داستان با اين جمله آغاز مى شود؛
“بعدازظهرى در ماه آپريل، بلافاصله بعد از ناهار، شوهرم اعلام كرد مى خواهد تركم كند. وقتى داشتيم ميز را جمع مى كرديم ، اين را گفت….”
“روزى كه رهايم كردى” داستان زنى است كه شوهرش تركش كرده و او تازه متوجه شده كه چطور طى پانزده سال زندگى زناشويى اش، خودش و علائقش و توانايى هايش را، بخاطر آسايش و پيشرفت همسرش، ناديده گرفته بود.
اين زن دوران سختى را مى گذراند تا به ساحل آرامش برسد.
“روزى كه رهايم كردى” همراه شدن با احوالات درونى اين زن است.
نقد كتاب “روزى كه رهايم كردى” اثر “النا فرانته”
?”روزى كه رهايم كردى” روايت تلخِ طردشدگى زنى ست كه مى تواند شبيه هريك از ما باشد. زن كه با شوك ناگهانى رفتن مرد مواجه شده، متوجه مى شود كه چقدر موجود ضعيفى بوده و چطور حتا از پسِ باز كردنِ يك قفل نيز نتوانسته بود بر بياد.
كتاب با زبانى ساده و از زبان اول شخص با رويكردى روانشناسانه نوشته شده است.
مونولوگ هاى اين زن در قسمت هايى از كتاب بسيار رنج آور و آنقدر ملموس است كه خواننده ممكن است حس كند دارد براى “خودش” دل مى سوزاند.
نويسنده اين كتاب به خوبى توانسته زنى را به تصوير بكشد كه سالها خودش را ناديده گرفته و حالا به همين دليل تبديل به يك زن معمولى شده كه نه تنها از روياهايش فاصله گرفته بلكه مورد سرزنش فرزندانش نيز هست.
نكته ى جالب توجه اين است كه او از دوران كودكى اش، زن همسايه اى را به خاطر دارد كه همسرش او را ترك كرده و آن زن تبديل به موجودى بيچاره شده بود كه حتا اسمش را از خاطر برده بود. در تمام آن دوران، دخترك با خود عهد مى بندد كه شبيه آن زن نشود…
اما حالا ما داستان روزهاى تلخ همان دخترك را مى خوانيم كه بزرگ شده و درست شبيه همان زن شده است…. كسى كه به نوشتن علاقه داشت اما بخاطر بودن كنار همسرش، از اين علاقه صرف نظر كرد و آنقدر درگير روزمرگى شد كه همسرش او را نخواست!
تلنگر داستان درست همين جاست؛
اينكه چقدر شبيه كسانى هستيم كه به خودمان قول داده ايم شبيه آنها نشويم؟ چقدر براى خودمان و علايقمان وقت مى گذاريم؟ آيا دوست داشتن همسر يا فرزند يعنى ناديده گرفتن خود؟
اينها و هزاران سوال و مقايسه اى كه طى خواندن اين اثر به ذهنتان خطور مى كند، باعث شده اين كتاب با وجود انتخاب موضوع تكرارى خيانت و ترك همسر؛ متفاوت تر و قوى تر از آثار مشابه به نظر برسد.
?خواندن اين كتاب را به تمام زنان توصيه مى كنم تا شايد نقطه ى آغاز ايجاد تحولى در نحوه ى بودنمان به عنوان يك زن، در كنار كسانى كه دوستشان داريم و مهم تر از آن، در كنار خودمان، باشد.
ارسال از: ریحانه معتمدی
