Posts published in “یادمان”

هی دا… دا پَلامو بِورُم سیت!

دکتر حمید اخوین

تلاش‌های آزادی خواهانه‌ی چهره‌های ملی میهنی یک سرزمین، همواره تاریخ‌ساز و ماندگار است و مبین غرور ملی.

ستارگانی همچون "باقرخان" و "ستارخان" و "میرزاکوچک جنگلی" که در دفاع از خاک و داشته‌های ایران و ایرانی؛ جان فدای مردم کردند.

در این گذار؛ ادبیات متعهد و ابزارهای فرهنگی در تبیین افتخارات ملی؛ کارآمد و پیشبرنده است.

و از خوش روزگار در آن زمان که پیوندی فاخر میان "تاریخ" و "هنر" حادث شود و "دل‌آوران" زمانه در آفرینه‌های "هنرمردان" بزرگ، باز آفرینی شوند؛ اسطوره‌های زمان؛ بر فرهنگ ملی "جاویدان" می‌شوند.

و اکنون:

ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ٬ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﯿﺎ !!!

? یادداشتی به بهانه افتتاح " مرکز کامپیوتر رامبد"** در دانشکده فنی دانشگاه گیلان، که به همت دکتر پوربهادر و همسر گرامی شان سرکار خانم هدا و به یاد فرزند عزیز مرحومشان، "رامبد" ساخته شده است.

بقا و خوشبختی ِ بشر، در گرو زندگی ِجمعی است، و زندگی ِ جمعی بدون «هم‌ذات‌‌پنداری»، اردوگاهِ مرگ ِجمعی و تدریجی است.

 در رثای آن یار شیرین دیرین دیرین

در دنیای امروز یگانه چیزی که ما را به شناخت کلیت انسانی‌مان رهنمون می‌سازد در ادبیات نهفته است. این نگرش وحدت‌بخش، این کلام کلیت بخش نه در فلسفه یافت می‌شود و نه در تاریخ. ادبیات انسان را وامی‌دارد از همه‌ی موانع ناپایدار فراتر رود و بر تمامی تفاوت‌های قومی و فرهنگی که نشانه‌ی غنی میراث آدمی است را ارج نهد و این تفاوت‌ها را که تجلی قدرت آفرینش چند وجهی است را مغتنم بشمارد. مطالعه‌ی ادبیات غنی بی‌گمان لذت بخش است، اما در عین حال به ما می‌آموزد که چیستیم و چگونه‌ایم، با وحدت انسانی‌مان و با نقص‌های انسانی‌، اعمال‌، اوهام و رویاهای‌مان و با روابطی که ما را بهم می‌پیوندد، آشناتر می‌سازد.

روزبه گلشن در سوگ پدر این چنین نوشت: نفس بابا تنگ شده. بابای ادیب و خوش سخنی که برای هر موقعیت شعری حاضر در جواب داشت، بابای حافظ شاهنامه، بابای روزی یک حکایت از گلستان سعدی در تابستانهای بچگی هامون، بابای عاشق شاملو، بابای "برکت از کومه رفت رستم از شاهنومه رفت"، بابای نقال شاهنامه برای بچه های فامیل، بابایی که رستم قصه هاش با رخش لری صحبت می کرد و دیو سفیدش به زبون محلی فامیل مادرم، بابای متصدی گرفتن فال حافظ در نوروز و یلدا، بابایی که وقتی فال بد می یومد ترک زمین می کرد و یک فال نو می گرفت.

سالِ بد سالِ باد سالِ اشک سالِ شک.

"فکر می‌کنم همه‌ی آنها که کار هنری می‌کنند علتش – یا لااقل یکی از علت‌هایش – یکجور نیاز ناآگاهانه است به مقابله و ایستادگی در برابر زوال. این‌ها آدم‌هایی هستند که زندگی را بیشتر دوست دارند و می‌فهمند و همینطور مرگ را...! کار هنری یکجور تلاشی است برای باقی‌ماندن و یا باقی‌گذاشتن «خود» و نفی معنی مرگ. گاهی اوقات فکر می‌کنم درست است که مرگ هم یکی از قوانین طبیعت است ، اما آدم تنها در برابر این قانون است که احساس حقارت و کوچکی می‌کند.

یادداشتی به بهانه ۲۱ آذر و همزمانی زادروز احمد شاملو و سالروز آزادی آذربایجان و ژاژخایی و یاوه سرایی اخیر همسایگان مرزی احمد شاملو در ۲۱ آذر ماه

نادرابراهیمی عادت داشت کارهایی را که برای یک سال برنامه‌ریزی کند، با خط خوش و درشت می‌نوشت و روی دیوار اتاقش می‌زد. این یادداشتِ آخرین سالِ زندگی اوست که اکنون در موزۀ نادر ابراهیمی نگهداری می‌شود.

اکبر عالمی برای ثبت تاریخ و ساخت مستندی از فعالیت های پزشکان و پرستاران در مقابله با کرونا، به میدان آمد که شوربختانه خود،‌ به کرونا مبتلا شد و درگذشت. عالمی آمده بود تا از روایت جنگ کادر درمان در مقابل کرونا فیلم های مستندی تهیه کند تا سر فرصت، روایت فتح را بسازد که چون آوینی شهید روایت شد. عالمی قدردان…

  قافله سالار

 

  "علی خدایی" ///// در این روزها که آرشیو و صندوق یادداشت‌ها و روزنامه‌های قدیمی‌ام را شخم می‌زنم، به ناگاه، ز دو دیده‌ام خون روان شد. تکه کاغذی رنگ باخته و تا خورده را یافتم که سیاوش کسرایی آخرین شعر خویش، در آستانه خروج ابدی‌اش از ایران را روی آن نوشته است. این تکه کاغذ را هنگامی که سوار بر چند لاستیک بزرگ و پر باد، روی رود هیرمند، در داخل خاک افغانستان می‌رفتیم به مهاجرت افغانستان، از بیم خیس شدن و یا شاید به امانت، به من داد تا حفظش کنم و گفت که پیش از ترک خانه‌ یی که در آن پنهان بودم، برای میزبان سالمندم که در آن روزهای تلخ و خطرخیز مرا پناه داده بود سروده‌ام.

◼️◼️◼️ من این لبخند را می‌شناسم خانم دکتر فاطمه قطبی عزیز این نگاه را می‌شناسم. این لحظه را هم. این چین‌ها برایم آشناست. این چین گوشه‌ی لب و خطی که از کناره‌‌ی بینی کشیده شده تا لب را می‌شناسم. آن‌طور روی هم آمدن پلک‌ها را هم. مگر می‌شود متخصص کودکان باشی و سه چین مهربان نیفتاده باشد گوشه‌ی چشم‌هایت؟ مگر مِهر سالیان دراز دم‌خور بودن با کودکان، در چهره‌ی دکتر سیادتی نیز ننشسته بود؟ مگر می‌شود روزی چند ساعت با کودکان بخندی و حرف‌های ناب و بکر بشنوی و مهربانی در چین‌های صورت‌ات خانه‌نشین نشود؟

یکی دو ماه پیش از مرگ احمد شاملو ، برادرم کاوه گلستان به من خبر داد که قرار است برای تلویزیون سوئد با شاملو مصاحبه کند. سؤالات را به شاملو داده بود و حالا داشت می‌رفت برای مصاحبه. من هم اظهار علاقه کردم و با او رفتم. رفتیم به خانه‌اش در فردیس کرج. یک پایش را بریده بودند و روی صندلی چرخدار نشسته بود و پتویی روی پایش انداخته بودند و زار و نزار. از دیدنش خیلی حالم بد شد. شاملو با چشمان بسته و حال نزار به ما خوشامد گفت. کاوه برادرم جا خورد. نمی‌‌دانست حالا چگونه شاملو می‌خواهد به سؤالات جواب دهد. گیج شده بود. با دستیارش دوربین را گذاشتند و نورها را تنظیم کردند و به آیدا گفتند که حاضرند. به یکباره شاملو بیدار شد. موهایش را مرتب کرد و آیدا مقواهای بزرگی را که رویش جواب‌ها را با خط درشت نوشته بود گذاشت جلوی روی او؛ به‌طوری‌که در کادر دوربین دیده نشود!

دارم به حال زار خودم گریه می کنم

    شوربختانه با تعمدی تنگ نظرانه هیچ یادکردی از نام آوران معماری نوین ایرانزمین در این دوره انجام نمی گیرد؛ اساتید کبیری در این عرصه همچون: وارطان هوانسیان، پل آبکار، محسن فروغی، هوشنگ سیحون، عبدالعزیز فرمانفرمایان، حیدر غیایی، امیرعلی سردار افخمی، کامران دیبا، حسین امانت، غلام پاسبان حضرت و … یادشان گرامی باد… اشتراک از بابک فرزندی

  به یادم شمعی روشن کن

24 بهمن سالروز درگذشت فروغ شعر ایران زمین زنده یاد فروغ فرخزاد

  به نظرم این عکس که بچه های هنرستان هنرهای زیبای پسران در سال پنجاه و یک کنار استادشان#محمد_ابراهیم_جعفری انداخته اند، عکس مهمی در تاریخ هنر معاصر است. درواقع ارزش نمادین بسیاری دارد. این پسران با گذاشتن تابلوی نام های نقاشان بزرگ بر سینه خود؛ از چیزی فراتر ِ ازخواسته و آمال خود گفته اند. شاید بیش از آنکه از حال و…

[video width="720" height="576" mp4="http://art-seven.ir/wp-content/uploads/2018/04/jafari01.mp4"][/video] استاد جعفری دربازدیدازنمایشگاه نقاشی کودکان آموزشگاه سرزمین باران/ فرهنگسرای ارس باران1394

    محمد ابراهیم جعفری اولین استاد بیشتر هنرمندان چند نسل اخیر بود. هنرمندی بی‌پیرایه و بی ادعا که به شاگردانش درس رهایی و سادگی می داد. همزمان با شنیدن خبر درگذشتش این جمله را از دوستی شنیدم “دیوانه ای از قفس پرید” و تسکینی بود بر اندوهی که با خبر کسالتش در دلم لانه کرده بود. محمد ابراهیم جعفری متولد 1319…

[audio mp3="http://art-seven.ir/wp-content/uploads/2018/03/25906.mp3"][/audio] تا زنده اى در برابر كسى كه به خودت علاقه مند كرده اى مسئولى

وقتی از من می‌پرسند چه شد فيلمساز شدی؟ من می‌گويم تصادفی! ولی قضيه خيلی هم تصادفی نبود و بيشتر شرايط فراهم شد. من کنکور هنرهای زيبا را دادم و رد شدم. بعد در اداره پليس راه استخدام شدم. سال آينده‌اش به کلی اين قضيه را فراموش کرده بودم که به سراغ يکی از دوستانم به نام عباس کهنداری که کتابفروشی و خرازی…

[audio mp3="http://art-seven.ir/wp-content/uploads/2018/02/سلامی-دوباره.mp3"][/audio]  

 

شاعرانگیِ کلمه در آثار علی حاتمی

  علی اسفندیاری مشهور به نیما یوشیج (زادهٔ ۲۱ آبان ۱۲۷۶ در دهکدهٔ یوش، بخش بلده از توابع شهرستان نور استان مازندران – درگذشتهٔ ۱۳ دی ۱۳۳۸ در شمیران، تهران) شاعر معاصر ایرانی و ملقب به پدر شعر نوی فارسی است. وی بنیانگذار شعر نو فارسی است. نیما یوشیج با مجموعه تأثیرگذار افسانه، که مانیفست شعر نو فارسی بود، در فضای راکد…