ناهید شمس:
به‌بهانه‌ی چهارم شهریورماه بیست و هفتمین خاموشی اخوان ثالث
باور نمی‌کنم که امروز سالگرد اخوانِ شاعر باشد، چون مرگ شاعر را باور نمی‌کنم، اگر شاعر بمیرد، شعر می‌میرد. همچنان که مردن چراغ، به‌سادگی، مرگ نور است، پس اخوانِ شاعر درنگذشته است. چون او ـ یک کلام ـ درنگذشتنی است. جانش را نفس‌به‌نفس مایه دست جاودانگی خود کرده، صدا به صدای ملّت خود افکنده، مشعلش گذرگاهی چهل ساله از معبر تاریخی ما را تا قرن‌ها بعد چراغان کرده، به‌عبارتی: ماده‌ای ناپایدار به نیرویی پر تپش مبدل شده است.
ما همه درمی‌گذریم . نه شکوه‌ای هست نه اعتراضی. امّا او داربست بلند نام و مفهوم ملّتی است که ماییم. پس به سوگش نمی نشینیم. گرد هم آمده‌ایم تا نام بلندش را که هم اکنون تداعی‌کننده بخش عمیقی از فرهنگ ما شده است، حرمت بگذاریم. به او سلام می‌کنم. حضورش محسوس است. پیش پایش برمی‌خیزم.
احمد_شاملو
31 مرداد 1370
