دلتنگی، موجود عجیبی‌ست.
حسود، شکننده و حساس است.
دلتنگی، شخصیت مخصوصِ خودش را دارد و اگر نتوانیم آن را به درستی مهار کنیم و نتوانیم ذاتش را ببینیم و بپذیریم، میتواند در رابطه‌مان نوسان ایجاد کند.
دلتنگی، میتواند ترکیبی از غم و خشم باشد.
یا گاهی ترکیبی از غم و ترس.
اما آنچه که مشخص است این است که ما برای کسی دلتنگ میشویم که دوستش داریم.
اما در بیشتر مواقع، ما یادمان میرود که در دلتنگی محبت کنیم و مهرمان را نشان دهیم چون شدت غم، خشم و ترس ممکن است بیشتر باشد.
معمولا دلتنگی میتواند به صمیمیت ضربه بزند، ضرورتا آسیب نمیرساند اما میتواند رابطه را دچار طوفان‌های سطحی کند. چون معمولا تمرکز ما میرود سمت نشان دادنِ خشم و غم و ترسمان که البته طبیعی‌ست اما مهرورزیدن یک مرهم همیشگی‌ست و قطعا احساسی ست که باید بروز داده شود تا کمی از تلخیِ فاصله و دلتنگی کم شود.
یادمان باشد که آسان ترین راه در دلتنگ شدن، دور شدن است و سخت ترین راه، نزدیک نگه داشتن قلب‌هاست و تنها مهر میتواند این نزدیکی را به وجود آورد.
یادمان باشد که وقتی به صورت فیزیکی از کسی که دوستش داریم دور میشویم قرار نیست به صورتِ احساسی هم از او دور شویم. این یک نقشه‌ی قدیمی ست که ذهنِ همیشه دنبالِ اضطراب و ناراحتی آن را میسازد.
قرار نیست فاصله‌های کوتاه، به صمیمیت رابطه‌مان آسیب بزند اگر بدانیم که شخصیتِ دلتنگی چطور کار میکند و چطور از داستان‌های ذهنمان دور شویم و با مهر به کسی که دوستش داریم نزدیک شویم.
بدانیم که وقتی دلتنگ میشویم، حسود، حساس، شکننده و مستعدِ دور شدن هستیم.
گولِ فاصله‌های کوتاه را نخوریم.
دور نشویم وقتی دور شده‌ایم.
متن #پونه_مقیمی
پ.ن:
داروی دلتنگی، فقط مهر ورزیدن است.
بیشتر و بیشتر از همیشه محبت کنید وقتی دور شده‌اید.
اشتراک: مریم قهرمانی
