ما آن درختِ سختِ کهنسالیم
روییده روی صخره‌ی سنگستان
با زخم تیشه
ضربه ی توفان
بر ریشه ی تناور خود ایستاده‌ایم
با گشت سال ها
قد برکشیده
برگ و گل و میوه داده‌ایم
هان، ای نهال ها!
در آن بهار تازه که از راه می رسد
ما را اگر به یاد نیارید
گر زنده مان به خاک سپارید
باک نیست
جان جوان سبز شما
پرجوانه تر …
” ژاله اصفهانی ”
ارسال از: بابک
