عجب عمری به سر بوشو – از تو چی بی‌خبر بوشو
آبی بامو از سر بوشو – دِ پر بَزِه کُوتر بوشو.
–
دِ با غماَ ، حاشا کودن – کاراَ اُوجور کی شاَ کودن
به آب و آتش زِن دیلا- یارا فراموشاَ کودن… –
–
بئس بیدینم چی شاَ کودن – یارا نشاَ رسوا کودن
توشکه دکفته کارانا – با دس مگه شاَ وا کودن؟
–
پر وا کودن، پر وا کودن – ترکِ شهر و ماَوا کودن
فرسخ به فرسخ راه کودن – پا زخم ِجاَ، جی‌جا کودن!
–
یا زِن دیلا دریا کودن – سنگِ غماَ پیدا کودن
تی غصه واگویا کودن- ” تو یا بترک، من یا؟” کودن.
–
به یاد باور او سالاناَ – او قولاناَ، قراراناَ …
او گوشه آ‌نا، کنارانا – او گریه اَ‌نا، او خنده اَ‌نا.
–
باغ سالار، چنارا ناَ – سیزده بدر، کناراناَ .
کولی گیری، پسیخانا َ – مرداب کولان، غازیانا
–
او سبزه میدان، نرده ا ناَ / میتینگِ جا، زناکا ناَ …
سرخ ِ فوکول، مرداکا ناَ / باتوم خوری و زنداناَ !
–
زمانه یم چی کار بود/ تمام گولانا خار بوکود!
اوسال بهار،کی قار بوکود؟/عروس بوبو، ویاربوکود! –
–
ترا بیدِم، زای به کَشه – یار دِ نگو، بگو گیشه..
می ناف دکفت ، بوگفتمه- اون کی زاکه دَرَه تی کشه؟!
–
رسم و رسوم یعنی هنه، مرا قال بنای ، بوشُویْ کی کشه!
ببه غلام حبشه/ هرکی دِ سربازی بشه! –
–
من اِی طرف، یار اِی‌طرفـ ـ چی با ببه کار، اِیطرف.
سر اِیطرف، دار اِی‌طرفـ – اَ سیمِ خار دار، اِیطرف!
–
هسا با راه یاَ ، فاندرم – بوشو بیایاَ ، فاَندرم.
برفِ هوایاَ فاندِرم – تی جای پایا، فاندِرَم!
–
هرچی بوبو، مِرِه بُوبُو – او ُکر، چره مِرِه نُوبُو؟
شاید تی آه مرا بی گیفت – چی بلاهان، می سر ناَمُو!؟
–
سنگ م نیگه چی با کودن ـ تَسکه دیلاَ تا واکودن
دیل از تو کندن، زِن به کوه ـ سیمرغ ِتاَ، پیدا کودن! –
–
سنگِ صبور، جه دورِ تاَ ـ غرق‌ِاَ بو آبی نورتاَ.
یار بزه خو شیپورِتاَ ـ بشکست سنگِ صبورتاَ…!
–
محمود طیاری
رشت _ 1374
————————–
— ُکوتر: کبوتر ./ بوشو : رفت. / چی شا کودن : چه می شود کرد.
بئس بیدینم : بمان ببینم. / توشکه: گره./ زِن دیلا: دل به دریا زدن!
قار: قهر. / تی کشه : بغل تو / گیْشه : عروسک پارچه ای.
باموم. آمدم. / واپَِرسیم : پرسیدم. / دکفت: افتاد.
هسا : حالا. / فاندِِرم: نگاه کنم. / بوبُو : شد. / ُکر : دختره.
چره مِره نوبو : چرا زنم نشد.
آغوز: گردو. / نیگه: نمی گه. / تسکه دیل: دل بی طاقت!-
