محقق و مترجم: بانو قهرمانی
عزت‌الله فرجی معروف به حسین فرجی، یکم بهمن ماه ۱۳۲۹ در خیابان ۱۷ شهریور فعلی و محلهٔ پشت گرداب سنگی (سوم اسفند سابق) در شهر خرم‌آباد دیده به دنیا گشود. وی فعالیت خود را با خواندن آهنگ‌های محلی لری آغاز کرد و در ۲۸ اردیبهشت ماه ۱۳۹۷ درگذشت. دختر ایشان متولد سال ۱۳۵۱ و پسرشان هم متولد سال ۱۳۶۱ و تنبورنواز می‌باشد. او به دلیل صدای گرم خود از دوران مدرسه شروع به خواندن ترانه‌های محلی لری کرد و برای یادگیری اصول خوانندگی به تهران آمد و زیر نظر استاد اسماعیل مهرتاش فعالیت کرد. وی کارمند کشتیرانی و برق، خواننده بی‌سیم خرم‌آباد و رادیو تهران، اجراهای رادیویی و تلویزیونی و صحنه‌ای در داخل و خارج کشور داشته است. صدای او را در صفحه‌های آه سرد، قطار و نوار کاست و لوح‌های گل شادی، ستاره، هی نار و سنگ خارا می‌توان شنید. برای نخستین بار در سال ۱۳۴۳ به همت علی سالم معرفی شد و آهنگ دایه دایه را در رادیو خرم‌آباد اجرا کرد.
فرجی در سال ۱۳۴۶ در سن ۱۷ سالگی نخستین ترانه خود را با نام شوِ سال که ترانه و موسیقی آن را خود وی نوشته بود؛ و در همان سال ترانه معروف شیپورچی را خواند. از ترانه‌های خاطره‌انگیز فرجی می‌توان به شیپورچی، دایه‌دایه، شوِ سال، کینه، مادر، مسافر کویت، مرغ اسیر، تویی بهارم، سُزه‌سُزه، پاپی سلیمانی، کرمی و کوش‌طلا را برشمرد. برخی از ترانه‌های وی مانند ستاره، سنگ خارا، هی نار و گل شادی آلبوم شد. فرجی بسیاری از آهنگ‌های فارسی را هم به شکل غزل خوانده‌است. آهنگ معروف بارو بارو هم مربوط به ایشان می‌باشد. فرجی پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز ۳ اثر با عناوین گل شادی، سنگ خارا و ایثار را به علاقه‌مندان موسیقی لرستان تقدیم کرد.
