این مردم
گاهی در تنهاییِ خود
از تشنگی سخن می‌گویند،
نگران‌اند
حق دارند.
این مردم
گاهی در ازدحامِ جهان
از قیامِ آب سخن می‌گویند،
نگران‌اند
حق دارند.
این مردم
گاهی در اندوهِ آدمی
از بارشِ نیزه و از گلوی بریده سخن می‌گویند
نگران‌اند
حق دارند.
حق دارند از تَحَکُم بی‌دلیلِ کلمات بترسند،
حق دارند از کیفرِ بی‌هودهٔ خستگی بترسند.
آنها برای اثباتِ صبوریِ خویش
نیازی به سوگندِ صبح و
صحیفهٔ نی‌نوا ندارند،
غریبانا…
تو بگو!
این مردم خسته
چرا از همین مردمِ خسته می‌ترسند!؟
“سیدعلی صالحی”
اشتراک: بابک فرزندی
