من زخمهای بی نظیری به تن دارم اما
تو مهربان ترینشان بودی
عمیق ترینشان
عزیزترین شان
بعد از تو آدم ها
تنها خراش های کوچکی بودند بر پوستم
که هیچ کدامشان
به پای تو نرسیدند
به قلبم نرسیدند
بعد از تو آدم ها
تنها خراش های کوچکی بودند
که تو را از یادم ببرند، اما نبردند
تو بعد از هر زخم تازه یی دوباره باز می گردی
و هر بار
عزیزتر از پیش
هر بار عمیق تر…
“غادة السمان”
اشتراک شعر: بابک فرزندی
اشتراک طرح: مریم قهرمانی
