دنیا نه خوشبخت است نه بد بخت.
دنیا همان چیزی می شود که ما می بینیم.
دنیا بینش ما است.
هرکسی آفریننده دنیای خویش است.
اگر هر لحظه از زندگی ات حسی از بدبختی در وجودت می ریزد، اشکال جایی در بینش توست.
اگر در اطرافت چیزی جز ظلمت نمی بینی، بی تردید چشمانی را که روشنایی را میبیند بسته ای.
فکرت و نگاهت را تازه کن.
از زاویه ای جدید به خودت نگاه کن.
اگر سرزنشت را متوجه دیگران کنی، از دیدن اشتباه خود غافل میشوی.
اگر شرایط را سرزنش کنی نمیتوانی به ریشه های درونی مشکلاتت پی ببری.
از این رو شرایط هر چه که هستند باشند.
به کشف علت ها در خودت اقدام کن.
علت ها همیشه در درون خود آدمند.
اما همواره چنین به نظر می آید که مشکل در دیگران است.
و انسان عادت کرده است مشکلات را گردن دیگران می اندازد.
از این اشتباه پرهیز کن.
دیگران فقط آیینه اند.
تصویری که در آیینه می افتد تصویر خود توست.
زندگی می تواند ضیافتی باشد، اما ابتدا لازم است انسان خودش و نگاهش را از نو بیافریند.
اشو
اشتراک متن: پریسا گندمانی
عکس از: بهناز فاضلی
