کاش کاش کاش

کاش کاش کاش

همه ی زندگی ما از کاش شروع می شه و به افسوس ختم…. 

مادرها که می‌میرند دنیا حرف دیگری برای گفتن ندارد و تا همیشه لال می‌مانَد.
مادرها که می‌میرند، سرنوشت، فقیرترین می‌شود و هیچ معجزه‌ای برای رونمایی ندارد، که آرامشی نمی‌ماند، تسکینی نمی‌ماند و دلخوشی‌ها قندیل می‌بندند.
مادرها که می‌میرند، خورشید می‌میرد و شب ادامه می‌یابد… که تابستان سرد می‌شود، پاییز سرد می‌شود، بهار سرد می‌شود و زمین خالی می‌شود از آدم‌ها.
مادر که نیست، هیچ‌کس نیست، جهان خالی‌ست، کهکشان ‌خالی‌ست…
که بدون مادر، تمام پروژه‌های آفرینش، ناتمام می‌ماند.
کاش مادرها هرگز نمی‌رفتند، کاش چشمه‌ی جاودانگی حقیقت داشت.
کاش هر آدمی جزیره‌ی کوچکی داشت که تا ابد با مادرش در آن سرخوشانه زندگی می‌کرد و هیچ اضطرابی برای از دست دادن نداشت.
کاش هیچ آدمی، هیچ آدم دیگری را از دست نمی‌داد،
کاش هیچ آدمی مادرش را از دست نمی‌داد…

نرگس_صرافیان_طوفان

اشتراک: الهام پوریونس