کانونِ هستی

شعری از دکتر آنه محمد دوگونچی

نیستم نا شُکر ، اما
چگونه ست
پنالتی میخورم
                  پیش از بازی
نتیجه ،خود
               معلوم ست
همیشه
خاکستری ست آسمان م
سریع تر از من می دوَد
                      باخت هایم !
متتظرم ست
چند منزل جلو تر
درهم تنیده در ذهن ام
خیال و واقعیت
این میانه
نیست معلوم
خود کجایم ؟
چه بازیکنی
چه بازیگری

چیست
تقدّم و تاخّر
در دایره ی قسمت
وقتی
هر جایِ دایره
همه جایِ دایره ست
همه جایش ، هرجا

می چرخم
همچو صُوَر فلکی
بر مدارِ
واقعیت یا خیال
مگر فرقی هم  میکند
کُهنه شد شب ، و
                   من بیدار…….
با خواب های ازلی
ذرّه ای در دریایِ غُبارِ
                    دورترین صحر ا
ستاره ای سرگردان
بی قرار و، بی مدار
میانِ انبوهِ کهکشان ها
با این همه  ، اما
می تابَد خورشیدی در دل ام
                    رشکِ افلاک
تارهایِ دلم می لرزد
با سوزِ اشک و ،سازِ غم
اینجاست
کانونِ هستی
همین نزدیکی ها
پشتِ دیوارِ سینه ام
عشق
عشق

۴۰۱/۹/۲۳
آنه محمد.

تصویر سازی: علیرضا طیاری