خوبترین
تو، نه #حوضی و نه #کاشی
تو نه رنگی ؛ نه نقاشی
تو نه جسمی و نه روحی
نه خیالی ؛ نه هوایی
تو خدایی
تو خدایی

#بابک_قریشی

شکسته ام و هزار سیه مویی سپید سپید
“تو” را
هزار سال ست به خواب فقط نظاره میکنم
ز خواب من دگر برو ای دریغ از خویشتن
من از خیال خویش لبریزم
هزار بهار و زمستان و پاییز گذشت
دگر تو را به نام هزار فصل می شناسمت

#بابک_قریشی

سایه افکنده است ابری بر سر اردیبهشت
نور خورشیدش بود مانا بر این دیوار و خشت

حضرت چشمت چو تابد بر سر دیوارِ خشت
در مقامِ چشم تو گردد خجل اردیبهشت

#بابک_قریشی

ما بر سر دار ایم و دو صد پیکره اشکیم
بر مشق سیه بازی خود خنده نوشتیم
سان چلچله ها کز بَرِ یک بام پریدند
سان سایه ی آن بید که آرام بُریدند
از نفرت پروانه ز گل قصه سرودیم
گویا همه از روز ازل قافیه بودیم
تاراج ببردند و شبیخون شده گشتیم
محتاج نبودیم و دو صد زود شکستیم
زان پیک بلا نوش چه کس باده بنوشد
در بیکسی خویش چه کس جامه بپوشد
مرغیم در اندیشه ی ابهام پرستو
زلفیم میان چمن قامت گیسو
حاجت زده از بارگه کون و مکانیم
اغوای بد اندیشی عادات زمانیم
سرما زده ایم فصل بهاران که رسد باز
ماییم نشان، سرمه ز این خط کش پرواز
از کنج در آییم و بَر آن اوج نَشینیم
ما خود فلکیم سرخی ز افلاک نچینیم

#بابک_قریشی

پروفسور نیلوفر قریشی:

و هنوز قصه بر یاد است

وین سخن آویزه ی لب:

که می افروزد؟ که می سوزد؟
چه کسی این قصه را در دل می اندوزد؟

در شب سرد زمستانی
کوره ی خورشید هم، چون کوره ی گرم چراغ من نمی سوزد.

نیما یوشیج

پریسا گندمانی:

زندگی همینه که هست.
اگه سخت بگیری، اونم بهت سخت می‌گذرونه. این ماییم که بهش ارزش می‌دیم.
با همه‌ی کمبودهایی که این دنیا داره، زیبایی‌های خودش رو هم داره.
نباید از زندگی زیاد انتظار داشته باشیم.
نمی‌شه باهاش جنگید!
بهتر اینه که نیمه‌ی پر لیوان رو ببینیم.

📘 #مغازه_خودکشی

✍🏻 #ژان_تولی

پریسا گندمانی:

به امیدِ فردا، روزمان را شب می‌کنیم و هیچ‌وقت یادمان نمی‌ماند که فردا همین امروز است؛ دنبال چیزی می‌گردیم که نمی‌دانیم چیست یا می‌دانیم و می‌ترسیم بگوئیم؛ اسمش را گذاشته‌ایم فردا … !

✍🏻 #عباس_معروفی
📔 فریدون سه پسر داشت

چه کسی میفهمد
در دلم رازی هست ؟
می سپارم آن را،
به خیالِ شب وُ تنهاییِ خود …

سهراب سپهری

موبایلگرافی: پروفسور نیلوفر قریشی

کتاب دستانت کوچک است… کوچک

اما
برای من دایره المعارفی است
که از آن‌ می‌آموزم:
که چگونه مس دمشقی به کوبه‌ای فرم می‌گیرد
و تارهای ابریشم چگونه بافته می‌شود
می‌آموزم:
چگونه انگشتان شعر می‌نویسند
و چگونه ممکن است مزارع پنبه به پرواز درآیند🛫

نزار قبانی

شیوا ماتک:

کتاب دستانت
شاهزاده‌ی کتاب‌ها است
با شعرهای آغشته به زر
متن‌های مُرصّع به یاقوت
و جویبارانی از شراب،
مجالس شعرخوانی
و خنیاگری و طرب
دستانت بستری از پَر است
که وقت خستگی
روی آن‌ چرت می‌زنم
دستانت،
در فرم و در معنا شعرند
اگر دستانت نبود نه شعری بود
نه نثری
و نه چیزی به نام ادبیات

نزار قبانی

پریسا گندمانی:

«من هرگز خدا را ندیدەام»
من هرگز خدا را از نزدیک ندیدەام
پس چگونە می‌توانم از وی بترسم!؟
اما می‌هراسم از آذرخش و خشمِ مردانِ صالح،
از درکِ این فضای بیکران در شبی کە
پشتِ ستارگانِ لرزان می‌گسترد،
می‌ترسم.
من هرگز خدا را از نزدیک ندیدەام
پس چگونە می‌توانم عبادتش کنم؟
اما کوهستانِ پوشیدە از شکوفەهای انگور را
در زیرِ پرتوهای خورشیدِ غروبگاهی، می‌پرستم؛
هر آنچە را که بدوی است، می‌پرستم-
درختان و اشکال اصیل زیبایی را
کە در این جهانِ ملموس ما جای دارد، می‌ستایم.
من هرگز خدا را از نزدیک ندیدەام
پس چگونە می‌توانم او را دوست بدارم؟!
اما روشنایی را دوست می‌دارم
کە بە سنگ و چوب، جان می‌بخشاید،
و چونان لطفی ناگهانی
رهگذری کندپا را از زمان و مکان می‌رهاند
تا ناشناختە را
از میانِ شناختەها، بازشناسد.

شاعر بریتانیایی: فئبی_هسکث
باور_معروفی

🔸 HAPPY NEW YEAR . . .

. . .
🔸‏سال نو میلادی مبارک
[ سالِ گاو ]

By: @MazyarAsghary

اندوهش غروبی دلگیر است
در غربت و تنهایی
همچنان که شادی‌اش
طلوع همه آفتاب‌هاست

احمد شاملو

دلم یک وجب روشنی میخواهد، یک تششع نور
تا بکشم بر تمام بی مهری های این زندگی
سلام خاکستری ایام ؛ سلام

بابک_قریشی

باد بوی تو را می وزد بر تمام شهر

انگار که میگذری ز کوچه های شعرِ دلم
باز بغض فاصله ها گرفته گلوی مرا
عمری ست خیال آمدنت نشسته به پای دلم

بابک_قریشی

حسی شبیه زندگی
جاری شده میان من
با خود به خلوتی هنوز
پر میکشد خیال من
ناگفته های زندگی
با من هوار میکشند
این لحظه های بی کسی
تکرار شد برای من
ماندم عجب چرا نماند
در این مسیر زندگی
من هر طرف که میروم
جایی ز جای پای من
هر جا که پا گذاشتم
آواز قمریان بُوَد
شاهد بر این گذشتن و
رفتن به انتهای من
اکنون که بر مزار خویش
آرام گریه میکنم
شعری شدم که واژه اش
پیدا شده میان من
این لحظه های لعنتی
تکرار شد دوباره باز
این حس رفتنت چرا
قد می کشد به پای من
زیباترین ترانه ها
در عمق من جوانه زد
ای کاش باغِبانِ ما
آبی دهد به پای من
یا آنکه دانه ای دگر
از نو بکارد جای من

#بابک_قریشی

از تو گاه می رسد به من
غزلی مبهم و دور
آنجا که شعر سیاه
میراث مرگ صنوبر است…
چو باد که میگذرد ز منفذ کوچکی
از خویش شلوغم و تنها کنار خویش

#بابک_قریشی

پریسا گندمانی:

وقتی آدم کسی را دوست نداشته باشد، نه در این سوی زندگی و نه در آن سو،
اهمیتی ندارد که نمی تواند او را ببیند !
وقتی آدم کسی را دوست دارد،
همیشه چیزی برای گفتن یا نوشتن به او پیدا می کند، تا آخرِ عمر !

📘 ابله محله
✍🏻 #کریستین_بوبن

من می خونم آوازه من عشقه منه

مثل عشق پرنده ای به پرواز

صدام چه خوب چه بد صدا بهانه س

از احساس آوازه خون لبریزه نه آواز

از ترانه سکوت شبانه…

الهام پوریونس:

هرروز صبح که از خواب بیدار میشم ده بار به خودم می‌گم: «من یه جانورِ بدونِ روحِ فانی هستم با عمری که به شکلِ شرم‌آوری کوتاهه.»
و بعد میرم بیرون و دنیا تو هر وضعیتی هم که باشه عین خیالم نیست.

جزء از کل
استیو تولتز

پریسا گندمانی:

شب، زمان مناسبی است که بیندیشیم چه کرده‌ایم، تا جهان بهتر و شفیق‌تر و دوست‌داشتنی‌تر از پیش شود.
اگر پاسخی هم نبود، باز شب وقت خوبی است که ببینیم از دستمان چه کاری برمی‌آید. لازم نیست کاری کنیم کارستان.
می‌شود به امور دست به نقد و ساده پرداخت؛
تلفنی که هنوز نزده‌ایم، نوشتن نامه‌ای که بی‌خیالش شده‌ایم، تلافی کردن لطفی که نتوانسته‌ایم پاسخ دهیم…
برای بخشیدن عشق، فرصت نامحدود
است و در دسترس همگان.