متني از "آیلین بختی" نويسنده‌ي جوان اصفهاني //// زندگی های‌مان شاهنامه‌يي است... آن از آدم‌هایش که آمدن‌شان، نوش دارو است و رفتن‌شان تير خلاص؛ مي‌آيند که تمام‌ شدن‌مان را آغاز کنیم...

??? همای مستان: پیر آموزگار من امشب رسید در بر من واژه‌های خوش عطر و بوی استاد همیشگئ من محمود جان طیاری امشب برای نخستین بار پیچیده در کلبه‌ی کوچک چوبئ و انگار همه ی این چوب ها و درختان و برگ ها و باغ هم به گوش نشستند به پای واژه واژه های سرا پا سرشار از عشقشان...

عشقم چنان ربود که دنیا و آخرت افتاد چون دو قطرهٔ اشک از نظر مرا صائب تبریزی

 

" Butterfly " ? Native song

نسیم بهاری مدرس دوره حرفه تصویرگری در زیما

  لالالالا بخواب ای کودک دیروز و امروزم. عزیزم! غمی دارم بسی جانکاه، که می‌خواهم بگویم با تو آن تکرار دردافزا. لالالالا! عزیز خرد و دلبندم.

طراحي پرتره اثر نازی تارقلی‌زاده (محقق و عضو جامعه پزشکي)

در ایــــن خاک زرخیز ایران زمیــــــن نبودنــد جز مردمــــی پـــاک دیـــــن

اجرا: صدیقه کشتکار

می خوام یه اعتراف کنم...! من چند سال پیش دیوانه وار عاشق شدم، وقتی که فقط ده سال داشتم؛ عاشق یه دختر لاغر و قد بلند شدم که عینک ته استکانی می زد و پانزده سال از خودم بزرگتر بود! اون هر روز به خونه پیرزن همسایه می اومد تا پیانو یاد بگیره...

  صبح بخیر برف همراه برای تنهائی ام چه آورده ای ؟! غمی سپید.

اگر روزی خواستی گریه کنی مرا صدا بزن قول نمی دهم بتوانم بخندانمت ولی می توانم با تو بگریم

هر زمان که فکر میکنم او را کامل شناخته‌ام، اتفاقی می‌افتد و متوجه میشوم هنوز بخش‌هایی کشف نشده در درونش وجود دارد. هنوز شکنندگی‌ها و آسیب‌پذیری‌های دلنشینی دارد که درک‌شان از زیبا‌ترین بخش‌های رابطه‌ام با اوست. هر زمان که فکر میکنم عمیق‌ترین نوع صمیمیت را با او تجربه میکنم، با رخ دادنِ اتفاقی متوجه میشوم هنوز به اندازه‌ی کافی درکش نمیکنم و هنوز هم بخش‌هایی در رفتارم وجود دارد که او را آزار میدهد. بعد از تمام این سالها، هنوز در حال کشفش هستم.

  لبِ جو، تنگِ غروب، آفتاب مي‌رفت ، هوا تار مي‌شد، ماه توي آسمان ، آشكار می شد . پرنده‌ها دسته دسته، به هر سو روانه ، از پيِ آب و دانه، بال زنان و خسته، مي‌آمدند به آشيانه. نازي ‌كوچولو اما، باباش پيدا نبود. نه اينجا، نه آنجا، هيچ جا نبود. خانه چهار‌ ديوار، با شكوفه‌هاي سيب وگلهاي شيپوريِ انار، پر از خار و سيم بود. گل‌هاي رُز توي باغچه، عطرْپاشِ نسيم بود. آبِ‌حوض چين برمي‌داشت، صاف مي‌شد. برگي از درخت مي‌افتاد، ماهيِ قرمز، مي‌آمد روي آب، نُك مي‌زد، شكلِ قاف (‌ق) مي‌شد! (بخشي از اثر) ادبیات کودک و نوجوان/سايه‌ي بابا مال من /محمود طیاری

ناصرالدین شاه قاجار که حالا بیش از ۱۲۰ سال از کشته شدن او به ضرب گلوله میرزارضا کرمانی می‌گذرد، از جمله شاهانی بود که در کنار حکمرانی خود، گوشه چشمی هم به هنر، از عکاسی گرفته تا نقاشی و خوشنویسی داشت و تلاش کرد در هر کدام از این حوزه‌ها شانس خود را امتحان کند. ۵۰ سال حکومت ناصرالدین شاه قاجار و تمام جریان‌های اجتماعی و فرهنگی و مناسبات سیاسی که در این مدت رقم خورد، او را به یکی از معروف‌ترین پادشاهان سلسه قاجار تبدیل کرد. حالا در کنار همه اینها، علاقه او به هنر را هم اضافه کنید.

قدیم‌ها وقت آشپزي مادرم، کنارش می‌ایستادم و مراحلش را رصد می‌کردم تا راز خوش‌مزگي‌ش را ياد بگيرم. خیلی نگاه کردم او هم تردستی نمی‌کرد؛ سخاوتمندانه دستش را باز می‌‌گذاشت تا دید بزنم. سیر دیدم و بارها همان غذا ها را درست کردم؛ خوشمزه مي‌شد، اما باز هم دست پخت مادرم نشد... آن مزه و رنگ چيز ديگري بود. شايد بايد سال ها مي گذشت تا دريابم، آنچه غذاهايش را رنگين و خوش مزه مي کرد؛ عشق بود.

  گویند عبید در زمان پیرى با اینکه چهار پسر داشت تنها بود و فرزندانش هزینه زندگى او را تامین نمیکردند، لذا او چاره اى اندیشید و هر یک از پسران را جداگانه فراخوانده و به او میگفت:

تصویرشاعر بزرگ هومر. طراحي با مداد (اندازه: ۳۵*۴۵) اثر نازي تارقلي زاده

  در انتظار توام در چنان هوایی بیا که گریز از تو ممکن نباشد

زندگی یعنی کمی دیروز، خیلی امروز و کمی فردا!

#موبایلگرافی از: پرواز ميرزايي

And so it is just like you said it would be Life goes easy on me Most of the time And so it is the shorter story No love, no glory No hero in her sky

/ سعید خزایی سعید خزایی متولد ۱۳۵۸ همدان، کارشناس ارشد تصویرسازی از دانشکده هنر و معماری و در حال حاضر مدرس دانشگاه است. او همچنین برگزیده بوک شاپ بارسلونا اسپانیا است و در چندین نمایشگاه گروهی وانفرادی حضور داشته است.

از پیراهنت، دستمالی می‌خواهم که زخم عمیقم را ببندم و از دهانت، بوسه‌ای، که جهانم را تازه کنم،...

با تماشای برخی از تابلوهای نقاشی ‌می‌توانیم برای مدتی از دنیای واقعی و محدود اطرافمان خارج شده و راهی سفری خیالی شویم...

عارفی پرسید: دوست را چون دوستش داری نیازش داری؟ یا که چون نیازش داری دوستش داری؟ گفتم چون دارمش بی نیازم‌.

این جاده هم با عابران کور شبرو چشم انتظار خنده ی مهتاب مانده

(سندي براي ادعاي ذيل در دسترس نيست.) مخترع ماسک، ایرانیان باستان بوده اند و آن را “پنام” می‌خواندند … این روزها به خاطر پیشگیری از ابتلا به ویروس کووید 19 از “ماسک” استفاده می شود. بدنیست بدانیم که: در ایران باستان شخصی که به حضور شاه شرفیاب میشد؛ می بایست پارچه ای را جلو دهان بگیرد که به آن “پنام” گفته میشد.…

سال 2017 گَری اولدمَن بابت فیلم «سیاه‌ترین ساعت»، اسکار گرفت. رفت بالای سن، جایزه‌ی اسکارش را گرفت دستش و یک نطق جذاب کرد. ته حرف‌هایش از مادر 99 ساله‌اش تشکر کرد که مشوقش بوده و آخرش گفت: «مامان، کتری رو بذار که دارم اسکار رو می‌آرم». به همین جذابیت. هیچ جمله‌ای به اندازه‌ی این جمله من را به زندگی امیدوارم نمی‌کند. این‌که یکی زنگ بزند و بگوید که «چایی رو بذار، دارم می‌آم». یا من زنگ بزنم و بگویم «کتری رو بار بذار، دارم می‌آم». چکیده‌ی زندگی برای من همین جمله است. دنیا و آخرت همه حاشیه‌اند.

نگاهی به فیلم کشتزارهای سفید ساخته‌ی محمد رسول اف

//// علیرضا طیاری

عکاس: جمشید فرجوند فردا

⁧‏? آلودگی رادیواکتیو . . . بیست و نهم آگوست | روز جهانی علیه آزمایش های هسته ای . . .

فقر، چیزی را "نداشتن" است ولی آن چیز پول نیست؛ طلاو غذا نیست...

اثر تازه‌يي از: پرواز ميرزايي (اصفهان)

  • هادی دهقان‌پور از استان خراسان رضوی، شهر سبزوا

دکترحمید اخوین (پزشک شهره، خوش‌نام و مردمي شهر باران)

مروري بر موبايلگرافي‌هاي پروفسور نيلوفر قريشي

  شاعری که به من فرصت ندهد که از کل غزلش یا شعرش یک مصراع قابل استفاده بردارم که قابل رجوع باشد و بتوانم هر وقت که می‌خواهم به آن رجوع کنم چندان مرا جلب نمی‌کند. من دوست دارم به همه دخترکان و پسرکان دور و برم بگویم که « در طی روزگاران مهری نشسته بر دل/ بیرون نمی‌توان کرد الا به روزگاران» برای من مهم است که شاعر چه می‌گوید. این برایم در اولویت است تا اینکه چگونه می‌گوید. اینکه شاعر چگونه می‌گوید ولی چه چیز را می‌گوید به نظرم کمی غیرعادی است.

بی‌تو من دریغ و درد را شناختم بی‌تو باد گشتم هرکجا گمان گذر کند، پای جست‌وجوی من شتافت من که نعره بودم در شب سکوتِ این زمان، من که شعله بودم روشنایی‌آفرین به هر زبان، اینک آفریده‌ای ز من به شهر مشتی از غبار... جست‌وجوی پشت شیشه‌ی تو می‌کند کنون بادِ بی‌قرار!

پس از مرگم، بدنم را طلاکاری یا نقره کاری نکنید یا در تابوت یا چیزی همانند این مگذارید. زودتر آنرا در آغوش خاک بسپارید. آیا جایی فرخنده تر از خاک برای آرمیدن است؟! خاک مادر زیبایی هاست و دایه نیکی ها. در سراسر زندگی دوستار مردمان بوده ام؛ شاد خواهم شد که دوباره بخشی از آن چیزی بشوم که برای مردمان خوبی فراوان ببار می آورد. ?كوروش بزرگ

به اين فکر می‌کردم اگه قرار بود بجای هر بیمارستانی یه گلخونه‌ی بزرگ بسازن و چند تا پرنده نه تو قفس که آزاد و به میل خودشون، با انتخاب و اختیار، توی فضای اون گلخونه‌ها می‌چرخیدن، اصلا کسی مریض می‌شد؟ یا مثلا اگه کسی مریض می‌شد بهش تجویز می‌شد روزی سه بار بره بشینه گوشه‌ی این گلخونه‌ها و فقط نگاه کنه رنگها…

‌ در حال دیدن آثار Noma Bar هستید، طراح گرافیک و تصویرگری که «جذابیت و فریبندگی بصری» را در نهایت سادگی‌‌اش در آثارش به نمایش می‌گذارد. او استاد استفاده از فضای مثبت و منفی است و این دو فضا در آثارش چنان درهم تنیده‌ می‌شوند که قابل جداسازی نیستند.

(در اين روش طراحي، مداد از کاغذ طراحي جدا نمي‌شود.)

  . . . ▪️آرام باشید و آهسته بخورید . . . [ مردم به این ضیافت دعوت نشدند . . . ]

هزار معنیِ دیگر، به غیر از آنچه تو دانی درونِ عشق نهفته‌ست کجاست آنکه تواند، یک از هزار شمارد؟ یکی همین نزدیک قناریی که به آوازِ گرمِ خود کوشد جدارِ سردِ قفس را ندیده انگارد.

تو خالق تصویری از نور و امیدی با دوربینت یک جهان عشق آفریدی

◽️بیست و هشتم امرداد ماه | روز جهانی عکاسی گرامی باد . . .

شاید اون کسی که دوربین رو اختراع کرد هیچوقت نمی دونست عکس ها می تونن چه قدرتی داشته باشن … نمی دونست آدما می تونن با دیدن یه عکس برگردن به یه روز خاص و ثانیه به ثانیه ش رو مرور کنن و همراه با آدم های توی عکس متوقف بشن…نمی دونست یه روزی آدما می شینن پای آلبوم عکس هاشون و…

‌ تصویرسازی‌هایی که می‌بینید اثر «حماد جوادزاده» است، او در مصاحبه با روز رنگ دربارۀ این آثارش گفته: سال ۲۰۱۶ در لابه‌لای اتودها به ایده کاراکتری رسیدم با پوشش سنتی مختص به جغرافیای خاورمیانه به همراه تجهیزات مدرن فضانوردی. هر دوی این موضوعات همیشه از علاقه‌مندی‌های من بوده است. خلق این کاراکتر همراه شد با دوره‌ای که موضوع فضا و آسمان شب در دنیای مدیا و رسانه بسیار مورد توجه قرار گرفته بود و این اقبال را داشتم که مجموعه من، بسیار خوب دیده شود و لذا آثار خلق شده با این کاراکتر و ترکیبی با موضوعات طنز، تک فریم‌هایی را ساخت که هر کدام داستان خودشان را داشتند و در نهایت نسخه‌ها به شکل تابلو فروش رفت.

اونقدری که من تو رو دوست دارم اگر معشوقم نباشی زندگی به چه دردی می‌خوره هر روز به تو فکر می کنم هر لحظه با تو زندگی می‌کنم...

هستی یک راز است... راه ورود به آن منطق نیست، بلکه عشق است. راه درک آن نثر نیست، بلکه شعر است. راه ادراک آن سر نیست. بلکه دل است.

‌ بر شانه‌ی من کبوتری‌ست که از دهان تو آب می‌خورَد بر شانه ی من کبوتری‌ست که گلوی مرا تازه می‌کند. بر شانه‌ی من کبوتری‌ست باوقار و خوب که با من از روشنی سخن می‌گوید و از انسان ــ که ربّ‌النوعِ همه‌ی خداهاست.

  توی دلم یه پرنده‌ی آبی رنگه که میخواد از سینه‌م بیرون بزنه منم یه دنده به حرفش گوش نمیدم

برای ملاقات شخصی به یکی از بیمارستانهای روانی رفتیم . بیرون بیمارستان غُلغله بود . چند نفر سر جای پارک ماشین دست به یقه بودند . چند راننده مسافرکش سر مسافر با هم دعوا داشتند و بستگان همدیگر را مورد لطف قرار می دادند . وارد حیاط بیمارستان که شدیم ، دیدیم جایی است آرام و پردرخت. بیماران روی نیمکتها نشسته بودند…

مجموعه شعر موزون شاعر: الهام پوریونس

ارغوان می‌بینی؟ به تماشاگه ویرانی ما آمده‌اند... مانده‌ایم تا ببینیم نبودن را آخر قصه شنودن را پشت این پنجره‌ی بسته هنوز عطر آواز بنان مانده است

کامران روستا متولد ایران است. این هنرمند جوان و گرافیست ایرانی، آثار زیبا و متفاوتی را با تلفیق هنر سنتی ایرانی و مدرنیته خلق می‌کند. هنرمند جوان ایرانی خوشنویسی و نقاشی‌های قدیم را با عکاسی و گرافیک در هم آمیخته و آثار زیبایی بوجود آورده است. او با استفاده از هنرهای سنتی ایرانی، نقاشی‌های قهوه خانه‌ای، زنان قاجارو موتیو های ایرانی، خطوط نستعلیق المان‌های ایرانی اصیل اثارش را طراحی می‌كند.

این تصاویر ساده به نظر می‌رسند و در یک نگاه ممکن است شما تنها کلاهخود، نارنجک، تبر و پوکه ۷۵ میلیمتری توپ و یک سلاح ضد تانک را ببینید که با رویش طبیعت، در دل درختان جای گرفته‌اند؛ اما همین عکس‌ها، معانی شاعرانه، انسانی و استعاره‌های زیادی هم در خود پنهان کرده‌اند.

  عکاسی رومانیایی به سرتاسر جهان سفر کرده و چهره‌ی زنان هر کشوری را به ثبت رسانده. در این ویدیوی کوتاه آلبومی از عکس‌های زنان دنیا را خواهید دید.

گرافیتی از حمید نیکخواه در دفاع از کولبران...

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد ومهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت

گردآوري: پرواز ميرزايي

این هفت هنر به عشق می ماند و بس هر روز سرود سبز می خواند و بس سرمایه جاودانمان عشق و هنر این راز دل سوخته می داند و بس

مسعود پورقریب؛ نوازنده تار و سه تار، پژوهشگر و مدرس موسیقی ایرانی.

توکیو یکی از بزرگترین نواحی متروپولیتن در جهان است . مردمی که در آنجا زندگی می کنند تنهایی منحصر به فردی دارند ، اما همیشه در ازدحام جمعیت شهر خود را پنهان می کنند و من تلاش کردم تا عمق تنهایی را در فضای ساخته بشر با ساده ترین ترکیب نشان بدهم . ?? آرام ترین مردم، شلوغ ترین ذهن ها را دارند . " استیون هاوکینگ"

    این‌جور جمله‌ها را چقدر شنیده‌ایم: حالم خوب بودهااا، این خبر رو تو اینترنت خوندم اصلاً اعصابم به هم ریخت حالم خوب بودها، اما رئیسم یه چیزی گفت گند زد به روز من حاالم خوب بودها، امروز مغازه‌ام فروش خوبی نداشت، اعصاب ندارم.

عکس‌ها از این جهت برای من جالب هستند که ما لحظه‌ای را ثبت می‌کنیم، لحظه‌ای که دوستش داریم و برامون ارزشمند است و بي‌ که بدانیم داریم یک سری داستان را هم ثبت می‌کنیم، داستان‌هایی که خودمان هم نمی‌دانیم چطور قرار است روايت شوند و شاید به آن دقت هم نکنیم، اما وجود دارند و منتظرند روایت شوند...

روز بعد باز دوباره برگشته بودم دفتر. احساس بیهودگی می‌کردم و اگر بخواهم رک حرف بزنم حالم از همه چیز به هم می‌خورد. نه من قرار بود به جایی برسم نه کل دنیا. همه‌ی ما فقط ول می‌گشتیم و منتظر مرگ بودیم. در این فاصله هم کارهای کوچکی می‌کردیم تا فضای‌های خالی را پر کنیم. بعضی از ما حتا این کارهای کوچک را هم نمی‌کردیم. ما جزء نباتات بودیم. من هم همین‌طور. فقط نمی‌دانم چه جور گیاهی بودم. احساس می‌کردم که یک شلغمم. تلفن زنگ خورد. برش داشتم.

◼️◼️◼️ من این لبخند را می‌شناسم خانم دکتر فاطمه قطبی عزیز این نگاه را می‌شناسم. این لحظه را هم. این چین‌ها برایم آشناست. این چین گوشه‌ی لب و خطی که از کناره‌‌ی بینی کشیده شده تا لب را می‌شناسم. آن‌طور روی هم آمدن پلک‌ها را هم. مگر می‌شود متخصص کودکان باشی و سه چین مهربان نیفتاده باشد گوشه‌ی چشم‌هایت؟ مگر مِهر سالیان دراز دم‌خور بودن با کودکان، در چهره‌ی دکتر سیادتی نیز ننشسته بود؟ مگر می‌شود روزی چند ساعت با کودکان بخندی و حرف‌های ناب و بکر بشنوی و مهربانی در چین‌های صورت‌ات خانه‌نشین نشود؟

بیانیه انجمن بازیگران خانه تآتر در هنگامه بیداد کرونا

دکتر مهران قسمتی‌زاده، رییس نظام پزشکی لاهیجان-سیاهکل و عضو هیات مدیره انجمن پزشکان عمومی ایران

▫️برگزاری مراسم عزاداری در دورانی که روزبه‌روز حتی به آمار رسمی ابتلا و مرگ در اثر #کووید_۱۹ افزوده می‌شود، نشانی از تدبیر ندارد.

من روی روشناییِ روز شرطِ سنگینی بسته‌ام این هم نشانِ شبِ بلند ما را نَکُشید ما زنده‌تر خواهیم شد…

شهر من رقص کوچه‌هایش را بازمی‌یابد هیچ کجا هیچ زمان فریاد زندگی بی‌جواب نمانده است!

در فرهنگنامه ی کوهنوردی به آدمهایی که با همدیگر کوهنوردی می کنند می گویند: "همنورد". چه اسم قشنگی!

با خبر شديم استاد مجید صانعی؛ عضو هنرمند و ارجمند گروه هفت هنر در جشنواره مجازی موسیقی "بهار آفرین" درخشيدند. اين افتخار را به ايشان تبريک مي‌گوييم و آرزوي موفقيت روزافزون براي‌شان داريم.

ما گفت‌وگو می‌کنیم یا جدل؟ این متن سیاسی نیست.

زیبا… زیبا هوای حوصله ابری است چشمی از عشق ببخشایم تا رود آفتاب بشوید دلتنگی مرا

«من هرگز رویاها را نقاشی نکردم، من واقعيت خودم را به تصویر کشیدم.» فریدا کالو بی‌شک یکی از ماندگارترین چهره‌های هنری و نقاشان زن تاریخ است. او از پدری آلمانی‌تبار و مادری دورگه (اسپانیایی - مکزیکی)، در خانه‌ای موسوم به «خانهٔ آبی» که اکنون موزهٔ فریدا است در حومهٔ مکزیکوسیتی به دنیا آمد. سه ساله بود که انقلاب مکزیک و جنگ‌های داخلی شعله‌ور شد، در شش سالگی به فلج اطفال دچار شد و چندین ماه در خانه بستری ماند، این بیماری انحرافی همیشگی در پای راستش باقی گذاشت و همین نقص باعث شد تا پای راست او همیشه لاغرتر از پای چپش باشد، و این شد که او تا پایان عمر همه‌جا با دامن‌های بلند ظاهر میشد. سپتامبر ۱۹۲۵ که فریدا دانشجوی پزشکی بود یک تصادف شدید او را از ناحیهٔ شانه، سینه، کمر، لگن و پا دچار شکستگی‌های متعدد کرد. پس از این تصادف و در بستر بیماری، درست جایی که می‌توانست پایان زندگی‌ فریدا باشد، این دختر زمینگیر شده سرنوشت‌ خود را به دست گرفت و برای اولین بار شروع به نقاشی کرد؛ فریدا لوازم نقاشی را از پدرش قرض گرفت و توانست آرزوها و رنج‌هایش را از جسم ساکن و سراسر آتل و گچ‌گرفته‌ روانهٔ بوم کند، دردها و رنجهایی که در آثار او به وضوح مشهود است...

و آدمی مترسک زیباییست که جهان را می ترساند . ...(بیجار—-کردستان)

  سر ظهر بود و ظل گرما، تو تاکسی که سه نفر رو بیشتر سوار نمی کنه، نشسته بودم، آقایی هم بیرون تاکسی ایستاده بود، دیرم شده بود، به راننده گفتم بگو سوار بشه تا بریم دیگه...گفت ماسک نزده، سوارش نمی کنم، بعد اضافه کرد: خیلی وقته وایستاده، بدون ماسک کسی سوارش نمی کنه، اتوبوس هم نیست! تو کیفم ماسک اضافه داشتم، بهش دادم و سوار شد.

  گفتم: ببین این دیوونگیه! گفت: می دونم. گفتم: ولی اون علنا به تو پشت کرد، تو رو رسما لگدمال کرد و خیلی شیک از روت رد شد! با صدایی گرفته گفت: می دونم. گفتم: خب؟! پس می شه بی‌پرده بگی چه مرگته؟ باتوام ماهی! جواب بده. بلند شد و رفت کنار پنجره و نشست همونجا، درست عین زمانی که اون لعنتی هم اونجا می‌بود و موهای بلندش رو که حالا دورنگ شده بود رو پشت گوشش می‌انداخت و سرانگشت نوازشگرش رو در دریای موهاش غرق می‌کرد؛ زانوهاش رو بغل کرد و به نقطه‌ای نامعلوم خیره موند. گفتم: چرا خودآزاری می‌کنی؟ اون داره اون سر دنیا زندگی‌ش رو می‌کنه. حال‌ و هولش هم برقراره.

ما دنیا را صحنه بازیگران دیدیم و تماماً بازی، پس به باور هیچ نقشی در یک جا راکد و عفن نشدیم و سیال بودن و دوره گردی بازیگران و تلخکها را ارجح دانستیم.

اگر زنان نخندند هیچ درختی شکوفه نمیدهد

مسعود پورقریب؛ نوازنده تار و سه تار، پژوهشگر و مدرس موسیقی ایرانی.

✔️مجید بهزاد، عکاس طبیعت، در طول ۱۱ سال در شرایط گوناگون جوی بیش از ۱۰۰ ثبت از قله‌ی دماوند داشته که ۸ تا از بهترین ثبت‌هاش رو در این توییت به مناسبت روز ملی #دماوند خواهید دید. منبع:توییت فلات ایران

شعری زیبا از الهام پور یونس به مناسبت روز قلم