به جرم راستگویی,
به جرم هنرمند بودن در سرزمین کاهلان و بی هنران,
به جرم ساختن در بیابانی که مردمانش جز حضیض نمیشناسند و روزشان را با انباشتن هیچ بر
هیچ شب میکنند, که این کهنه سرای را دو در است که از یکی می آییم و از آن یک میرویم, چه بهتر که این فاصله را به هیچ بیندیشیم! چرا خشتی بر خشتی نهیم,مگر نه اینکه باغهای معلق بابل و بهشت شداد همه با خاک یکسان شد؟!
یا تنگ نظرانند که برتر از خود را جز به خواری تاب دیدن ندارند
و این قصه و این مردمان چه آشنا هستند!
مجلس قربانى سنمار
#بهرام_بیضایی
اشتراک متن: الهام پوریونس
اشتراک ترانه: بابک فرزندی
