“برتای عزیز”
مدتی است بیشتر مطالعه می کنم و کمتر گردگیری می کنم. در حیاط نشسته ام و بدون این که نگرانِ علف های هرز باغچه باشم از منظره ی باغچه لذت می برم. وقتِ بیشتری را با خانواده و دوستانم می گذرانم و کمتر کار می کنم.
زندگی باید الگوی تجربیات برای دوست داشتن باشد نه برای تحمل کردن.
من سعی دارم این لحظات را دریابم و آن ها را گرامی بدارم.
چیزی را ذخیره یا پس انداز نمی کنم و از ظروفِ گران قیمتم در هر مناسبتی استفاده می کنم. بهترین لباسم را در فروشگاه می پوشم. عطرِ خاصم را برای مناسبت های خاص کنار نمی گذارم…
من سخت تلاش می کنم، نه برای این که چیزی را برگردانم یا ذخیره کنم، بلکه برای این که خنده و شادی را به زندگی ام بیاورم.
هر صبح که چشم هایم را باز می کنم به خودم می گویم امروز همه چیز خاص است. هر روز، هر دقیقه و هر نفسی که می کشم هدیه ی خداوند است. شاید زندگیِ ما آن موسیقی که می خواستیم نباشد اما تا زمانی که زنده هستیم می توانیم با موسیقیِ زندگی، برقصیم.
? بخشی از نامه‌ی یک زن ۸۳ ساله به یک از دوست!
اشتراک: الوند
