آرام آرام زیر نم نم باران قدم می زنم.
آهنگ کازابلانکا در گوشم می خواند.
زمین خیس است و سبزه ها رو به آسمون با ملودی ترد باران، می رقصند.
نگاهم به شاخه ی درختی گره می خورد که چطور به مهر و شاید؛ دردی جانسوز، بچگانی خرد را به انتظار نشسته.
با دقت اطرافم را زیر نظر دارم. گلهای ریز سپید لا به لای سبزه های نوپا، در گوشه و کنار، چتر خود را باز کرده و شادی می پراکنند و نوید می دهند: مادر زمین به رستاخیز سبزش، نزدیک و نزدیک تر می شود…
پرنده ها انگار، دوباره با شهرم آشتی کرده اند.
بوی عید می آید.
حال من خوبست.
برای لحظه ای چشمانم را می بندم و عطر حضورت قلبم را لبریز می کند.
می خندم و زیر لب می گویم: همپای شادی ام باش که بی تو، هیچ رستاخیزی را نخواهم.
حلول بهار؛ سبز!
متن از: نازی تارقلی زاده
هاله: اسم این گل زیبا “فراموشم نكن” است. چرا که رویش آن در زمان محدودی نزدیک عید است.
الهام پوریونس:
کاش می شد آبی بمانیم
کاش می شد آبی بخوانیم
کاش می شد آبی بخندیم
کاش می شد آبی ببینیم
نغمه مستشار نظامی?
عکس ها از: علیرضا
باغ محتشم رشت. (یکم اسفند ۹۶)
