رولان بارت وقتی عکسی قدیمی از مادرش را نگاه می‌کرد، متوجه شد که چیزهایی را از این عکس می‌فهمد، که دیگران هرگز نخواهند فهمید. همین “اندیشه” محرک او شد تا بنویسد. کتاب‌های مهمی (به طور خاص اتاق روشن) در سال‌های آخر زندگی، از خود باقی گذاشت.
می‌گفت کسی نمی‌تواند دیگران را در رنج‌هایش سهیم کند. من هم متاثر از او بارها نوشته‌ام: “آدمْ در تماشا تنهاست.”
مواجهه‌ات با یک یادداشت، یک عطر، یک منظره یا کوچه، مواجهه‌ای خصوصی است. با تو کاری می‌کند. شاید زخمی فعال شود و درد به جریان بیفتد. دیگران هرگز شدت و شکل آن را درک نخواهند کرد. کسی نمی‌داند این جمله‌ی کامو چقدر و چطور اذیتم کرده. تو هم که این یادداشت را می‌خوانی، چیزهایی در دلت هست که تنها خودت می‌فهمی.
معین_دهاز
اشتراک: مرضیه نوشاد
