رولان بارت به دو مفهومِ «استودیوم» و «پونکتوم» در عکس ها اشاره می‌کند. استودیوم جذابیت کلی و ظاهری عکس است. استادیوم همان موضوع و زمينه توجهات و علايق عکاسى است، مثلا در عکس‌ها علاقه عکاس به موضوع عکس را مى‌توان تشخيص داد. اما پونکتوم، عنصری در عکس است که عکس را خاص می‌کند، در ذهن مخاطب نفوذ می‌کند. پونکتوم تیری است که از قسمتی از عکس به سوی ذهن مخاطب پرتاب می‌شود و ذهن او را درگیر می سازد. پونکتوم تجربه فردی خاصی است که تماشاگر را جريحه دار مى‌کند، زخمى بر او مى‌زند و داغى بر دلش مى‌نهد.
به عکس پدر و مادر بزرگ مهسا امینی در بیمارستان نگاه کنیم.
از عکس تیری به سمتمان رها می شود. تیری چنان سنگین که دلمان میخواهد سریع نگاهمان را از آنها بدزدیم.
هر کس تجربه ای شبیه این عکس را داشته باشد می داند که چگونه دنیا روی سر آدم خراب می شود.
اشتراک: بابک
