وقت آن است که یکی از برجسته ترین ویژگی‌های طبیعت بشری، یعنی گریه را که همچون خنده، جزء آن دسته مظاهری است که انسان را از حیوان متمایز می‌سازد، به بحث بگذاریم.
گریه به هیچ رو نمودِ ایجابیِ درد نیست، زیرا دقیقا در جایی رخ می‌دهد که درد کمترین درجه را داراست. به گمان من ما انسان‌ها هرگز مستقیما به خاطر دردی که احساس می‌شود گریه نمی‌کنیم، حتی هنگامی که این درد جسمانی باشد، بلکه همواره صرفا به واسطه‌ی مرور آن در تامل به گریه می‌افتیم. بنابراین ما از دردی محسوس، حتی هنگامی که جسمانی است، به یک تصویر یا تصورِ ذهنیِ صِرف از آن گذر می‌کنیم؛ آن گاه حال خود را مستعدِ همدردی می‌یابیم، زیرا عمیقا و خالصانه باور داریم که اگر شخصِ دیگری جای ما بود، سرشار از حسِ همدردی و عشق برای کمک به وی می‌شدیم…
شوپنهاور
اشتراک: مریم قهرمانی
