دوستان عزیز ، خواهشی که دارم این است : هر وقت به بیابان و یا هر منطقه ای از طبیعت رفتید بذرهایی که نام میبرم را نیز با خود همراه ببرید و بکارید! نه تنها زیاد وقتگیر نیست ، بلکه احساسی عالی و بی نظیر را هم به شما منتقل میکند! منظورم بذر شنبلیله ، زیره سبز ، زیره سیاه ، زنیان ، هنداونه ابوجهل یا تلخ است که براحتی از عطاری میتوانید با مبلغی ناچیز تهیه کنید ، مخصوصا بذر شنبلیله را اصلا از دست ندهید. هم بذر ارزان قیمتی است و هم بنوعی کودی طبیعی برای زمین محسوب شده و از فرسایش خاک نیز جلوگیری میکند.
با کمک یک بیلچه یا میله یا قاشق و یا هر وسیله دیگری ، یک شیار با ارتفاع نیم سانت در زمین ایجاد کنید و بذر را با فاصله کم و تعدد زیاد بپاشید و روی آن را با خاک بپوشانید. اینکار را از هر زمان که خواستید ، شروع کنید و تا آخر فروردین ماه سال دیگر ادامه بدهید. نگران آبیاری کاشته های خود هم نباشید ، باران های فصلی کار آبیاری را انجام خواهند داد ، چون طبیعت بسیار مهربان و بخشنده است
با خود عهد کنید هر بار به هر مکانی میروید در زمین آن منطقه بذرهایی بکارید. سعی کنید هر چه بیشتر اینکار را انجام بدهید و دوستان و آشنایان را نیز به انجام اینکار تشویق کنید. بدانید که این گیاهان از پیشروی بیابان جلوگیری میکنند چون زمین های ایران بشدت در حال فرسایش و از بین رفتن هستند ، اما با بذر افشانی و کاشت گیاهانی که مقاوم به کم ابی هستند ، ما میتوانیم بخشی از خاک را حفظ کنیم ، پس در کنار وسایل ضروری که همراه دارید بذرهایتان را هم همراه داشته باشید. مطمئن باشید که یادگاری سبز و پر برکت را بر خاک پاک مان از خود بر جای میگذارید و نسل های آینده قدر دان شما خواهد بود . . .
امیدوار هستم که با جمله : “این وظیفه دولت است” مواجه نشوم که گوینده سخت در اشتباه است! همگی ما در قبال این کره خاکی مسئول هستیم ، “مسئول” . . . و بیان این جملات فقط و فقط شانه خالی کردن از تعهد و مسئولیت است و بس! البته بنا بر “قانون کارما” مطمئن باشید کار شما بدون اجر باقی نخواهد ماند. شک نکنید عزیزانم . . .
✶ خواهش میکنم این متن را برای دوستان خود “فوروارد” کنید و در انتشار این متن کوشا باشید . سپاس . . .
” با زمین مهربان باشیم ”
ارسال از نازی تارقلی زاده
