سرزمین هایی مانند دیار ما را دوگانگی شخصیت آزار می دهد.
مردم،پشت پرده عاشق می شوند
و در رفتار عاطفی خویش از رسم «تقیه»پیروی می کنند.
در چنین جایی شاعری مثل من _که با معشوقش سوار اسب می شود و وسط روز در خیابان های شهر
می گردد_ممکن نیست بتواند توقع آسایش داشته باشد.
در دیار ما مردم نمی توانند میان نویسندگی و نویسنده و تصویرهای شعری با شاعر حدی قائل شوند.
این گونه انتزاع و تأمل ذهنی صرف، چیزهایی است که در این ناحیه ی جهان ما با آن ها سر وکار داریم.
در شرق که عشق را نمی پذیرند و او را کودکی نامشروع و ماده ای مخدر می شمارند که به کاربردنش ممنوع است، سخن گفتن از عشق بمنزله ی پیروی نکردن از عادات و رسوم اجتماعی است.
در چنین جامعه ی عربی،
شاعرِ عشق در برابر قانون،
هموطنی متخلف به شمار می آید و اشعاری که در باب روابط گرم و صمیمی بین زن و مرد باشد، رسوایی آشکار محسوب می گردد.
#نزار_قبانی
#ترجمه_غلامحسین_یوسفی
ارسال از: پریسا دهقانی
