قدیمی ترین سند در مورد جشن #چهارشنبه_سوری مربوط به کتاب” تاریخ بخار”است که در آن اشاره شده است که در دوران ساسانیان جشنی در نزدیکی بهار به نام” سوری” برگزار می شده که مردم در این جشن آتشی بر بام خانه های خود به منظور فراخواندن گرما و دورکردن سرمای زمستان روشن می کردند و از طرفی دیگر اعتقاد داشتند که ” فروهر “با دیدن آتش روی هر بام، روح درگذشتگان آن خانه را به خانه های خویش هدایت می کند.
باید به این نکته اشاره کرد که در ایران باستان چیزی به نام هفته وجود نداشت و روزهای هفته تنها میان مردم نژاد سامی یعنی یهودیان و اعراب معنا داشته و براساس نظر یهودیان خداوند زمین را در طی شش روز آفریده است و روز چهارشنبه در نزد این قوم نحس بوده است، به دلیل نزدیکی فرهنگی یهودیان و اعراب، اعتقاد به نحس بودن چهارشنبه به اعراب نیز منتقل شد و اعراب در یک چهارشنبه خاص جشنی به نام” یوم الارباع “برگزار می کردند و در این روز به منظور دور کردن شیاطین و اجنه ، آتش روشن می کردند و به جشن و پایکوبی می پرداختند.
بنا به نظر دکتر کورش نیکنام موبد و پژوهشگر زرتشتی، ایرانیان بعد از حمله ی اعراب به منظور حفظ جشن سوری، اعتقاد به نحس بودن روز چهارشنبه را در نزد اعراب بهانه کردند و این چنین این جشن را در چهارشنبه آخر هر سال برگزار می کردند.
ارسال از: بانو قهرمانی
