به اين فکر می‌کردم اگه قرار بود بجای هر بیمارستانی یه گلخونه‌ی بزرگ بسازن و چند تا پرنده نه تو قفس که آزاد و به میل خودشون، با انتخاب و اختیار، توی فضای اون گلخونه‌ها می‌چرخیدن، اصلا کسی مریض می‌شد؟
یا مثلا اگه کسی مریض می‌شد بهش تجویز می‌شد روزی سه بار بره بشینه گوشه‌ی این گلخونه‌ها و فقط نگاه کنه رنگها رو؛ بو بکشه طبیعت رو؛ نفس بکشه آرامش رو؛ سکوت رو بشنوه؛ برای طاووس‌ها و پرنده‌ها دونه و خوراکی بخره و با هم خوب شن.
فکره دیگه شاید بشه…
عکس‌ها: از باغ (بیمارستان) چمران تهران
عکس و متن: بانو قهرماني
