نازی تارقلی‌زاده: از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود…..
فکر می کنم این مصرع نافذ، از حافظ جان خوب، حال و هوای این روزهای اکثر ما رو به تصویر می کشه…
وقتی حال من خرابه، وقتی من کوک نیستم، یعنی حال خونه ی من هم خوب نیست، یعنی حال فرزندم، همسرم، مادر و پدرم، خواهر و برادرم و هر آنکسی که به من عشق می ورزه هم، خوب نیست.
یعنی موجی منفی که محیط ام رو محاط می کنه و اطرافیانم رو متاثر….و اینطوری کم کم همه چیز رنگ خودش رو از دست می ده….دنیام به سمت خاکستری غمناکی پیش می ره و من هر روز مغموم ترم….و پالس های قوی تری از شوربختی رو به اطراف و اطرافیانم منتقل می کنم.
به دنبال یک لقمه آرامشم که نیست؛ چون از درون آرام نیستم…
لاجرم، محیط ام ناامن خواهد شد….
و اعتمادم به اطرافیان کم…
و قلبم در اندوهی دردناک فریادهاش را در بطن به خاموشی خواهد سپرد….
و فشار روی فشار….
و به جایی خواهیم رسید که مادر مقدس زمین هم برآشفته و ناآرام می بینیم….
و قلبی که توانی بیش ازین ندارد….
که به تلخی باز خواهد ایستاد….
ولی نه!
ذهن من با عشق به هنر پرورانده شده، باید بیندیشم…نگاه من؛ باید متفاوت باشد….
باید بتوانم تهدیدهای احتمالی را به فرصتهایی ناب بدل کنم…باید تفاوتی سبز بیافرینم….
دوستان، همه چیز از درون ذهن ما آغاز می شود.
دنیای جای خوبی است برای زیستن، اگر کمی با خود مهربان تر باشیم.
با خشم فروخورده و لعن و نفرین کسان، متاسفانه راه بجایی نخواهیم برد و فقط به اقتدار خود خدشه وارد می کنیم.
فضای اطراف ما بقدر کفایت سرد و غمبار هست.
تصمیم با ماست که خاکستری ها رو تقویت کنیم یا با عشق طرحی نو در اندازیم؛ که سخت است و اما شدنی….
