سرِّ اعظم سرگشته ام میداری چرا همیشه وهماره ز ازل تا ابد دانم هستی ، امّا ندانم چیستی موج میزند فضای سینه از شمیمِ نافه ی خُتَن اما کو آن غزالِ گریز پا؟ ندارد گُنهی بُت پرست صنم: تبلورِ دوست به گاه که می گریزد دوست کوچک ست دلِ ما ، و بزرگی تو این کجا و آن کجا ؟ چه آشفته…

 

هی دا… دا پَلامو بِورُم سیت!

دکلمه: دیانا هارونی

باصدای فریدون فرح‌اندوز

می خرامد در میان سبزه زار

اجرا: خانم کوثر جعفری

شعر از دکتر آنه محمد

روزها گرم و، موّاج هُرم هوا ، و دودِ سودا که ره می گشایَد سویِ آسمان باشندگان غوطه ور در دریایِ سراب آدمی ملتقایِ دوسراب سرابِ بیابان، و سرابِ سوداها موج زن درصندوقِ سینه ها

شعری پر احساس از مصیرا بدری

چو زُلفِ پریشان ت نمانده مرا جز پریشانی کجاست شمعِ محفلِ اُنس؟

تَشا، تَشا، تَشاتَش، یُرید الماء اِسقاط العطش!

آنها دشمنان امیدند، عشق من دشمنان زلالی آب و درخت پُر شکوفه دشمنان زندگی در تاب و تب آنها بر چسب مرگ بر خود دارند دندانهای پوسیده و گوشتی فاسد بزودی می‌میرند و برای همیشه می‌روند

زنی به نام رویا به دیدارم آمد زنی که به دامنه‌های ماهور می‌رقصید همیشه به دامنه‌های ماهور دیده‌ بودمش، با گیسوان بلند برهنه که باد می‌گشودشان به زمانی که هیچ سری گیسوی برهنه‌ای به خاطر نمی‌آورد...

… و مرد قصه به یک اتفاق دعوت بود به کشف راز شب و شبچراغ دعوت بود به شب نشینی ابر و ستاره و مهتاب به هم نشینی بی چلچراغ دعوت بود نشست برگ شقایق به روی دستانش نگاه خسته به یک چای داغ دعوت بود عبور باد خبرچین به جاده می افتاد تبر به قطع درختان باغ دعوت بود درست قبل…

نبود، نبود قسمتِ ما پیمانه پیمایی با یارِ دل آویز تکیه بر لنگری به دریایِ زمانه

سالها بعد قهرمان فیلم کسی نیست که شهری را از دست هیولای غول پیکر نجات دهد به تنهایی از عجیب ترین زندان ها فرار کند و یا یک تنه ارتشی را حریف باشد...

صدای پای کسی پشتِ سر نمی‌آید نباش منتظر از او خبر نمی‌آید

شهزاده شیرین من! برخیز ‌ امروز روز توست، جادو باش! ‌

در انتظار تـو، تا كی سحر شماره كنم؟

من نمی‌خواهم بوسه را بفروشند، خون را بفروشند، و نسیم خریداری شود و باد را به اجاره دهند.

زلف را شانه مزن ، شانه به رقص آمده است

این مردم گاهی در تنهاییِ خود از تشنگی سخن می‌گویند، نگران‌اند حق دارند.

مرا حرفه یی دیگر نیست جز آنکه دوستت بدارم و روزی که از مواهب من بی نیاز شوی و دیگر نامه های مرا نپذیری کار و حرفه ام را از دست خواهم داد...

شعر و صدا: الهام پوریونس

وابسته اش شده دلم از نوع دیگری آری به عشق مایلم از نوع دیگری

اجرایی شنیدنی از هنرمند نوپرداز مهدی دربانی، کارشناس تئاتر، بازیگر رادیو و تئاتر و دکلماتور و نریشن گو

به نظر می رسد مهدی دربانی تلاش موفقی دارد تا بخش مهمی از تجربیات تئاتری خود را نوآورانه به اجراهای صوتی تجربی خود، افزون کند. رسانه‌ی هفت هنر با لحاظ رسالت‌ش در حمایت از هنرمندان نو پرداز و با توجه به این که اثر پیشین مهدی دربانی مقام پر بازدید ترین پست رسانه ی هفت هنر را در بین مخاطبان خود داشته از این هنرمند جوان و پر انرژی حمایت می کند.

گلوله‌ای را به یاد ندارم که به نیّت پوست نازک آزادی شلیک شده باشد و سرانجام به قصد شقیقۀ دژخیم کمانه نکرده باشد.

پیشانی‌ام را می‌بوسی و قسم می‌خوری آخرین زنی هستم که دوستش خواهی داشت

ساخت و اجرا: مسعود پورقریب  نوازنده تار و سه تار، پژوهشگر و مدرس موسیقی ایرانی.

به رویای تو خواهم مُرد با منشوری از راز و گُلهای سپیده دمان

می شد آن شب شب بماند سرد و غمگین و سیاه یک شب خاکستری با آسمان بی نور ماه

??? امروز دنیا را به دلخواهت، رنگ کن

دیوانه ی ماه است شب را دوست دارد

بفرما،تقدیم به شما زایرِ بی کعبه ی روزگار:

زندگی به روایت مسعود فردمنش.

.خسته ام از عرض عمرم، طول میخواهم چه کار

ترانه‌یی برای وطن، سرایش: پزشک مردمی و حاذق "دکتر واله شیدا"

با جام شراب مرصع به لاجورد منتظرش باش،

و عشق پُلی بلندتر از سکوت میان خداوندگار و آدمی افراشته می‌کند و عشق دره‌ی بی‌انتهای میان این دو را با گل‌سرخ پُر می‌کند

 

عجب عمری به سر بوشو - از ‌تو چی بی‌خبر بوشو آبی بامو از ‌سر بوشو - دِ پر بَزِه کُوتر بوشو.

می‌خواهم شعری بنویسم! آسمانی، با ستارگان صورتی لبخند پرده‌های گشوده زهره‌ی رقصانی در شور.

در فرهنگ فارسی اشعار و ابیاتی وجود دارند که به صورت ضرب المثل در آمده اند ولی مصرع اول آنها مشخص نیست و تنها مصرع دوم معروف شده. در ادامه تعدادی از مشهورترین این ابیات را برای شما قرار میدهیم.

مطرب مهتاب رو آنچ شنیدی بگو

محمود طیاری

شعر و صدا: بهنام نورائی

بهارم، نازنینم، ناز دارم سری سرسبز و پُر آواز دارم

تَحنان: في (معجم الوسیط، الرائد، معجم اللغة العربیة المعاصرة)

ششم اسفند #زادروز بزرگ مرد ادبيات پارسي، استاد #هوشنگ_ابتهاج "سایه‌"ي نازنین، پیام‌آور مهر و وفاداري گرامي..

شعر تازه یی از هوشنگ ابتهاج

... و مرد قصه به یک اتفاق دعوت بود به کشف راز شب و شبچراغ دعوت بود

تصور می کنم دنیا جهان بهتری باشد اگر دارد غمی، آن غم، غم جان پروری باشد

پيشِ روی ما گذشت اين ماجرا اين كری تا چند، اين كوری چرا؟

‏از میلیون‌ها سنگ همرنگ که در بستر رودخانه بر هم می‌غلتند فقط سنگی که نگاه ما بر آن می‌افتد زیبا می‌شود.

 

سالِ بد سالِ باد سالِ اشک سالِ شک.

غروب می‌گوید؛ تشنه‌ی سایه‌ام. و ماه؛ ستاره می‌خواهم. چشمه بلورین به جستجوی لب‌هاست باد به جستجوی آه.

یارب این عمر گرانمایه عجب زود گذشت

من زخمهای بی نظیری به تن دارم اما

شبِ یلدا تو باشی درکنارم زمستان نه شروع نوبهارم

  فروغ فرخزاد

کلماتی هستند که می‌میرند...

  می شویَد زنگار ازدل ترنّم باران

تا ماه این ماهِ ولرم دوگانه دیوانه‌ی من است ترسی ندارم که رخساره در لمس قرینه‌ی لغزانش نهان کنم

این شفق را هم از دست داده‌ایم. هیچ‌کسی ما را دست‌دردست هم نمی‌دید این عصر وقتی شب نیلگون بر دنیا می‌افتاد. من از پنجره‌ام جشن غروب را دیده‌ام سرِ تپه‌های دور.

امشب به پای دل آورده ام دردی را گیرانده ام با عشق تو آتش سردی را

  قافله سالار

باز هم از شهر خوبان مشک خون آورده اند رد پایی تازه از دشت جنون آورده اند

سمفونی موش‌ها در بخشی از نمایش “مستر موش” اثر درخشان استاد محمود طیاری

  ‌آسمانش را گرفته تنگ در آغوش ‌ابر با آن پوستینِ سردِ نمناكش ‌باغ بی‌برگی، روز و شب تنهاست ‌با سكوتِ پاكِ غمناكش.

کلمات تو، انسان بودند...

شعر: نصرت رحمانی. خوانش، موسیقی و عکس:  نازی تارقلی‌زاده

    امشب به یادت پرسه خواهم زد غریبانه در کوچه های ذهنم-اکنون بی تو ویرانه-

نگاه کن که غم درون دیده ام چگونه قطره قطره آب می شود چگونه سایه سیاه سرکشم اسیر دست آفتاب می شود

شاعر: صدیقه کشتکار (شاعره‌ي شهر باران)

I'll follow you my friend I'll be the shadow on your path Round each and every bend As I stand before you now Naked until the end

شاعر اگر نمی‌شدم آوار می‌شدم بر شانه‌های خستگی‌ام بار می‌شدم

??? همای مستان: پیر آموزگار من امشب رسید در بر من واژه‌های خوش عطر و بوی استاد همیشگئ من محمود جان طیاری امشب برای نخستین بار پیچیده در کلبه‌ی کوچک چوبئ و انگار همه ی این چوب ها و درختان و برگ ها و باغ هم به گوش نشستند به پای واژه واژه های سرا پا سرشار از عشقشان...

در ایــــن خاک زرخیز ایران زمیــــــن نبودنــد جز مردمــــی پـــاک دیـــــن