✍️ دکتر محمود سریع القلم
1-چون کتاب نمی خوانیم؛
2-چون اهمیتِ رشد شخصیت، حتی ده درصدِ نظام آموزشی نیست؛
3-چون نظام آموزشی بر حفظ کردن استوار است تا فکر کردن؛
4-چون تربیتِ خانوادگی بیشتر بر احساسات استواراست تا رشد فردی؛
5-چون نیاموخته ایم حرف زدن، مسئولیت دارد؛
6-چون وقتی به پول می رسیم احساسِ قدرت می کنیم؛
7-چون وقتی به قدرت می رسیم احساسِ برتری می کنیم؛
8-چون عموماً دو هدفِ کلیدی را در زندگی دنبال می کنیم: پول و شهرت؛
9-چون منافع شخصی بر رفتار اخلاقی غلبه دارد؛
10-چون اصلِ نگاه به انسانهای دیگر ابزاری است؛
11-چون افراد، یک دفعه به جایگاهی غیرمنتظره می رسند؛
12-چون بی احترامی به انسانها در جهان سوم خیلی پی آمد ندارد؛
13-چون نیروهای احساسی بر عقلِ محاسبه گر غلبۀ نود درصدی دارند؛
14-چون فکرِ قبل از سخن، فرصتِ تمرین ندارد؛
15چون افراد، جوگیر می شوند؛
16-چون تعدادِ فالوورهایمان (دنبال کنندگانمان) به مراتب مهم تر از داشتنِ پِرنسیپ است
17-چون معلوم نیست مسئول تربیتِ مدنی کیست؛
18-چون تربیت، از خانواده و کلاسِ درس به جهان مجازی منتقل شده است؛
19-چون عنصر “زمان” در سخن گفتن تعطیل است؛
20-چون بی ثباتی اقتصادی، تعادل رفتاری را مختل کرده است؛
21-چون آشنایی با ادبیات فارسی به شدت ضعیف شده است؛
22-چون درناخودآگاهِ افراد، بخشِ رعایتِ حقوقِ دیگران قفل است؛
23-چون گروه های مرجع فرهنگی در جامعه تغییرکرده اند؛
24-چون روان شناسی فهم دیگران در بسیاری ازافراد ضعیف است؛
25-چون زرنگی های دمِ دست مهم تر از میراثِ شخصیتی است؛
26-چون تصورمی کنیم دیگران متوجه نیات ما نمی شوند؛
27-چون احساسِ تعلق به یک جامعۀ سالم، خیلی ضعیف است؛
28-چون زندگی امری جدی نیست؛
29-چون به دوامِ واژه های منفی در ذهن انسان واقف نیستیم؛
30-چون بسیاری، حتی پنج صفحه درمورد خودشان نمی توانند بنویسند.
اشتراک متن: پریسا گندمانی
نقاشی: ندا دانایی؛ آکرولیک و ترکیب مواد روی بوم پارچه یی 1397.
