بانو قهرمانی: بنا بر یک افسانه قدیمی ،حضرت موسی که در خدمت شعیب چوپانی می کرد،یک بار 50 روز به نوروز مانده سری به گوسفندان زد ومتوجه شد که همگی دو قلو به دنیا آورده اند. چون به خانه بازگشت از شدت شادی وخوشحالی به همسر خود مژده داد و به شادمانی پرداخت. این جشن در روزگاران قدیم مخصوص چوپانان و گله رانان بوده ولی امروزه ،دلاکان ،حمامی ها وافراد متفرقه وبی چیز ،ناقلدی راه می اندازند.بازیکنان در این جشن 5 تا 10نفرند. نفر اول با پوشیدن لباس چوپانان و به سر کردن پوست بزغاله و تزئین خود ،به نقش کوسه یا ناقالی در می آید. نفر دوم پسری پانزده ساله با پیراهن وچادری زنانه ،نقش عروس کوسه را دارد. دو نفر دیگر هر کدام دو شاخ به سرشان می بندند. و چند زنگ به خود می دوزند (این دو نفر تکه نام دارند). از این دو نفر یکی توبره (خور جینی بزرگ) به دوش می اندازد و انعام مردم را جمع آوری می کند. در این میان دو تا سه نفر هم ساز ودهل دارند که نوازنده گروهند .
کوسه که در پیشاپیش گروه حرکت می کند با دستان خود صدای زنگهای بسته شده به خود را در می آورد و سپس وارد خانه ای می شود (در این روز مردم درب خانه را باز نگه می دارند)وبا پاشنه کفش ویا چوب دستی خود ضربه ای به طویله می زند با این اعتقاد که این کار شگون دارد .وخیر وبرکت برای صاحب خانه می آورد.کوسه همچنان صدای زنگها را در می آورد.اشعاری را می خواند.بعد از آواز خوانی کوسه .دو تکه (افرادی که در پوست بز نر هستند ) با یکدیگر چوب بازی می کنند وعروس و کوسه با هم می رقصند. اوج جشن و هنر نمائی کوسه و همراهان در منزل کد خدای ده است . در این خانه کوسه هنر نمائی را به حد کمال می رساند و صاحبخانه مبلغی پول یا خوراکی به کوسه می دهد. این جشن علاوه بر روستاهای آشتیان ،در روستاهای محلات و اراک و همچنین در سرزمیتهای شمالی (گیلان و مازندران ) و غرب کشور (آذربایجان وکردستان)با اندک تفاوتی برگزار می شده است.
عکس از: هنرمند ارجمند جمشید فرجوند
