? یادداشتی به بهانه افتتاح ” مرکز کامپیوتر رامبد”** در دانشکده فنی دانشگاه گیلان، که به همت دکتر پوربهادر و همسر گرامی شان سرکار خانم هدا و به یاد فرزند عزیز مرحومشان، “رامبد” ساخته شده است.
?در سالهای اخیر که به حکم علاقمندی و مطالعه ی علوم روانشناختی و به برکت تجربه ی سالها طبابت و پی بردن به تاثیرات شگرف و شگفت روان در سلامت جسمانی، لذت طبابت مرسوم و معمول را کنار گذاشته ام و به کنکاش، در زخم های عمیق عاطفی و تاثیر آنها بر سلامت جسم و روان و کمک به حل یا پذیرش و کنار آمدن با این جراحات، از طریق مشاوره، گفتگو و رواندرمانی روی آورده ام، بارها و به دفعات جلسات درمانی را در خدمت کسانی بوده ام که علت مراجعه شان، عدم توانایی خروج از سوگ عزیز از دست رفته شان بوده است و دشوارترین این جلسات، مواجهه با پدر ومادری بوده که در سوگ فرزند نشسته بودند.
دشوارترین از این حیث که علی رغم آگاهی به لزوم همدلی و احتراز از همدردی، بارها با ایشان در همان اتاق مشاوره، همدرد شده و گریسته ام.
همدلی یعنی اینکه به درون وجود من بیایی، و بکوشی به نیابت من و از طرف من، درون من را جستجو کنی و دنیای اطراف را، آن‌چنان‌که من می‌بینیم، ببینی و بفهمی.
انگار که دنیای خودتان است …
و این انگار، یعنی درک خشم، اندوه، ترس، نگرانی و سردرگمی مراجع، بدون اینکه خودمان خشمگین، غمگین، هراسنا‌ک، مضطرب یا سردرگم شویم.
هرچند من بارها در مواجهه با درسوگ نشینندگان فرزند، در کنار همدلی”Empathy”، ناخودآگاه، همدردی “sympathy” کرده ام و دردی را که فقط قرار بود درک کنم را در اعماق جان حس کرده ام و برای فرار از این درد جانکاه با ایشان گریسته ام. به ویژه درمواقع و مواردی که آشنایی و علاقه عاطفی قبلی هم وجود داشت.
از جمله روش های درمانی معمول و مرسوم در جریان این همدلی برای کمک به طی شدن مراحل سوگ، خلق یک معنا برای این سفر بی بازگشت است.
مرگ، اساسی ترین ترس بنیادین بشر است و بسیاری از دست آویزهای بشر همچون ساختن آرامگاه ها، مقبره های بزرگ، قرار دادن طلا و جواهر و سلاح در تابوت و قبر و داستانهای زندگی پس از مرگ و… حاصل جستجوی وی در خلق معنایی برای مرگ بوده تا بتواند بر ترس از نیستی بعد از مرگ غلبه کند.
اما در کنار این دست آویزها، بشر گاه قادر به خلق دست آوردهایی است که ترکیبی از تفکری غنی و احساسی عمیق و برآمده از معنای واقعی انسانیت و عشق است و آن راهی است که معنای مرگ را با زندگی جایگزین میکند، تا مرگ، اشارتی باشد به حیاتی دیگر
و این به واقع تاثیر خود مرگ است که همچون واسطه ای عمل میکند که قادر است برخی انسانها را از یک مرتبه ی هستی به مرتبه بالاتری ببرد.
ساخت “مرکز کامپیوتر رامبد”، دست آوردی معنایی برای سفر رامبد عزیز است که به همت و عشق و همراهی پدر و مادر عزیز وی، میسر شده است و اقدامی تحسین برانگیز در زنده نگه داشتن نام و یاد رامبد است وز این پس ایشان، پدر و مادر معنوی صدها رامبد دیگر خواهند بود.
در روزگاری که بسیاری از فرزندان برجسته ی این دیار غریب مانده، عزم غربت دارند و هجرت بی بازگشت ایشان، مام وطن را در فراق ایشان، تنها، درهم شکسته و ناامیدتر از همیشه کرده است، امید این است که حضور آنها در این مرکز، فارغ از فضای تحصیلی مطلوب تری که برای ایشان فراهم میشود، بذر اندیشه ای را در دلهایشان بکارد تا به معناهای عمیق تر چرایی زندگی و معنای آن بیاندیشند و با بارور شدن این بذر، روزی به کار آیندگان این دیار آیند.
شاید که زمانی این بذر، دیر یا زود، جوانه زد و آن وقت، تکانی در دل خویش احساس کنند و ندایی در ذهن، که من را از ما، و تن را جدا از وطن نپندارند و آنها نیز به سهم خود، مام وطن را دریابند و به قدر وسع، مرهمی بر زخم های این دیار باشند.
اینگونه است که امید زنده می ماند و انسانیت همچنان بقا، و زندگی معنا می یابد و آن وقت، اینگونه مرگها نه معنای پایان، بلکه معنای حیات جاودان را به خود میگیرند.
اول آبان سال یک هزار و چهارصد، روز “لبخند رامبد” است. لبخندی که نشانی است از نتیجه ی تلاشی بزرگ و پرحاصل در دستیابی به راز زندگی و معنای مرگ
امید که در این روز، لبخند رضایت رامبد، آرامش عمیق پرکشیده از قلب پدر و مادر عزیزش را به آشیان دلشان برگرداند.
* بخشی از شعری از مارگوت بیکل(Margot Bickel) شاعر آلمانی و متخصص الهیات و گفتگودرمانی
*َ*این مرکز، شنبه “اول آبان ۱۴۰۰” افتتاح میگردد.
?رشت.دکتر حمیداخوین.۱۴۰۰/۷/۲۹.ایام کرونایی?
Tel: @HypnoseChannel
Insta: Instagram.com/Hamid_akhavein
