با اولين برف
به بام خانهي تو ميآيم
مرا مي روبي، به درگاهت ميافتم.
–
دستهايت بهمن جان ميبخشند
آدمكبرفي ميشوم
و با خنكايم –
از پلههايمرطوبِ لبت پايينميروم!
–
آه،
چه زيباست جغرافياي غمت-
اي هميشهيبرفي …
افسوس آب شدم، با تو نگفتم حرفي!
—————-
محمود طیاری
رشت- مرداد70
